Ατελείωτος εσωτερικός μονόλογος...
Αποτέλεσμα μηδέν...
Ποτέ δεν έβγαζα άκρη με τις σκέψεις μου..
Παλιότερα όταν έφθαναν στο σημείο που ένιωθα άσχημα και έβρισκα μπροστά μου τον τοίχο των πράξεών μου καθόμουν και κλαυθμύριζα σαν δαρμένο σκυλί και αφού παρηγοριά δεν έβρισκα άρχιζα να σκέφτομαι ασύνδετα πράγματα για να αποφύγω ότι με πονούσε.
Τώρα πλέον ανέβηκα επίπεδο.
Μόλις φθάνω σε μελανό σημείο βουτάω με το κεφάλι κ προσπαθώ να φτάσω στον πάτο ώσπου μένω ξέπνοη από τον πόνο.
Εδώ και μέρες έχω μέσα στο στήθος μου ένα κύμα που όλο και φουσκώνει.
Ξεσπάω σε κλάματα μα δεν νιώθω να ανακουφίζομαι.
Πονάει η πληγή μου, μου έξυσε το κακάδι που με επιμέλεια έφτιαχνα τόσα χρόνια και ξαναμάτωσα.
Όρμησαν πάλι τα γιατί να με φάνε.
Με κατασπαράζουν και εγώ κάθομαι άπραγη στη γωνίτσα μου παρακαλώντας να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα.
Και σου κλαίγομαι, παραπονιέμαι, επιζητώ και την τιμωρία από σένα.
Μα εσύ είσαι μεγαλόψυχος και εγώ όλο και επιμένω.
Ο πατέρας μου με διέγραψε, μου στερεί τις ρίζες μου, τη μάνα μου, τα αδέρφια μου.
Χάνω πολύτιμο χρόνο και ο χρόνος πίσω δεν γυρνά ούτε έχω την πολυτέλεια να πω δεν πειράζει κάποια άλλη στιγμή γιατί ξέρω καλά πως εκείνη η άλλη στιγμή ίσως να μην φτάσει ποτέ.
Είμαι στη δουλειά.Από τότε πάντα δουλεύω, καλύτερη δικαιολογία δεν υπάρχει.
Δεν πρέπει να χαίρομαι, δεν πρέπει να περνάω όμορφα.
Αφού πόνεσα μόνο πόνος μου αξίζει.
Και αν γελάω καμιά φορά το γέλιο μένει στο στόμα, δεν αγγίζει χρόνια τώρα την ψυχή.
Μαύρη κουκλίτσα με μαύρη ψυχή μου είχες πει.
Με είχες "δεί" όπως εγώ ποτέ πριν δεν μπόρεσα να με δω.
Και όμως είδες το μαύρο μέσα μου.
Μόνο μαύρο.
Γιατί φοράς μαύρα με ρωτάνε.
Γιατί πενθώ τον θάνατό μου.
Δεν προσδοκώ καν στην ανάστασή μου.
Ανασταίνονται οι δίκαιοι , οι ενάρετοι, οι αληθινοί.
Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά.
Κουλουράκι όπως είπες.
Σκότωσα.
Σκότωσα ξανά και ξανά.
Ισόβια για φόνο έστω και εξ αμελείας και απύθμενης βλακείας.
Και το χειρότερο είναι ότι έχασα και κάθε δικαίωμα στον θάνατο μου.
Μου το στέρησα ακόμα και αυτό επιμελώς.
Και έτσι θα πρέπει να σέρνω αυτό το μισητό σώμα για άγνωστο χρόνο.
Άλλη μια ευκαιρία χαμένη, άλλο ένα λάθος.
Αλλά και ακόμα ένα λάθος που σκέφτομαι έτσι.
Είπα να βγω στο φως, μα τρόμαξα, συμφιλιώθηκα με το σκοτάδι μου.
-Κύριε....βοήθησέ με....του λέω....χάνομαι....
-Μα αυτή είναι η βοήθειά σου να χαθείς...
Για να σε ψάχνουν στους αιώνες...
Μα τι μένει σαν φύγει η ψυχή?
Ένα τίποτα.Αυτό είμαστε, τίποτα.
Να σε καρφώσουν στο σταυρό ή να σταυρωθείς σε αυτό το τίποτε που υπήρξες...
Και έτσι αφού ούτε να πεθάνω μπορώ ούτε να γιατρευτώ
θέλω απλώς να βολευτώ μέσα στην καταστροφή μου...
Πάντα το βόλεμα είχα στο μυαλό μου.
Αποτέλεσμα μηδέν...
Ποτέ δεν έβγαζα άκρη με τις σκέψεις μου..
Παλιότερα όταν έφθαναν στο σημείο που ένιωθα άσχημα και έβρισκα μπροστά μου τον τοίχο των πράξεών μου καθόμουν και κλαυθμύριζα σαν δαρμένο σκυλί και αφού παρηγοριά δεν έβρισκα άρχιζα να σκέφτομαι ασύνδετα πράγματα για να αποφύγω ότι με πονούσε.
Τώρα πλέον ανέβηκα επίπεδο.
Μόλις φθάνω σε μελανό σημείο βουτάω με το κεφάλι κ προσπαθώ να φτάσω στον πάτο ώσπου μένω ξέπνοη από τον πόνο.
Εδώ και μέρες έχω μέσα στο στήθος μου ένα κύμα που όλο και φουσκώνει.
Ξεσπάω σε κλάματα μα δεν νιώθω να ανακουφίζομαι.
Πονάει η πληγή μου, μου έξυσε το κακάδι που με επιμέλεια έφτιαχνα τόσα χρόνια και ξαναμάτωσα.
Όρμησαν πάλι τα γιατί να με φάνε.
Με κατασπαράζουν και εγώ κάθομαι άπραγη στη γωνίτσα μου παρακαλώντας να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα.
Και σου κλαίγομαι, παραπονιέμαι, επιζητώ και την τιμωρία από σένα.
Μα εσύ είσαι μεγαλόψυχος και εγώ όλο και επιμένω.
Ο πατέρας μου με διέγραψε, μου στερεί τις ρίζες μου, τη μάνα μου, τα αδέρφια μου.
Χάνω πολύτιμο χρόνο και ο χρόνος πίσω δεν γυρνά ούτε έχω την πολυτέλεια να πω δεν πειράζει κάποια άλλη στιγμή γιατί ξέρω καλά πως εκείνη η άλλη στιγμή ίσως να μην φτάσει ποτέ.
Είμαι στη δουλειά.Από τότε πάντα δουλεύω, καλύτερη δικαιολογία δεν υπάρχει.
Δεν πρέπει να χαίρομαι, δεν πρέπει να περνάω όμορφα.
Αφού πόνεσα μόνο πόνος μου αξίζει.
Και αν γελάω καμιά φορά το γέλιο μένει στο στόμα, δεν αγγίζει χρόνια τώρα την ψυχή.
Μαύρη κουκλίτσα με μαύρη ψυχή μου είχες πει.
Με είχες "δεί" όπως εγώ ποτέ πριν δεν μπόρεσα να με δω.
Και όμως είδες το μαύρο μέσα μου.
Μόνο μαύρο.
Γιατί φοράς μαύρα με ρωτάνε.
Γιατί πενθώ τον θάνατό μου.
Δεν προσδοκώ καν στην ανάστασή μου.
Ανασταίνονται οι δίκαιοι , οι ενάρετοι, οι αληθινοί.
Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά.
Κουλουράκι όπως είπες.
Σκότωσα.
Σκότωσα ξανά και ξανά.
Ισόβια για φόνο έστω και εξ αμελείας και απύθμενης βλακείας.
Και το χειρότερο είναι ότι έχασα και κάθε δικαίωμα στον θάνατο μου.
Μου το στέρησα ακόμα και αυτό επιμελώς.
Και έτσι θα πρέπει να σέρνω αυτό το μισητό σώμα για άγνωστο χρόνο.
Άλλη μια ευκαιρία χαμένη, άλλο ένα λάθος.
Αλλά και ακόμα ένα λάθος που σκέφτομαι έτσι.
Είπα να βγω στο φως, μα τρόμαξα, συμφιλιώθηκα με το σκοτάδι μου.
-Κύριε....βοήθησέ με....του λέω....χάνομαι....
-Μα αυτή είναι η βοήθειά σου να χαθείς...
Για να σε ψάχνουν στους αιώνες...
Μα τι μένει σαν φύγει η ψυχή?
Ένα τίποτα.Αυτό είμαστε, τίποτα.
Να σε καρφώσουν στο σταυρό ή να σταυρωθείς σε αυτό το τίποτε που υπήρξες...
Και έτσι αφού ούτε να πεθάνω μπορώ ούτε να γιατρευτώ
θέλω απλώς να βολευτώ μέσα στην καταστροφή μου...
Πάντα το βόλεμα είχα στο μυαλό μου.
