Ζείς μέσα μου....

.....σε σκοτεινούς δρόμους χάθηκα και ξέχασα πως είναι να σε αναζητά της αγάπης το χάδι...
και ελπίζω πριν φύγω να σε κοιτάξω μια φόρα στα μάτια
και να μου πεις πως δεν ήταν όλα ψέμμα.
Σε περιμένω...
Το ξέρεις...

Εγώ σ'αγάπησα εδώ

Μ ε ήλιο , με βροχή, με χιόνι, με αέρα...

Εδώ...

Εμπιστοσύνη με κλειστά μάτια σου είχα..

Και φώναζες εσύ

Άνοιξε τα κωλομάτια σου επιτέλους..



ΔΕΝ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

δεν θέλω να πιστέψω την αλήθεια που αντιλαμβάνομαι



προτιμώ να ζω σαν ηλίθια το παραμυθάκι μου

και ας μην ξυπνήσω ποτέ....

Δεν ξεχνώ...

αλλά ούτε κ θέλω να θυμάμαι...

Ένας θάνατος...

Μια ανάσταση...

Τό μόνο που κρατώ είναι η επιβεβαίωση οτι το φως ξεκίνησε το ταξίδι του 

που εύχομαι και ελπίζω να είναι πολύυυυυυ μακρύ και πανέμορφο.

καλή Κυριακή !

θα σου φιλούσα τα μάτια τόσο δυνατά



που όταν θα τα άνοιγες θα με κοιτούσες δακρυσμένος...

Μην έχεις προσδοκίες

για να πάψεις να απογοητεύεσαι από τους ανθρώπους...

Όσο και να το επαναλλαμβάνω μέσα μου σαν άλλο mantra εξακολουθώ να νιώθω ηττημένη

και να επιστρέφω στο κάστρο μου επιζητώντας την απομόνωση μου..

Πλέον μόνο εκεί νιώθω καλά...παρέα με τον εαυτό μου.

Η μοναχικότητα είναι επικίνδυνη , εθιστική...

Μόλις καταλάβεις πόση ηρεμία κρύβει δύσκολα γυρνάς στους ανθρώπους...

Άντε καλημέρα αν και από ψυχολογία πάλι στον πάτο είμαι.

p.s μου λείπεις αφόρητα, το ξέρεις??

Εσύ μόνο να υπάρχεις....

Ζήσανε έτσι στενά συνολικά τρία χρόνια...

Εκείνος συνεχώς ευτυχισμένος και πότε πότε ανήσυχος

εκείνη συνεχώς ανήσυχη και πότε πότε ευτυχισμένη...

Ακόμα και τις εποχές που του έδειχνε παραδομένη ολοκληρωτικά, εκείνος την αγαπούσε το ίδιο...

Γιατί αγάπη είναι να θέλεις τον άλλο και όταν απόλυτα τον έχεις κατακτήσει...

?

-Και εγώ τι πρέπει να κάνω εγώ????

Μερικές φορές ...

τα δάκρυα δεν σταματούν εύκολα...

Αλλά πάντα ακολουθεί ένα χαμόγελο

και ένα ευχαριστώ από καρδιάς...

Γιατί ακόμα κ αν οι άνθρωποι φεύγουν τις αναμνήσεις κανείς δεν μπορεί να σου τις πάρει!

δύσκολος ο δρόμος της απεξάρτησης....

9 χρόνια

Πέρασαν απο εκείνο το βράδυ...

Δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω αλλά κ αν γύριζε πάλι τα ίδια θα έκανα...

Βέβαια...


Όσο ζω μαθαίνω...

Όσο ζω ωριμάζω...

Όσο ζω αναπτύσσομαι...

Όσο ζω θυμάμαι...

Όσο ζω αγαπώ...

Σε ευχαριστώ!

Κενό μου...........

Απόψε σου γράφω κενό μου…
Πώς να σε γεμίσω μου λες ;
Με τι να σε χορτάσω;
Πες μου! Για δε μιλάς…
Σε ποια γωνιά του δωματίου να σε κρύψω να μην σε κουβαλάω άλλο μέσα μου;
Να μη σε βρίσκω, να μη με βρίσκεις…
Να μη βρισκόμαστε άλλο πια…
Πώς να σε ξεφορτωθώ αφού δε με εγκατέλειψες στιγμή;
Τόσα δοκίμασα…
Μα εσύ εκεί…
Να παίζουμε αιώνιο κρυφτό και συ πάντα να κερδίζεις…
Δεν αντέχω το φορτίο σου κενό μου…
Πως μπορείς αν και κενό να φέρεις τόσο βάρος…
Βαρύ κι ασήκωτο κενό μου…
Τι χρώμα να σε βάψω  μπας κι ομορφύνεις λιγουλάκι;
Τι στολίδια να σου φορέσω μπας και σε δω με άλλη ματιά;
Τι μελωδία να σου γράψω και ποια φωνή να σου χαρίσω;
Με τι όπλα να σε πολεμήσω πια;
Κουράστηκα να εγκαταλείπομαι στα χέρια σου, να παραδίνομαι κουράστηκα …
Ν’ αφήνω την πόρτα ανοιχτή και συ να μπαίνεις θριαμβευτικά ,περήφανα ,ελευθέρα ….
Και να θρονιάζεσαι εκεί στην ίδια θέση…. στην πολυθρόνα σου…
Σε ‘ κείνη που κάθεσαι   κάθε φορά καμαρωτά, με το ίδιο  περιπαιχτικό πάντα χαμόγελο…
Αυτό το χαμόγελο των υποσχέσεων, των πληγών, των χαμένων ονείρων…
Του νικητή…
Συγχαρητήρια νίκησες για ακόμη μια φορά πάλι απόψε…

Ελα λοιπον

παρε ανασαααα με κλειστο το στομα,βαθια, αστην τωρα... παλι.ηρεμααααα ανασα με την μυτη ,ακουσε με. χαλαρωσε ολα στο μυαλο σου ειναι,ολα. σταματησε το Μπορεις. Ελα παμε παλι ανασα απο τη μυτη,σιγααα,βαθιααα.. θα περασει το ξερεις μην φοβασαι

βοήθειαααααααα

βουλιάζωωωωωωωωω

βοήθειααααααααααααααααααααααααααααα

Οι νικημένοι δεν μπορούνε να πεθάνουν.....

Ατελείωτος εσωτερικός μονόλογος...
Αποτέλεσμα μηδέν...
Ποτέ δεν έβγαζα άκρη με τις σκέψεις μου..
Παλιότερα όταν έφθαναν στο σημείο που ένιωθα άσχημα και έβρισκα μπροστά μου τον τοίχο των πράξεών μου καθόμουν και κλαυθμύριζα σαν δαρμένο σκυλί και αφού παρηγοριά δεν έβρισκα άρχιζα να σκέφτομαι ασύνδετα πράγματα για να αποφύγω ότι με πονούσε.
Τώρα πλέον ανέβηκα επίπεδο.
Μόλις φθάνω σε μελανό σημείο βουτάω με το κεφάλι κ προσπαθώ να φτάσω στον πάτο ώσπου μένω ξέπνοη από τον πόνο.
Εδώ και μέρες έχω μέσα στο στήθος μου ένα κύμα που όλο και φουσκώνει.
Ξεσπάω σε κλάματα μα δεν νιώθω να ανακουφίζομαι.
Πονάει η πληγή μου, μου έξυσε το κακάδι που με επιμέλεια έφτιαχνα τόσα χρόνια και ξαναμάτωσα.
Όρμησαν πάλι τα γιατί να με φάνε.
Με κατασπαράζουν και εγώ κάθομαι άπραγη στη γωνίτσα μου παρακαλώντας να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα. 
Και σου κλαίγομαι, παραπονιέμαι, επιζητώ και την  τιμωρία από σένα.
Μα εσύ είσαι μεγαλόψυχος και εγώ όλο και επιμένω.
Ο πατέρας μου με διέγραψε, μου στερεί τις ρίζες μου, τη μάνα μου, τα αδέρφια μου.
Χάνω πολύτιμο χρόνο και ο χρόνος πίσω δεν γυρνά ούτε έχω την πολυτέλεια να πω δεν πειράζει κάποια άλλη στιγμή γιατί ξέρω καλά πως εκείνη η άλλη στιγμή ίσως να μην φτάσει ποτέ.
Είμαι στη δουλειά.Από τότε πάντα δουλεύω, καλύτερη δικαιολογία δεν υπάρχει.
Δεν πρέπει να χαίρομαι, δεν πρέπει να περνάω όμορφα.
Αφού πόνεσα μόνο πόνος μου αξίζει.
Και αν γελάω καμιά φορά το γέλιο μένει στο στόμα, δεν αγγίζει χρόνια τώρα την ψυχή.
Μαύρη κουκλίτσα με μαύρη ψυχή μου είχες πει.
Με είχες "δεί" όπως εγώ ποτέ πριν δεν μπόρεσα να με δω.
Και όμως είδες το μαύρο μέσα μου.
Μόνο μαύρο.
Γιατί φοράς μαύρα με ρωτάνε.
Γιατί πενθώ τον θάνατό μου.
Δεν προσδοκώ καν στην ανάστασή μου.
Ανασταίνονται οι δίκαιοι , οι ενάρετοι, οι αληθινοί.
Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά.
Κουλουράκι όπως είπες.
Σκότωσα.
Σκότωσα ξανά και ξανά.
Ισόβια για φόνο έστω και εξ αμελείας και απύθμενης βλακείας.
Και το χειρότερο είναι ότι έχασα και κάθε δικαίωμα στον θάνατο μου.
Μου το στέρησα ακόμα και αυτό επιμελώς.
Και έτσι θα πρέπει να σέρνω αυτό το  μισητό σώμα για άγνωστο χρόνο.
Άλλη μια ευκαιρία χαμένη, άλλο ένα λάθος.
Αλλά και ακόμα ένα λάθος που σκέφτομαι έτσι.
Είπα να βγω στο φως, μα τρόμαξα, συμφιλιώθηκα με το σκοτάδι μου.
-Κύριε....βοήθησέ με....του λέω....χάνομαι....
-Μα αυτή είναι η βοήθειά σου να χαθείς...
  Για να σε ψάχνουν στους αιώνες...

Μα τι μένει σαν φύγει η ψυχή?
Ένα τίποτα.Αυτό είμαστε, τίποτα.

Να σε καρφώσουν στο σταυρό ή να σταυρωθείς σε αυτό το τίποτε που υπήρξες...
Και έτσι αφού ούτε να πεθάνω μπορώ ούτε να γιατρευτώ 
θέλω απλώς να βολευτώ μέσα στην καταστροφή μου...
Πάντα το βόλεμα είχα στο μυαλό μου.

φοβαμαι πολυυυυ

με ατελειωτο εσωτερικο ριγος που δεν το αντεχει η ψυχη μου κ το ξερναει στο σωμα μου υποφερωωωωωω ψυχη κ σωμα για ακομα μια φορα και δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω http://www.youtube.com/watch?v=XpIm566-ovM&feature=youtube_gdata_player

Μου λείπεις....

Για μένα είσαι....

ΠΩΣ....

αφού κάθε μέρα ψάχνω 100 φορές το mail

μήπως κ έχω μυνημά σου

παρακαλάω από μέσα μου συνεχώς να με ξεχάσεις για να ελευθερωθείς

να σε ξεχάσω για να ελευθεροθώ????


φυλακή...

ζω στην πιο σκληρή κ απάνθρωπη φυλακή 

Ευτυχώς

που υπάρχουν κ τα όνειρα


και μπορώ να σε βλέπω


να σου μιλάω

να σε αγκαλιάζω....



κάνε πάλι να μπορώ...

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ......

ήταν ένα φιλί........

Το μόνο που σου ζήτησα....

ήταν

_________

Νιώσε με......

Νεκρός.

Μη χτυπάς άλλο.

Είναι νεκρός.

Δεν βλέπεις;

Τα όνειρά του ξεκοιλιάστηκαν.

Οι προσδοκίες διαμελίστηκαν.

Η ελπίδα αποκεφαλίστηκε.

Μη χτυπάς άλλο.

Είναι νεκρός.

Η καρδιά σταμάτησε. Ο διακόπτης κατέβηκε.

Για ασφάλεια, καταλαβαίνεις.

Να μη νιώσει, να μη διαλυθεί.

Είναι νεκρός, σου λέω.

Ο,τι ξεκίνησε με αίμα, με αίμα θα τελειώσει.

Μέχρι τελικής πτώσης.

Ποιος θα νικήσει; Ποιος θα αντέξει;

Όχι, αυτός.

Τέλος, αυλαία, θάνατος.

Μη χτυπάς άλλο.

Είναι νεκρός.

Ο εαυτός μου.

Δεν τον αναγνώρισες;

Ψυχή μου καλά;

Έλα να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι… να σκεπάσου και εσύ… έξω έχει κρύο.

Βολεύτηκες;

Άντε έλα να κοιμηθούμε…

-πάλι;

-Τι πάλι βρε ψυχή μου…. Έξω ο κόσμος με φοβίζει… εδώ είμαστε καλά. Στη σιγουριά μας, στο κρεβατάκι μας. Κοιμήσου τώρα.. νύσταξα…

-όχι.. θα μιλήσουμε… δεν είμαι καλά!

-τι έχεις ψυχή μου;

- Νιώθω κρύο μέσα μου, μοναξιά…

- Ψυχή μου καλά;

-Όχι! Με αφήνεις να παγώνω !

Άσε με σου λέω!…μην με σκεπάζεις με στρωσίδια… δεν τα θέλω αυτά! δυο χέρια θέλω να με σκεπάσουν. Δυο λόγια να με ζεστάνουν.

-Δεν έχουμε χρόνο για αυτά ψυχή μου. Ο κόσμος είναι επικίνδυνος έξω… δεν μπαίνω στην διαδικασία αυτή.

-Δειλή! Δεν είσαι τίποτα άλλο παρά δειλή!

-Σταμάτα να φωνάζεις ψυχή μου!! Είναι βράδυ!

-Δεν μπορώ άλλο το βράδυ! Δεν αντέχω το σκοτάδι που με έχεις βάλει να ζω!

-Ψυχή μου… νύσταξα.. γύρνα πλευρό και κοιμήσου!

-Δεν σε αναγνωρίζω…. Μαραζώνεις εδώ και καταδικάζεις και εμένα!

-Και τι θέλεις να κάνω ψυχή μου;

-Δείξε θάρρος κορίτσι μου! Πέσε στην θάλασσα που λένε ΖΩΗ! ΖΗΣΕ! ΓΕΛΑ! ΠΟΝΕΣΕ! ΕΡΩΤΕΥΣΟΥ! ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΑ ΑΦΤΙΑ ΣΟΥ!

-Και αν πνιγώ ψυχή μου;

-Δεν θα μάθεις ποτέ αν δεν πέσεις μέσα! κολύμπα… και μη φοβάσαι! Εγώ θα είμαι πάντα μαζί σου! αν είναι να σωθούμε θα σωθούμε και οι δυο μας. Αν είναι να πνιγούμε… μαζί και σ’ αυτό!