κατανοητό???

Με πιεσες τοσο

που βρηκα την απαντηση που χρονια εψαχνα. μην σκεφτεσαι ετσι... http://www.youtube.com/watch?v=alZq8JtVmxA&feature=youtube_gdata_player

Λατρεμενη μου Πυθια...

Μπορεις να γραφεις κ να λες οσες πιπες θελεις. Η αληθεια ειναι μια και την ξερεις καλα. Πλεον εχεις μαζεψει ολα τα στοιχεια. Αν δεν σου βγαινουν τα κουκια δεν φταιω εγω. Οταν θα εχεις τα @@@ να την αποδεχτεις ξερεις καλα που θα με βρεις. Θα σε περιμενω. Μεχρι τοτε...τα λεμε... Για την ωρα εξαφανιζομαι κ δεν προκειται να εμφανιστω αν δεν κανεις εσυ κινηση.... Δασκαλε σε ευχαριστω!

Ακομα ενα πρεπει!

leo

Λεω στον ευατο μου οτι πρεπει να συνεχισω να σου γραφω γιατι αυτο δινει χαρα και σε εμενα. Ισως η μονη προσωπικη χαρα που μου απεμεινε... Αλλα ερχεται μια στιγμη που χρειαζομαι και τα δικα σου λογια :η σιωπη σου με ποναει κ με πληγωνει βαθια. Γιαυτο πρεπει να ξερεις πως ειμαι ετοιμη να απαρνηθω κ αυτη την τελευταια χαρα που νιωθω γιατι ο πονος πλεον γινεται ανυποφορος και η καρδια μου σπαρταραει και εχω αρχισει να ανησυχω σοβαρα. σεαγαπω να το θυμασαι οταν θα χανομαι.

Απογοήτευση...

Με έχει κατακλύσει...

Θέλω να κλειστώ μέσα στο σπίτι και να μην ξαναβγώ ποτέ

ΠΟΤΕΕΕΕΕΕ

Να μην βλέπω, να μην ακούω, να μην μιλάωω


ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΝΑΝ

ΚΑΝΕΝΑΝ

ΚΑΝΕΝΑΝΝΝΝΝΝΝΝ

Να μπορούσα να εξαφανιστώ

Να χαθώ

Δεν θέλω τίποτα, τίποτααααααααα

Ανυπαρξία γίνεται?????

Καλο Μηνα..

Με μισεις σιγουρα με μισεις.... απολαμβανεις να ξερεις οτι με τσακιζεις... Δεν τα καταφερνεις ομως.... Ναι με πονας,πολυ,παρα πολυ.... Αλλα εγω εμαθα να σε αγαπω με την ψυχη μου

 Και ετσι θα σε αγαπω γιατι αν κ μου εχεις χαρισει  περισσοτερες μαυρες μερες απο οσες πιστευα ποτε οτι θα ζησω εριξες τετοιο φως μεσα στην ψυχη μου που δεν θα σβησει ακομα κ οταν αυτη θα πεταξει μακρια απο το θνητο κορμι μου...

 Αγαπη κ φως ψυχη μου οσο και αν με πονας.

εγω να γραφω εσυ να με γραφεις.... σκοτωσε με κ αλλο μπορεις....

Kαλημέρα...

με κενό...

Δεν ξέρω πως θα καταλήξει αυτή η μέρα

Ξέρω μόνο πως αρχίζει

Νιώθω να θέλω να φωνάξω μα δεν έχω φωνή

Δεν με νοιάζει που δεν θα απαντήσει κανείς

Να βγεί αυτός ο πόνος από μέσα μου θέλω

Να μην σκέφτομαι θέλω

"άνθρωποι που γνωρίσαμε μια νύχτα,μα που το βλέμμα τους καθόρισε για πάντα τη ζωή μας.."Τ.Λ.

μου λείπεις, μου λείπετε......πολύυυυυυυυυυ

Πόσο ανόητο...

Να πιστεύεις οτι μπορείς να ξεφύγεις από τα σκοτάδια σου.

Πόσο μάταιο να το προσπαθείς.
Θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν, να σε σφιχταγκαλιάζουν, να σου κάνουν τις νύχτες σου εφιαλτικές, να μην σε αφήνουν να ξεχάσεις.

Πόνος χωρίς δάκρυα ή με ποταμούς δακρύων χωρίς αίτιο, θλίψη, κενό, σκοτάδι, μάταια όλα.

Και εκεί που έφτασες να λες ευχαριστώ που ζω αναρωτιέσαι ξανά ποιος ο λόγος να υπάρχω????

Απάντηση δεν υπάρχει, αύριο ίσως πάλι μετανιώνω που σκέφτομαι έτσι αλλά μέχρι να φτάσει αυτό το αύριο που θα έχει μια τόση δα ακτίδα φωτός δεν ξέρω πόσα αύριο θα περάσουν...

Πόσα πρωινά με το που θα ανοίξω τα μάτια θα σκεφτώ πάλι ξύπνησα, πάλι πρέπει να ζήσω , πάλι πρέπει να υποκριθώ , πάλι πρέπει να αντέξω...και το κενό να απλώνεται παντού.
Να φτιάχνω τον καφέ μου κ να μην βρίσκω τον λόγο που το κάνω, μια συνήθεια.

Ζω από συνήθεια γιατί δεν έχω την δύναμη να σταματήσω αυτό το νήμα, δεν έχω το δικαίωμα.
Αν μπορούσα θα σταμάταγα αυτή την ανοησία που λέγεται ζωή (πάλι θα μετανιώνω και θα κλαίω αύριο που σκέφτομαι έτσι).

Δεν ξεφεύγει κανείς από τους δαίμονες που κουβαλάει μέσα του, όσες φωτιές και να ανάψει, όσα ψηλά και να σηκώσει το κάστρο του.

Ταχυπαλμίες, η καρδιά μου νομίζω θα πεταχτεί από τον λαιμό μου...

Μοναξιά, δεν αντέχω να μιλάω με τους ανθρώπους,με έκαναν όλοι στην άκρη γιατί εγώ τους άφησα.

Θλίψη, μαύρη και σκοτεινή, ένα τίποτα, ένα τεράστιο τίποτα, αυτό νιώθω, αυτό είμαι.

Λένε οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τους.Μάλλον είμαι κ ένα τεράστιο λάθος αφού μόνο λάθη έχω κάνει σε αυτή την διαδρομή, δεν μπορώ να την αποκαλέσω ζωή, δεν μπορεί να είναι έτσι η ζωή...

Αλάξα ακόμα και το όνομα εδώ και το έκανα χειρότερο, πριν ήμουν κάτι που όρισες εσύ και που πια δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα μου.
Τεράστια αλλαγή, το έκανα κάτι που δεν  υπάρχει αλλά που ονειρεύομαι τις στιγμές της διαύγειάς μου ή μήπως της απόλυτης απόγνωσής μου???

Μου λείπεις...

Ακόμα ένα βράδυ στη δουλειά..

Και ένιωσα τόσο μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σου.

Μα δεν τόλμησα να σου γράψω.

Νομίζω οτι δεν θέλεις να έχεις καμία επαφή μαζί μου.

Γιαυτό άνοιξα μια φωτογραφία σου.

Για να κοιτάξω τα μάτια σου.

Και οι πεταλούδες ξεχύθηκαν μέσα μου σαν χείμαρρος.

ΖΟΥΝ ΑΚΟΜΑ

Και δεν κοίταξα τα μάτια σου..

Κοίταξα το στόμα σου...

Πόσο θα ήθελα ένα σου φιλί...

ΕΝΑ ΦΙΛΙ

ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΦΙΛΙ

μου λείπεις ....οχι για τα φιλιά σου...μου λείπεις για ολα σου. ΕΣΥ.

Σου στέλνω αγάπη και φως και εύχομαι να φτάνουν στην καρδιά σου.

Να είσαι πάντα καλά ψυχή μου, ελπίζω να σου κλέψω ένα αληθινό φιλί πριν φύγω...




να χαθώ στην αγκαλιά σου...

Ένα ταξίδι στα χιόνια...

και μετά τίποτα...



ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ........ΟΛΑ.....

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ........ΟΛΑ.....

στον τοίχο της φυλακής μου.....

✔Σου αρέσω; ρώτησα το μπλε σακάκι.

Καμία απάντηση.

Σιωπή αναπήδησε απ' τα βιβλία του.

Σιωπή έσταξε απ' τη γλώσσα του και κάθισε ανάμεσά μας κι 

έφραξε το λαιμό μου. Έσφαξε την εμπιστοσύνη μου.

Άρπαξε από το στόμα μου τσιγάρα. 

Ανταλλάξαμε λέξεις τυφλές και δεν έκλαψα, δεν ικέτεψα, 

μαυρίλα πλάκωσε την καρδιά μου και κάτι που είχε υπάρξει 

καλό, ένα είδος φιλεύσπλαχνου οξυγόνου, έγινε φούρνος του
γκαζιού.



✔ Σου αρέσω;

Τι εξωφρενικό!

Τι ερώτηση είναι αυτή;


Τι σιωπή είναι αυτή;

Και γιατί περιφέρομαι ακόμα εδώ διάτρητη απ' όσα είπε η σιωπή του;

_______________Anne Sexton

http://www.youtube.com/watch?v=JQUNTJob078

Καλώς ή κακώς όλα εδώ πληρώνονται…

Το πλήρωμα του χρόνου έρχεται, άλλοτε σύντομα κι άλλοτε μετά από χρόνια….

Αλλά έρχεται…. αργά ή γρήγορα όμως έρχεται…

Για  όλους και για όλα…

Άλλες φορές σε μικρές δόσεις, σαν  τσίμπημα κουνουπιού  ίσα, ίσα έτσι να σε ταρακουνήσει λίγο απ’ την βολική καθ’  όλα θεσούλα σου….

Άλλες φορές έχει τη μορφή χαστουκιού που δεν ξέρεις από πού σου έρχεται…

Και άλλες  πάλι σαν  ένα χτύπημα κάτω από την ζώνη οπού πλέον σε ρίχνει στα πατώματα…

Τόσο απλή είναι η ζωή μας και ας την έχουμε καταντήσει τόσο σύνθετη…

Ότι δίνεις ,παίρνεις…. Δύο λέξεις τόσο κατανοητές, τόσο προβλέψιμες…

Κι όμως μπερδεύουν… κι όμως  παιδεύουν… κι όμως περιπλέκουν χιλιάδες φορές τα πράγματα…

Τώρα θα μου πεις… κι αν δίνεις, δίνεις, δίνεις και δεν παίρνεις;

Εεε δε μπορεί κάποια στιγμή θα πάρεις μια γενναία επιταγή φίλε μου…

Θα γευτείς γλυκούς και νόστιμους καρπούς για μια προσπάθεια που έχεις σπείρει σπόρους πριν  από καιρό….

Μια συγγνώμη που περίμενες για χρόνια και σε πλήγωνε τόσο η καθυστέρηση της…

Μια δικαίωση που χάθηκε στο δρόμο…

Μια αναγνώριση του χαρακτήρα και της ψυχούλας σου από κάποιον που, ίσως δεν σε είχε εκτιμήσει όπως θα έπρεπε …

Μια  ζεστή, μια τρυφερή αγκαλιά θα την λάβεις…..

Ένα εγκάρδιο ευχαριστώ….

Έστω κι ένα αληθινό  «σ’ αγαπώ», θα το  ακούσεις κάποτε….

Όλα επιστρέφονται τόσο η θλίψη, όσο και η χαρά…

Τόσο η ευτυχία, όσο και η δυστυχία…

Γυρίζουν πίσω στον αποστολέα τους, «πακέτο»….

Και αν λες εγώ θα κάνω ότι γουστάρω και δε με νοιάζει τι προκαλώ στους γύρω μου…

Τότε φίλε μου είσαι βαθειά νυχτωμένος …

Καλώς ή κακώς όλα εδώ πληρώνονται…

Όλα τα βρίσκεις μπροστά σου, πλάι σου, απέναντι σου να σου κλείνουν το ματάκι πονηρά ή με φωτεινό  χαμογελάκι  …

Στο πλήρωμα του χρόνου…

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω‏.

Περνάει ο καιρός , τόσο γρήγορα και συγχρόνως τόσο βασανιστικά αργά .

Εκεί που νόμιζες ότι έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου, έρχονται πάλι αυτές οι σκέψεις να σε τρελάνουν. Νιώθεις ξανά τα μάτια σου να τρέχουν , έχεις πάλι αυτή την άρνηση και το στομάχι σου για άλλη μια φορά είναι κόμπος.

Το χειρότερο απ ‘όλα είναι που δεν μπορείς να ουρλιάξεις , να βγάλεις από μέσα σου αυτό το πόνο και να βρεις την δύναμη να πας παρακάτω…

Λέξεις που αλλοιώθηκαν , αναπάντητα γιατί , συναντήσεις που αναβλήθηκαν και μια σειρά καταστάσεων που σε οδήγησαν σε κινήσεις παρορμητικές και ίσως άδικες για τον εαυτό σου!

Πάντα πίστευες ότι αν δεν ρισκάρεις στην ζωή , αν δεν τολμήσεις πως θα ζήσεις αυτά που θέλεις ;

Μια ζωή φοβόσουν μην μετανιώσεις για πράγματα που δεν έκανες και πάντα συνοδευμένη από το συναίσθημα οδηγούσουν μπροστά σε μια πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές δεν ήταν αυτή που ονειρευόσουν .. .. Τι γίνετε όμως όταν μετανιώνεις για τις επιλογές σου; Που να κρυφτείς τότε; Ποιος θα σε βοηθήσει να απεγκλωβιστείς από τον κύκλο που σε έχει κλείσει; Και εκεί είναι το λάθος σου..

Μιλάς για το θάρρος που σε διακρίνει αλλά φοβάσαι.

Και όταν φοβάσαι ακινητοποιουνται όλα σου τα όργανα, νιώθεις παράλυτη , ανήμπορη να κάνεις το οτιδήποτε.

Γίνεσαι ένας αδύναμος άνθρωπος, κλείνεσαι στον εαυτό σου και ψάχνεις απελπισμένα από κάπου να πιαστείς ,μια κουβέντα, μια αγκαλιά , κάτι που θα σε ξαναπάει μπροστά.

Δεν βρίσκεις όμως τίποτα…

Και τότε ξαναχανεσαι στις σκέψεις σου, χάνεις τον εαυτό σου και μαζί την διάθεση για ζωή, για τόλμη, για ρίσκο ξανά !!

Το να διεκδικείς αυτό που θέλεις πάντα το υποστήριζες ,την απόρριψη όμως ποτέ δεν κατάφερες να ελέγξεις..

Το ξέρεις ότι θα κάνει τον κύκλο του, χρόνο θέλει, αλλά είναι ακόμα μια φορά που δεν μπορείς να περιμένεις, που ο χρόνος δεν περνά. Και όταν βιάζεσαι, κάνεις λάθη , και όταν γίνονται λάθη, τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

Στην ουσία τι είναι αυτό που τελικά θέλεις; Έχεις σκεφτεί;

Να συνεχίσεις την ζωή σου με τις αναμνήσεις σού ή να συνεχίσεις να ζεις μέσα από τις αναμνήσεις σου;

Όταν καταφέρεις να απαντήσεις , τότε θα οδηγηθείς και στην λύτρωση. Μέχρι τότε θα βασανίζεσαι με τις σκέψεις σου.

Και μεταξύ μας την ξέρεις την απάντηση …απλά φοβάσαι να την δεχτείς!

Και θυμήσου αυτό που έκανες πάντα, τόλμησε .

Ο χρόνος δεν γυρίζει εξάλλου πίσω, μην γυρίζεις όμως ούτε εσύ ..

ποσο ακομα

θα κρατησει το σκοταδι??? αιμορραγει το μεσα μου δεν θαλω αλλο να κλαιω δεν θελω να σερνομαι θελω να παρω ανασα κ πνιγομαι θελω να κοιμηθω κ φοβαμαι τι με περιμενει μολις κλεισω τα ματια μου θελω να τελειωσει αυτη η ριμαδοκριση χειροτερη απο καθε φορα με τσακισε με γονατισε

Τις σκοτεινες μερες

που το σκοταδι κ η θλιψη καλυπτουν τα παντα

σιχαινομαι τον εαυτο μου.

Σερνομαι, δεν θελω να κανω τιποτα, δεν θελω να βλέπω δεν θελω να ακουω,δεν θελω να υπαρχω.

Θα τελειωσουν αραγε ποτε?

Συναισθηματικα ακρωτηριασμενη, κουβαλαω ενα σωμα που μονο βαρος μου ειναι.

Πνιγομαι αλλα δεν θελω να προσπαθησω να βγω στην επιφανεια.

ΕΠΙΘΥΜΩ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ

Λογικη μηδεν....

και τωρα μετρωντας 15 μερες απουσιας θα καθεσαι κ θα σκεφτεσαι "στα ελεγα εγω... ο χρονος θα κανει την δουλεια του και θα μ εξεχασεις και θα γινω μια κακη αναμνηση" χαχαχαχαχαχαχαχαχα θελω τοσο να γελασω γιατι εχω πλεον φτασει στο επιπεδο το μαγικο να νομιζω οτι ξερω τι σκεφτεσαι χαχαχαχαχαχαχα δεν παταω πουθενααααα χαχαχαχα σκεφτομαι οτι θα ηθελα να συμβαινει ισως κ οτι με βολευει... ετσι για να στην βγω στη γωνια και να σου πω "ποιος σε ξεχασε????" "εγω που κλαιω καθε μερα???" ετσι για να μου την πεις κ εσυ "στ'αρχιδια μου εσυ επελεξες να ζησεις στα σκατα γιατι μονο εκει ηξερες να ζεις" φιλια αγγελε μου.... μου λειπεις σε καθε ανασα μου..... υ.γ αντιλαμβανεσαι οτι πλεον εχουμε απιστευτες συζητησεις μεταξυ μας ε?????

Σαν τον τρελο κλεισμενο στο κελι του που ζωγραφισε μια πορτα στον τοιχο κ εφυγε.Ηταν αναγκη βγαινοντας να πεσει πανω στην"φιλη" σου?????ε?????? Ωωωωω μαυρο βαθυ σκοταδι...

Μακρια απο εμενα...σε ενα σημειο κολλημενη...απο τη μια η θαλασσα και απο την αλλη τα ματια σου να ξεχειλιζουν λυπη...Δεν μπορω να ξεφυγω...εμεινα εκει...καταδικασμενη αιωνια...να μην με συγχωρω που δεν αφησα το στομα μου να μιλησει...θα ηταν ολα αλλιως αν επραττα οπως ενιωθα...κ τελειωσε το ταξιδι μα στην ακρη του εκεινος που σε περιμενει δεν εισαι εσυ...γιατι κανεις δεν γύρισε απο το ταξιδι...ο χρονος σε αλλάζει κ ένας αλλος επιστρεφει για σενα......παντα θα εισαι ενας αλλος γιατι τελικα ακομα δεν εμαθες ποιος εισαι εσυ...σκοταδια...

......................

να παλευεις με το σκοταδι αγωνας ανισος ....ποσο ακομα....

τοσος κοπος, τοσος πονος,τοσα δακρυα για να τα καταφερω και να μαι παλι νικημενη κατα ωκρατος,μικρη κ λιγη

καλημέρα ψυχή μου...........

Σκέφτομαι συνεχώς να σου τηλεφωνήσω. Να σηκώσω το ακουστικό ίσα ίσα για να ακούσω τη φωνή σου….. το προσπάθησα αρκετές φορές, όμως δεν το έκανα… δεν έχω το δικαίωμα. Ζείς κάπου αλλού τώρα.

Δεν ξέρω αν σε αγαπώ, μη με ρωτάς… ποτέ μου δεν το σκέφτηκα έτσι. Πάντα σε έχω μέσα μου, σε σκέφτομαι, σε νιώθω, μου λείπεις.

Μου λείπεις; αφού δεν σε ξέρω. Ήμασταν μαζί κι όμως χώρια σαν σε δύο παράλληλους κόσμους. Νομίζω πως σε ξέρω, πως μόνο εγώ ξέρω τι πραγματικά είσαι…. Αλλά μάλλον ΜΟΝΟ το νομίζω. Κάθε φορά κι ένα διαφορετικό πρόσωπο, βλέπω αυτό που είσαι ή αυτό που θέλω να είσαι;

Τρελαίνομαι. Κανονικά ούτε να σε σκέφτομαι δεν έχω δικαίωμα. Όχι γιατί δεν μου αξίζεις. Χα, ούτε καν. Δεν έχω το δικαίωμα γιατί είσαι αλλού, όπως κι εγώ

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο… εσύ ή ιδέα σου; Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν ΑΝ τα παρατούσα όλα, σε έπαιρνα τηλέφωνο και σου έλεγα “ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ” . Θα το άντεχα; Εσυ; Θα το άντεχες;

Αλήθεια…. Ποτέ δεν θα μάθουμε πως είναι πραγματικά να είμαστε μαζί.  Τη μία ήσουν εσύ, την άλλη ήμουν εγώ και στο τέλος δεν ήταν κανείς. Θα συναντήθουμε ποτέ άραγε; Μήπως έιναι αργά να θέτω αυτό το ερώτημα; Είσαι εκεί… ίσως ήδη έχεις αποφασίσει να πάρεις εκείνο το μονοπάτι, το μονοπάτι της ενηλικίωσης χωρίς επιστροφή. Όμως τι ωραίες που ήταν εκείνες οι ελάχιστες στιγμές που πραγματικά συναντηθήκαμε.

Γνωριστήκαμε σε εποχές που δεν ξέραμε τι θέλαμε, κι εσύ που λες πως ήξερες….. Κανείς μας δεν ήξερε. Εγω χανόμουν στις σκέψεις μου, στα θέλω μου, στα όνειρα μου…. Εσύ; που ήσουν;
 Κ  με πνίγει ο τρόμος. Τρόμο οτι δεν θα σε ξαναδώ.
Τρόμο πως σε έχασα για παντα…

Το ξέρω πως είναι εγωιστικό και απάνθρωπο, αλλά ένιωθα πάντα πως αν γυρίσω να κοιτάξω, θα είσαι εκεί. Κάθε φορά που το έκανα…. ΉΣΟΥΝ ΕΚΕΙ.
Τώρα όμως τρομάζω να γυρίσω…. Δεν θα είσαι εκεί… το ξέρω, το νιώθω… έτσι είναι και το σωστό. Ο καθένας πήρε το δρόμο του… και δεν τέμνονται πουθενά αυτές οι δύο πορείες…. Η μήπως όχι;

ΣΕ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ; ΕΣΕΝΑ Ή ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΣΟΥ…. Δεν ξέρω δεν μπορώ να σκεφτώ. Βλέπω φωτογραφίες σου. Δεν έχω ούτε μια δικιά μας… Σαν να μην έγινε ποτέ. Μήπως δεν συναντηθήκαμε; Μήπως είσαι δημιούργημα της φαντασίας μου.



Δεν μου συμβαίνει συχνά, υπάρχουν μέρες που σαν να μην υπήρξες ποτέ στη ζωή μου...

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες, οι νύχτες εκείνες οι καταραμένες που ο ύπνος παλεύει με την εικόνα σου... Με την σκέψη σου... Με το χαμόγελο σου, την αγκαλιά σου, το σώμα σου.

Αν κάτσω να σκεφτώ οι ωραίες στιγμές είναι μετρημένες στα δάχτυλα και ανήκουν μόνο στο παρελθόν.  Οι άσχημες όμως, πόσες πολλές είναι.... είτε από την μεριά μου, είτε από τη δική σου... πόσο κακό κάναμε ο ένας στον άλλον... ακόμα κάνουμε...

Όταν αρχίζω να σκέφτομαι και να αναλύω τις πράξεις σου, χάνομαι... χάνομαι σε εναν λαβύρινθο που φτιάχνω με τις ίδιες μου τις υποθέσεις...

Ποιοι ήμασταν; Ποιοί είμαστε; Άραγε ΘΑ είμαστε ποτέ;

Κανείς δεν δέχεται τον άλλον όπως πραγματικά είναι... μα δεν δείχνουμε ποτέ ποιοί είμαστε πραγματικά. Κάθε μας συνάντηση είναι και ένα διαφορετικό προσωπείο, που διαλέγεται βεβιασμένα προκειμένου να κρύψει την αλήθεια.
Αλήθεια…. Ποιά είναι η Αλήθεια;

Ίσως το μόνο που πρέπει να συμβεί είναι να βάλω ένα τέλος σε όλες αυτές τις σκέψεις…. Αν θέλω να συνεχίσω πρέπει να κλείσω μια για πάντα αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου… Να σταματούσε ο χρόνος, όλα να πάγωναν, εκτός από εμας, να βρεθούμε κάπου στη μέση. ΠΡΕΠΕΙ να σου πω Αντίο.

Μια τελευταία ανάμνηση ζητώ πριν χαθούμε για πάντα.

Ο χρόνος τελειώνει κι όμως δεν εμφανίζεσαι, όσο κι αν σε περιμένω. Μάλλον εσύ μου είχες πει εδω και πολύ καιρό το Αντίο.

Αδυνατώ αγάπη μου να σε αποχαιρετήσω, το μόνο που μπορώ να πω…. είναι καληνύχτα….

Καληνύχτα, θα σε περιμένω στα όνειρα μου…. όπως κάθε βράδυ

Σε πεθύμησα..........

Για ακόμη μία φορά βρίσκεσαι μόνη σου με τον υπολογιστή μέσα σε ένα δωμάτιο. Είσαι αποφασισμένη να μιλήσεις, να εξηγήσεις τι νιώθεις, να εξηγήσεις γιατί εξαφανίστηκες. Όχι στους άλλους, σε σένα θέλεις να μιλήσεις. Εσύ θέλεις να καταλάβεις! Ψάχνεις πάλι να νιώσεις μα φοβάσαι. Φοβάσαι τις σκέψεις που θα πάρουν σάρκα και θα εμφανιστούν μπροστά σου. Τι έγινε; Δε συμφωνείς; Ανατριχιάζεις! Σε βλέπω! Τα μάτια σου βούρκωσαν πάλι! Μην το κρύβεις! Αντιμετώπισε το!

Κρύβεσαι εδώ και μήνες! Κρύβεσαι από όλους τους άλλους, αλλά κυρίως από τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να πάψεις να μιλάς, να πάψεις να δίνεις εξηγήσεις, να κάνεις ό, τι γουστάρεις. Τα καταλαβαίνω όλα αυτά και δε σε κατηγορώ. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί σταμάτησες να γράφεις! Τόσο πολύ φοβάσαι τον εαυτό σου;

Μίλησε μου. Είμαι εδώ για να σε ακούσω.

Θυμάμαι τότε στα δεκαοχτώ σου τίποτα δεν μπορούσε να σε σταματήσει. Ένιωθες πως είχες όλη τη ζωή μπροστά σου. Φόρτωσες το βαλιτσάκι σου με όνειρα, πήρες και κάνα δυο πουλόβερ για τις κρύες νύχτες και ξεκίνησες να βρεις την Ιθάκη σου. Χαθήκαμε τότε. Το ρίξαμε στην απόσταση. Δε με πείραζε. Σε φανταζόμουν αραχτή σε καμιά παραλία και ευτυχισμένη.

Σε συνάντησα ύστερα από χρόνια. Ακόμη κρατούσες εκείνο το βαλιτσάκι με εκείνα τα πουλόβερ. Είχαν τρυπήσει λίγο, μα έδειχνες να μη σε πειράζει. «Δεν τη βρήκα!», μου είπες. «΄Εψαξα μα δεν τη βρήκα πουθενά.»

Σε πλησίασα και προσπάθησα να σε αγκαλιάσω μα με απέφυγες. « Άλλαξα», μου είπες. «Δεν είμαι αυτή που θυμάσαι».

Άρχισα να σε ρωτάω για τη ζωή σου. Για τα χρόνια που πέρασαν. Για όλα όσα έχασα και που θα ήθελα τόσο να μου διηγηθείς. Σου είπα κιόλας πως σε φανταζόμουν σε κάποια παραλία ευτυχισμένη. Άρχισες να γελάς. Το γέλιο σου με τρόμαζε, σου ζήτησα να σταματήσεις μα δεν το έκανες. Μου είπες πως δεν υπάρχει Ιθάκη. Δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο τα πουλόβερ ήταν αληθινά.

Ξεκίνησες να μιλάς και δε σταμάτησες. Έβλεπα τα μάτια σου να γεμίζουν δάκρυα μα δεν τόλμησα να σε αγγίξω. Μου μίλησες για το ταξίδι σου. Για τα εμπόδια που συνάντησες. Μου είπες πως ήσουν αποφασισμένη να μην το βάλεις κάτω. Μα όσο εμείς κάνουμε σχέδια για τη ζωή, η ζωή έχει άλλα σχέδια για μας. Μου μίλησες για όλες εκείνες τις φορές που έπεσες μα κατάφερες να ξανασηκωθείς. Όσο υπάρχει η ελπίδα να γεμίζει την ψυχούλα σου, πάντα θα έχεις τη δύναμη να σηκωθείς.

«Όμως τι σχέση έχει η ελπίδα με το τεράστιο κενό που κρύβουν σήμερα τα μάτια σου;», σε ρώτησα.

Άρχισες πάλι να γελάς με εκείνο το γέλιο που από την αρχή μίσησα! «Πιστεύεις πως επειδή λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, δεν πεθαίνει και ποτέ;», μου απάντησες.

Μου μίλησες για τις στιγμές που γονάτισες. Για την ημέρα που ξύπνησες και ένιωσες πως δεν υπάρχει πια κάτι για να περιμένεις. Για το πρωινό εκείνο που κοίταξες τον ήλιο και δε χαμογέλασες.«Φοβάμαι!», μου είπες. «Φοβάμαι για αυτό που έγινα! Φοβάμαι για τα όνειρα που χάθηκαν. Φοβάμαι να ζήσω.! »

Έκλαιγες. Ήθελα να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Τόσο ευάλωτη! Δε θα σε άφηνα ποτέ ξανά μόνη. Έσκυψα να σου σκουπίσω τα δάκρυα. Όμως δεν ήταν δικά σου τα δάκρυα αυτά που σκούπιζα. Δικά μου ήταν. Δεν ήταν η δική σου φωνή αυτή που άκουγα, αλλά η δική μου. Θαμμένη βαθιά μέσα μου έκανε την επανάσταση της πλέον. Εγώ ήμουν αυτή που φοβόμουν. Εγώ ήμουν αυτή που τα παράτησα. Τα δικά μου όνειρα εγκατέλειψα. Εγώ ήμουν αυτή που φοβόμουν τη ζωή και το θάνατο.

Δύσκολο να μη φοβάσαι σε τέτοιες εποχές. Δύσκολο να είσαι δυνατός. Είναι δύσκολο να πεινάς και να ψάχνεις τα σκουπίδια. Είναι δύσκολα να είσαι άρρωστος. Είναι δύσκολο να είσαι μόνος. Κάπως έτσι έρχεται η κατάθλιψη και σου χτυπάει την πόρτα. Το θέμα είναι αν θα της ανοίξεις;

Αν κοιτάξεις λίγο γύρω σου θα δεις πως δεν είσαι μόνος. Υπάρχει πολύς κόσμος σαν κι εσένα ή και σε πολύ χειρότερη κατάσταση από σένα. Οφείλεις να είσαι δυνατός για όλους εκείνους που πονούν περισσότερο. 

Ενας ανθρωπος.
8 χρονια.
Τον ειδα 2 φορες χωρις καν να ξερω ποιος ειναι.
Του μιλησα γραπτα 1(ισως και καμια γιατι θα μπορουσε να ειναι οποιοσδηποτε πισω απο την οθονη του υπολογιστη)αρα δεν του εχω μιλησει οχι με την φωνη μου....
Εχω κλαψει γιαυτον κ εχω πονεσει οσο για κανενα αλλο ζωντανο πλασμα που εχω γνωρισει ....
Ουσιαστικα δεν τον ξερω,ειναι μια σκια...

Και ομως ολη μερα απο οταν ξυπνησα τον σκεφτομαι και κλαιω,εχω μπροστα μου τα ματια του και τα δικα μου δεν σταματουν να τρεχουνκαι η καρδια μου να ποναει.

.Ελπιζω και ευχομαι να ειναι ακομα μια απο τις συνηθισμενες κρισεις που με πιανουν κ να ειναι καλα.
Τοτεμ,ειδωλιο,πιστη,μαγικη δυναμη,θεος?

Σιγουρα κουτση πουτανα.....

ενα κλικ ειναι.ενα γαμημενο κλικ.
γιατι δεν εχω τη δυναμη να το κανω να τελειωνω????
γιατι?????
δεν αντεχω αλλο να βασανιζομαι.δεν αντεχω αλλο να ζω 
απο ποιον να ζητησω βοηθεια????

απο το θεο Ή απο το διαολο????


ποιος θα με λυπηθει επιτελους?????

αυτό θες........

να θελεις απελπισμενα να πεθανεις και η απελπισια να ειναι πιο μαυρη κ απο τον ιδιο τον θανατο και χιλιες φορες πιο μαυρη και απο την κολαση...εκεινη την κολαση που δεν θα ηθελες ποτε να μαθω μα την ξερω πριν την γνωρισεις εσυ...ενας ολοκληρωτικος θανατος μου απομενει...

χθες το βράδυ έκλαψα πολύ...

Ποσο Πολυ Σ' Αγαπησα .........Δεν φαντάζεσαι Πόσο...

Κενό μου....

Απόψε σου γράφω κενό μου…

Πώς να σε γεμίσω μου λες ;

Με τι να σε χορτάσω;

Πες μου! Για δε μιλάς…

Σε ποια γωνιά του δωματίου να σε κρύψω να μην σε κουβαλάω άλλο μέσα μου;

Να μη σε βρίσκω, να μη με βρίσκεις…

Να μη βρισκόμαστε άλλο πια…

Πώς να σε ξεφορτωθώ αφού δε με εγκατέλειψες στιγμή;

Τόσα δοκίμασα…

Μα εσύ εκεί…

Να παίζουμε αιώνιο κρυφτό και συ πάντα να κερδίζεις…

Δεν αντέχω το φορτίο σου κενό μου…

Πως μπορείς αν και κενό να φέρεις τόσο βάρος…

Βαρύ κι ασήκωτο κενό μου…

Τι χρώμα να σε βάψω  μπας κι ομορφύνεις λιγουλάκι;

Τι στολίδια να σου φορέσω μπας και σε δω με άλλη ματιά;

Τι μελωδία να σου γράψω και ποια φωνή να σου χαρίσω;

Με τι όπλα να σε πολεμήσω πια;

Κουράστηκα να εγκαταλείπομαι στα χέρια σου, να παραδίνομαι κουράστηκα …

Ν’ αφήνω την πόρτα ανοιχτή και συ να μπαίνεις θριαμβευτικά ,περήφανα ,ελευθέρα ….

Και να θρονιάζεσαι εκεί στην ίδια θέση…. στην πολυθρόνα σου…

Σε ‘ κείνη που κάθεσαι   κάθε φορά καμαρωτά, με το ίδιο  περιπαιχτικό πάντα χαμόγελο…

Αυτό το χαμόγελο των υποσχέσεων, των πληγών, των χαμένων ονείρων…

Του νικητή…

Συγχαρητήρια νίκησες για ακόμη μια φορά πάλι απόψε…

Φοβαμαι...

f

φοβαμαι τοσο που νομιζω εχω μια τρυπα στο στηθος φοβαμαι πολυ παρα πολυ μακαρι να φοβαμαι αδικα

που είσαι?????????


σου φωνάζω με ακούς????

Σκοτωσέ με να περάσει....

Αμετανότη

Αφόρητα ανόητη

Εγωίστρια

Αμνήμων

Προσπάθεια
Μεγαλύτερη
Κρίση
Βαθιά
Σκέψη
Επιφανειακή
Βυθός
Ξανά
Ξανά
Όλο και πιο κάτω

Μέχρι την πλήρη ταπείνωση
Την απώλεια του εγώ
Εγωίστρια

Μετά την Μεγάλη Θλίψη ἐρχεται η Λύτρωση

σε ποιά ζωή??
πόσες ζωές χρωστάω ακόμα??
πόσα λάθη πρέπει να κάνω ακόμα??
πόσο πρέπει να κλάψω ακόμα???

μου το είχες πει από τις πρώτες φορές που μιλήσαμε

ούτε σε αυτή τη ζωή θα είμαστε μαζί...
είχε ανατριχιάσει η ψυχή μου όταν μου το είπες
θυμάμαι και που στεκόμουν
θυμάμαι και το πόνο που ένιωσα
θυμάμαι που έγειρα το κεφάλι μου στο παγκάκι και έκλαψα

η ψυχή μου σε θυμήθηκε, σε αναγνώρισε
ο κακός εαυτός μου σε πρόδωσε

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο
για να εκμηδενίσουμε την θνητή υπόσταση μας....

δεν θέλω να ζω άλλο στον βυθό
αλλά δεν αξίζω το φως του ήλιου

ψυχή μου

ρωτα....

ΟΧΙ....

όσο και να τρώγομαι

δεν θα το κάνω


όχι

δεν θα σου γράψω

όχι

πρέπει να κάνω αυτό που θέλεις εσύ

όχι αυτό που νιώθω

όχι

δεν έχει καμία σημασία τι νιώθω

πληρώνω

και δεν θα ξεχρεώσω ποτέ όσο ζω

αλλά.....

Τετάρτη πρωί...η θλίψη ωκεανός....

Με ρώτησες γιατί.......

δεν μπορείς πόσες φορές το έχω ρωτήσει εγώ...



το έγραψα πάνω μου



στο χέρι μου



κάθε που το κουνάω ένα why γεμίζει τα μάτια μου



απάντηση καμία



μου έλεγες οτι είμαι πλαστελίνη



με έκανες πέτρα



να υπάρχω απλά



χωρίς να νιώθω



χωρίς να ζω



απλά να υπάρχω



περιμένοντας ένα τυχαίο πόδι να μου δώσει μια κλωτσιά



να πάω πιο πέρα



ή ένα χέρι



να με πετάξει στη θάλασσα



αδύνατο να κινηθώ μόνη μου



νεκρή φύση



(κολλητέ  είμαι πολύ περήφανη για εμένα



με σκοτώνω αργά και μεθοδικά όπως μου ζήτησες)

Καλημέρα ???μπαααααα

"Αυτά που βρίσκεις ξαναχάνονται, αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα"

μπορεί να μην γράφω

να μην μιλάω

μα αυτό δεν σημαίνει πως έχει περάσει έστω μια μέρα

που να μην είσαι καρφωμένος στη σκέψη μου

ένα βράδυ που να μην σου ψιθύρησα "καληνύχτα άγγελέ μου"

ένα πρωινό που να μην σκέφτηκα αν πίνεις τον καφέ σου

μια φορά που να έκανα καφέ και να μην έβαλα λίγη παραπάνω ζάχαρη για εσένα

"λίγη ζαχαρίτσα παραπάνω μάτια μου δεν κάνει κακό¨

αυτά που έχασες υπάρχουν για πάντα και τρέφονται με το αίμα της ψυχής σου....

ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

«Ήταν κάποτε ένας έρωτας που από τις πολλές φορές που τον διηγήθηκαν οι εραστές του, έγινε από ανεκπλήρωτος, ιδανικός.
Έγινε φυλακή. Δεν βρήκε ποτέ κανείς τη δύναμη να εγκαταλείψει την ιδέα του».







ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΟΝΑΩΩΩΩΩΩ



ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ



ΔΕΝ  ....



ΔΕΝ........



ΔΕΝ.....

Σε αγαπώ ακόμα...

Κι όμως είσαι εσύ που ερωτεύτηκα… αυτός που πάνω του έπλεξα το κασκόλ των ονείρων μου. Κάθε χαρά μου και ο πόνος, συγχρόνως ήσουν εσύ. Μια στιγμή στον ουρανό της ελπίδας και μια αιωνιότητα στον βυθό του φευγιού σου.

Σε κυνήγησα , ενώ κρυβόμουν  για να με βρεις. Ήθελα τόσο πολύ να με βρεις. Να με ξετρυπώσεις από εκείνες τις γωνιές του μυαλού  και της ψυχής μου, που είναι άβυσσος.

Κάπου-κάπου σου φανερωνόμουν και περίμενα το άγγιγμά σου για να νιώσω πως μπορείς και μεταφράζεις το χάος μου. Την ανάγκη μου να με πάρεις από το χέρι και να μου πεις «όλα θα γίνουν, αγάπη μου. Αγάπη της ζωής μου»

Τι νόμιζες ότι ήθελα από εσένα; Ήθελα μόνο να καταλάβεις πως τρέχω και κρύβομαι από την αγάπη σου. Κρύβομαι από τον φόβο μην μου φύγεις την στιγμή που σε αγαπώ πιο πολύ από ποτέ. Και σε χρειάζομαι.

Σου φώναζα να μην φοβάσαι το κενό μέσα στο βλέμμα μου. Περίμενα την εικόνα σου για να γεμίσει.

Και όταν έφευγες , πολλές φορές μέσα στην μέρα, μου έλεγες ότι «μα ,είμαι δίπλα σου» . Λίγο –λίγο τα αποτυπώματά σου , έσβηναν από πάνω μου. Το άγγιγμά σου ήταν όλα και πιο κρύο , όλα και πιο άγνωστο… Το περίεργο ήταν ότι ,σε αγαπούσα.

Όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν.

Έτσι ένιωθα εκείνες τις στιγμές που η καρδιά μου φώναζε «είμαι εδώ για σένα» και το στόμα μου έλεγε « καλώς, θα τα πούμε μετά, αν είναι».

Και η απόσταση από την μια καρδιά στην άλλη , θέριεψε ! Έγινε κινούμενη άμμος και μας βούλιαξε.

Σε αγαπώ ακόμα. Με μια αγάπη, που δεν μοιάζει με τις άλλες. Κι εσύ με αγαπάς, το ξέρω.

«…και στο τέλος συνειδητοποίησα πως η καρδιά  έχει περισσότερα δωμάτια από ένα μπουρδέλο» -Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας- Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Η μοναξιά είναι από χώμα .......

Δεν είναι πως ζητούσα να μ'αγαπήσεις όσο να με κάνεις να αγαπήσω εγώ εμένα...
Αποφεύγω να αναρωτηθώ εσύ τι κάνεις τώρα.
Τι είμαι εγώ για εσένα αυτή την εποχή,ακόμα και τι ήμουν τότε.
Δεν μπορώ να ξέρω, ούτε τολμώ να υποθέσω..
Άλλωστε πάντα έξω έπεφτα, πάντα λάθος έκανα.....

2 0 1 4

και τα χρόνια που υποφέρω

 είναι πλέον περισσότερα από όσα υπήρξα ευτυχισμένη...

και έτσι το πήρα απόφαση.....

μισή θα είναι η ζωή μου....