Κι όμως είσαι εσύ που ερωτεύτηκα… αυτός που πάνω του έπλεξα το κασκόλ των ονείρων μου. Κάθε χαρά μου και ο πόνος, συγχρόνως ήσουν εσύ. Μια στιγμή στον ουρανό της ελπίδας και μια αιωνιότητα στον βυθό του φευγιού σου.
Σε κυνήγησα , ενώ κρυβόμουν για να με βρεις. Ήθελα τόσο πολύ να με βρεις. Να με ξετρυπώσεις από εκείνες τις γωνιές του μυαλού και της ψυχής μου, που είναι άβυσσος.
Κάπου-κάπου σου φανερωνόμουν και περίμενα το άγγιγμά σου για να νιώσω πως μπορείς και μεταφράζεις το χάος μου. Την ανάγκη μου να με πάρεις από το χέρι και να μου πεις «όλα θα γίνουν, αγάπη μου. Αγάπη της ζωής μου»
Τι νόμιζες ότι ήθελα από εσένα; Ήθελα μόνο να καταλάβεις πως τρέχω και κρύβομαι από την αγάπη σου. Κρύβομαι από τον φόβο μην μου φύγεις την στιγμή που σε αγαπώ πιο πολύ από ποτέ. Και σε χρειάζομαι.
Σου φώναζα να μην φοβάσαι το κενό μέσα στο βλέμμα μου. Περίμενα την εικόνα σου για να γεμίσει.
Και όταν έφευγες , πολλές φορές μέσα στην μέρα, μου έλεγες ότι «μα ,είμαι δίπλα σου» . Λίγο –λίγο τα αποτυπώματά σου , έσβηναν από πάνω μου. Το άγγιγμά σου ήταν όλα και πιο κρύο , όλα και πιο άγνωστο… Το περίεργο ήταν ότι ,σε αγαπούσα.
Όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν.
Έτσι ένιωθα εκείνες τις στιγμές που η καρδιά μου φώναζε «είμαι εδώ για σένα» και το στόμα μου έλεγε « καλώς, θα τα πούμε μετά, αν είναι».
Και η απόσταση από την μια καρδιά στην άλλη , θέριεψε ! Έγινε κινούμενη άμμος και μας βούλιαξε.
Σε αγαπώ ακόμα. Με μια αγάπη, που δεν μοιάζει με τις άλλες. Κι εσύ με αγαπάς, το ξέρω.
«…και στο τέλος συνειδητοποίησα πως η καρδιά έχει περισσότερα δωμάτια από ένα μπουρδέλο» -Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας- Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
