καλημέρα ψυχή μου...........

Σκέφτομαι συνεχώς να σου τηλεφωνήσω. Να σηκώσω το ακουστικό ίσα ίσα για να ακούσω τη φωνή σου….. το προσπάθησα αρκετές φορές, όμως δεν το έκανα… δεν έχω το δικαίωμα. Ζείς κάπου αλλού τώρα.

Δεν ξέρω αν σε αγαπώ, μη με ρωτάς… ποτέ μου δεν το σκέφτηκα έτσι. Πάντα σε έχω μέσα μου, σε σκέφτομαι, σε νιώθω, μου λείπεις.

Μου λείπεις; αφού δεν σε ξέρω. Ήμασταν μαζί κι όμως χώρια σαν σε δύο παράλληλους κόσμους. Νομίζω πως σε ξέρω, πως μόνο εγώ ξέρω τι πραγματικά είσαι…. Αλλά μάλλον ΜΟΝΟ το νομίζω. Κάθε φορά κι ένα διαφορετικό πρόσωπο, βλέπω αυτό που είσαι ή αυτό που θέλω να είσαι;

Τρελαίνομαι. Κανονικά ούτε να σε σκέφτομαι δεν έχω δικαίωμα. Όχι γιατί δεν μου αξίζεις. Χα, ούτε καν. Δεν έχω το δικαίωμα γιατί είσαι αλλού, όπως κι εγώ

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο… εσύ ή ιδέα σου; Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν ΑΝ τα παρατούσα όλα, σε έπαιρνα τηλέφωνο και σου έλεγα “ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ” . Θα το άντεχα; Εσυ; Θα το άντεχες;

Αλήθεια…. Ποτέ δεν θα μάθουμε πως είναι πραγματικά να είμαστε μαζί.  Τη μία ήσουν εσύ, την άλλη ήμουν εγώ και στο τέλος δεν ήταν κανείς. Θα συναντήθουμε ποτέ άραγε; Μήπως έιναι αργά να θέτω αυτό το ερώτημα; Είσαι εκεί… ίσως ήδη έχεις αποφασίσει να πάρεις εκείνο το μονοπάτι, το μονοπάτι της ενηλικίωσης χωρίς επιστροφή. Όμως τι ωραίες που ήταν εκείνες οι ελάχιστες στιγμές που πραγματικά συναντηθήκαμε.

Γνωριστήκαμε σε εποχές που δεν ξέραμε τι θέλαμε, κι εσύ που λες πως ήξερες….. Κανείς μας δεν ήξερε. Εγω χανόμουν στις σκέψεις μου, στα θέλω μου, στα όνειρα μου…. Εσύ; που ήσουν;
 Κ  με πνίγει ο τρόμος. Τρόμο οτι δεν θα σε ξαναδώ.
Τρόμο πως σε έχασα για παντα…

Το ξέρω πως είναι εγωιστικό και απάνθρωπο, αλλά ένιωθα πάντα πως αν γυρίσω να κοιτάξω, θα είσαι εκεί. Κάθε φορά που το έκανα…. ΉΣΟΥΝ ΕΚΕΙ.
Τώρα όμως τρομάζω να γυρίσω…. Δεν θα είσαι εκεί… το ξέρω, το νιώθω… έτσι είναι και το σωστό. Ο καθένας πήρε το δρόμο του… και δεν τέμνονται πουθενά αυτές οι δύο πορείες…. Η μήπως όχι;

ΣΕ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ; ΕΣΕΝΑ Ή ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΣΟΥ…. Δεν ξέρω δεν μπορώ να σκεφτώ. Βλέπω φωτογραφίες σου. Δεν έχω ούτε μια δικιά μας… Σαν να μην έγινε ποτέ. Μήπως δεν συναντηθήκαμε; Μήπως είσαι δημιούργημα της φαντασίας μου.



Δεν μου συμβαίνει συχνά, υπάρχουν μέρες που σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή μου...

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες, οι νύχτες εκείνες οι καταραμένες που ο ύπνος παλεύει με την εικόνα σου... Με την σκέψη σου... Με το χαμόγελο σου, την αγκαλιά σου, το σώμα σου.

Αν κάτσω να σκεφτώ οι ωραίες στιγμές είναι μετρημένες στα δάχτυλα και ανήκουν μόνο στο παρελθόν.  Οι άσχημες όμως, πόσες πολλές είναι.... είτε από την μεριά μου, είτε από τη δική σου... πόσο κακό κάναμε ο ένας στον άλλον... ακόμα κάνουμε...

Όταν αρχίζω να σκέφτομαι και να αναλύω τις πράξεις σου, χάνομαι... χάνομαι σε εναν λαβύρινθο που φτιάχνω με τις ίδιες μου τις υποθέσεις...

Ποιοι ήμασταν; Ποιοί είμαστε; Άραγε ΘΑ είμαστε ποτέ;

Κανείς δεν δέχεται τον άλλον όπως πραγματικά είναι... μα δεν δείχνουμε ποτέ ποιοί είμαστε πραγματικά. Κάθε μας συνάντηση είναι και ένα διαφορετικό προσωπείο, που διαλέγεται βεβιασμένα προκειμένου να κρύψει την αλήθεια.
Αλήθεια…. Ποιά είναι η Αλήθεια;

Ίσως το μόνο που πρέπει να συμβεί είναι να βάλω ένα τέλος σε όλες αυτές τις σκέψεις…. Αν θέλω να συνεχίσω πρέπει να κλείσω μια για πάντα αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου… Να σταματούσε ο χρόνος, όλα να πάγωναν, εκτός από εμας, να βρεθούμε κάπου στη μέση. ΠΡΕΠΕΙ να σου πω Αντίο.

Μια τελευταία ανάμνηση ζητώ πριν χαθούμε για πάντα.

Ο χρόνος τελειώνει κι όμως δεν εμφανίζεσαι, όσο κι αν σε περιμένω. Μάλλον εσύ μου είχες πει εδω και πολύ καιρό το Αντίο.

Αδυνατώ αγάπη μου να σε αποχαιρετήσω, το μόνο που μπορώ να πω…. είναι καληνύχτα….

Καληνύχτα, θα σε περιμένω στα όνειρα μου…. όπως κάθε βράδυ

Σε πεθύμησα..........

Για ακόμη μία φορά βρίσκεσαι μόνη σου με τον υπολογιστή μέσα σε ένα δωμάτιο. Είσαι αποφασισμένη να μιλήσεις, να εξηγήσεις τι νιώθεις, να εξηγήσεις γιατί εξαφανίστηκες. Όχι στους άλλους, σε σένα θέλεις να μιλήσεις. Εσύ θέλεις να καταλάβεις! Ψάχνεις πάλι να νιώσεις μα φοβάσαι. Φοβάσαι τις σκέψεις που θα πάρουν σάρκα και θα εμφανιστούν μπροστά σου. Τι έγινε; Δε συμφωνείς; Ανατριχιάζεις! Σε βλέπω! Τα μάτια σου βούρκωσαν πάλι! Μην το κρύβεις! Αντιμετώπισε το!

Κρύβεσαι εδώ και μήνες! Κρύβεσαι από όλους τους άλλους, αλλά κυρίως από τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να πάψεις να μιλάς, να πάψεις να δίνεις εξηγήσεις, να κάνεις ό, τι γουστάρεις. Τα καταλαβαίνω όλα αυτά και δε σε κατηγορώ. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί σταμάτησες να γράφεις! Τόσο πολύ φοβάσαι τον εαυτό σου;

Μίλησε μου. Είμαι εδώ για να σε ακούσω.

Θυμάμαι τότε στα δεκαοχτώ σου τίποτα δεν μπορούσε να σε σταματήσει. Ένιωθες πως είχες όλη τη ζωή μπροστά σου. Φόρτωσες το βαλιτσάκι σου με όνειρα, πήρες και κάνα δυο πουλόβερ για τις κρύες νύχτες και ξεκίνησες να βρεις την Ιθάκη σου. Χαθήκαμε τότε. Το ρίξαμε στην απόσταση. Δε με πείραζε. Σε φανταζόμουν αραχτή σε καμιά παραλία και ευτυχισμένη.

Σε συνάντησα ύστερα από χρόνια. Ακόμη κρατούσες εκείνο το βαλιτσάκι με εκείνα τα πουλόβερ. Είχαν τρυπήσει λίγο, μα έδειχνες να μη σε πειράζει. «Δεν τη βρήκα!», μου είπες. «΄Εψαξα μα δεν τη βρήκα πουθενά.»

Σε πλησίασα και προσπάθησα να σε αγκαλιάσω μα με απέφυγες. « Άλλαξα», μου είπες. «Δεν είμαι αυτή που θυμάσαι».

Άρχισα να σε ρωτάω για τη ζωή σου. Για τα χρόνια που πέρασαν. Για όλα όσα έχασα και που θα ήθελα τόσο να μου διηγηθείς. Σου είπα κιόλας πως σε φανταζόμουν σε κάποια παραλία ευτυχισμένη. Άρχισες να γελάς. Το γέλιο σου με τρόμαζε, σου ζήτησα να σταματήσεις μα δεν το έκανες. Μου είπες πως δεν υπάρχει Ιθάκη. Δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο τα πουλόβερ ήταν αληθινά.

Ξεκίνησες να μιλάς και δε σταμάτησες. Έβλεπα τα μάτια σου να γεμίζουν δάκρυα μα δεν τόλμησα να σε αγγίξω. Μου μίλησες για το ταξίδι σου. Για τα εμπόδια που συνάντησες. Μου είπες πως ήσουν αποφασισμένη να μην το βάλεις κάτω. Μα όσο εμείς κάνουμε σχέδια για τη ζωή, η ζωή έχει άλλα σχέδια για μας. Μου μίλησες για όλες εκείνες τις φορές που έπεσες μα κατάφερες να ξανασηκωθείς. Όσο υπάρχει η ελπίδα να γεμίζει την ψυχούλα σου, πάντα θα έχεις τη δύναμη να σηκωθείς.

«Όμως τι σχέση έχει η ελπίδα με το τεράστιο κενό που κρύβουν σήμερα τα μάτια σου;», σε ρώτησα.

Άρχισες πάλι να γελάς με εκείνο το γέλιο που από την αρχή μίσησα! «Πιστεύεις πως επειδή λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, δεν πεθαίνει και ποτέ;», μου απάντησες.

Μου μίλησες για τις στιγμές που γονάτισες. Για την ημέρα που ξύπνησες και ένιωσες πως δεν υπάρχει πια κάτι για να περιμένεις. Για το πρωινό εκείνο που κοίταξες τον ήλιο και δε χαμογέλασες.«Φοβάμαι!», μου είπες. «Φοβάμαι για αυτό που έγινα! Φοβάμαι για τα όνειρα που χάθηκαν. Φοβάμαι να ζήσω.! »

Έκλαιγες. Ήθελα να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Τόσο ευάλωτη! Δε θα σε άφηνα ποτέ ξανά μόνη. Έσκυψα να σου σκουπίσω τα δάκρυα. Όμως δεν ήταν δικά σου τα δάκρυα αυτά που σκούπιζα. Δικά μου ήταν. Δεν ήταν η δική σου φωνή αυτή που άκουγα, αλλά η δική μου. Θαμμένη βαθιά μέσα μου έκανε την επανάσταση της πλέον. Εγώ ήμουν αυτή που φοβόμουν. Εγώ ήμουν αυτή που τα παράτησα. Τα δικά μου όνειρα εγκατέλειψα. Εγώ ήμουν αυτή που φοβόμουν τη ζωή και το θάνατο.

Δύσκολο να μη φοβάσαι σε τέτοιες εποχές. Δύσκολο να είσαι δυνατός. Είναι δύσκολο να πεινάς και να ψάχνεις τα σκουπίδια. Είναι δύσκολα να είσαι άρρωστος. Είναι δύσκολο να είσαι μόνος. Κάπως έτσι έρχεται η κατάθλιψη και σου χτυπάει την πόρτα. Το θέμα είναι αν θα της ανοίξεις;

Αν κοιτάξεις λίγο γύρω σου θα δεις πως δεν είσαι μόνος. Υπάρχει πολύς κόσμος σαν κι εσένα ή και σε πολύ χειρότερη κατάσταση από σένα. Οφείλεις να είσαι δυνατός για όλους εκείνους που πονούν περισσότερο. 

Ενας ανθρωπος.
8 χρονια.
Τον ειδα 2 φορες χωρις καν να ξερω ποιος ειναι.
Του μιλησα γραπτα 1(ισως και καμια γιατι θα μπορουσε να ειναι οποιοσδηποτε πισω απο την οθονη του υπολογιστη)αρα δεν του εχω μιλησει οχι με την φωνη μου....
Εχω κλαψει γιαυτον κ εχω πονεσει οσο για κανενα αλλο ζωντανο πλασμα που εχω γνωρισει ....
Ουσιαστικα δεν τον ξερω,ειναι μια σκια...

Και ομως ολη μερα απο οταν ξυπνησα τον σκεφτομαι και κλαιω,εχω μπροστα μου τα ματια του και τα δικα μου δεν σταματουν να τρεχουνκαι η καρδια μου να ποναει.

.Ελπιζω και ευχομαι να ειναι ακομα μια απο τις συνηθισμενες κρισεις που με πιανουν κ να ειναι καλα.
Τοτεμ,ειδωλιο,πιστη,μαγικη δυναμη,θεος?

Σιγουρα κουτση πουτανα.....