Είναι νύχτα εδὠ........

και εγώ δεν ξέρω που να πάω.....

και πάλι περισσεύω....
και πάλι στο καλάθι των αχρήστων...
και πάλι λείπω....

Λείπω από εμένα και τη ζωή μου.
την ανύπαρκτη....


p.s.σήμερα μετά απο 2.5 χρόνια συναντήθηκα με τα φιλαράκια μου στο ασπρομπλέ κουτάκι...
          σε ευχαριστώ που τα έβαλες και πάλι στη ζωή μου.

Ερημιά στην ψυχή μου........

τόσο μεγάλη που με κάνει να υποφέρω.

.......μου λείπεις σε κάθε ανάσα μου....

δεν φαντάζεσαι πόσο.....

"Κολυμπάω μέσα στο αίμα μου"

την ΠΙΣΤΗ σου...να προσέχεις άγρυπνα.

έχω τη βούληση και το δικαίωμα να σκοτώσω τον δικό μου εαυτό....

Δεν αντέχω άλλο.......

  Οι μερες περνουν πια χωρις να με αγγιζουν...τα ονειρα δεν ερχονται τις νυχτες...το σπιτι εγινε η φυλακη μου...

πρεπει να συγκεντρωθω για να καταλαβω τι μερα ειναι, τη ημερομηνια...

  

Δεν μιλαω...μηπως ξεχασω να μιλαω? ή μηπως ξεχασω να ακουω, να γευομαι, να μυριζω? ή μηπως ξεχασω ΝΑ ΖΩ?

Ολα ερχονται και φευγουν ετσι...αληθεια ποτε ξημερωνει και ποτε νυχτωνει...δε καταλαβαινω...ποτε περναει ο χρονος και αν περναει...

   Δε με φοβιζει η μοναξια, τουλαχιστον οχι πια...αλλωστε εκεινη αποζητω τον τελευται καιρο...εχουμε γινει ενα εμεις...αυτο που πραγματικα με φοβιζει ειναι οτι δεν υπαρχει δραση...για να γινει αντιδραση...για να γινει το ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ (δραση)...ΦΤΑΝΕΙ (αντιδραση)...να παλεψω...αραγε παραδωσα τα οπλα? και μετα τι? τι γινεται παρακατω? θα περναει ο καιρος και θα μαραζωνω, θα κοιταω που, σε ποια κατευθυνση...

   Ο πονος? εχω ξεχασει το αισθημα του...δε θυμαμαι...δεν αισθανομαι... Νομιζω οτι παρακολουθω εμενα απο καπου αλλου... δε συμβαινουν σε μενα αυτα...εγω τα βλεπω απλα να γινονται...περνανε ολα απο μπροστα μου...και εγω μενω εκει. Αλλοτε χαμογελαω ειρωνικα, αλλοτε κλαιω σπαρακτικα...και μετα ΚΕΝΟ...

   Στηριζομαι σε ολες τις δυναμεις μου για να κινηθω...μηπως ξεχασω να κινουμαι? θα κραταω αντικειμενα για να προχωρω? Θεε μου θα αντεξω να αντεχω? κι αν δεν αντεξω? θα πεσω?

   Πρεπει να υπαρξει αντιδραση...μα που ειναι η δραση? και οι νομοι της φυσικης με εγκατελειψαν...μονο ο νομος της βαρυτητας εμεινε να μου θυμιζει οτι πρεπει να κρατηθω για να σηκωθω...Απο που να κρατηθω? ενα σημαδι, κατι να με ξεγελασει...ΚΕΝΟ!!! οτι χειροτερο μπορει να σου συμβει...

Θελω να με δω να γελαω...ξανα...

   Για να υπαρχει αντιδραση πρεπει να υπαρχει δραση...και αν η αντιδραση φερνει τη δραση? Δεν αντεχω να αντεχω αλλο...ΦΤΑΝΕΙ...φτανει...ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ... και τα δυο ειναι σωστα...ετσι μου φαινεται...δραση-αντιδραση...αντιδραση-δραση...το ενα κινει το αλλο...

   Εχω μερες να βγω...παρα πολλες μερες να γελασω...ακομα περισσοτερες να αισθανθω...και αυτο λεγεται ζωη ή θανατος? Μερα χωρις χαμογελο ειναι χαμενη μερα...ποσες μερες εχω χασει? πολλες...για αλλους ειναι μια ολοκληρη ζωη...Χαμενη ζωη για μενα...δε πρεπει να τη ξοδευω αλογιστα...δεν εχω αλλη ευκαιρια...

   ...

   Δεν αντεχω αλλο να αντεχω...ΦΤΑΝΕΙ!!!

Ένα κενό..........

άδειο κενό υπάρχει???
πρέπει να υπάρχει γιατί αλλιώς πως νιώθω τόσο άδειο το δικό μου κενό??
έπεσα μέσα του?????
με κατάπιε?????
ξανα-χάνομαι...
τι περίεργο.....

το ονειρό μου έχει καεί μες στη φωτιά....

Θα 'θελα να ήμουν σαν εσένα......

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
ιστιοφόρο με τα πανιά του ανοιγμένα
αυτούς που με οδηγούν στην καταιγίδα
σε κάθε αμμουδιά να τους χαρίζω μια πατρίδα 

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
ένα δεντράκι με τα κλαδιά του απλωμένα
να μη λυπάμαι, να μην καταλαβαίνω
αυτούς που με πετάνε στη φωτιά να τους ζεσταίνω 

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
έρημος φάρος πάνω σε βράχια φαγωμένα
να 'χει χρόνια να περάσει από μπροστά μου το καράβι
μα εγώ να αναβοσβήνω κάθε βράδυ 

Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
περιστεράκι με τα φτερά του μαδημένα
να στέκομαι μετά τις Συμπληγάδες
και να κοιτάζω πώς περνούν του κόσμου οι φυγάδες

γιατί να μην είμαι σαν εσένα??

μου λείπεις πολύ

Μπορείς να μου πεις?????

πάντα σ'αγαπούσα μα και τώρα σ'αγαπώ.......

Φοβάμαι...

Λένε μερικοί επιστήμονες πως υπάρχουν μόνο δύο συναισθήματα -ο φόβος και η αγάπη. 
Ίσως γι' αυτό φοβάμαι που σε αγαπώ. 
Ίσως γι' αυτό δεν ανοίγω τα χέρια μου να δεις πόσες αγκαλιές γράμματα σου έχω φυλαγμένα.
(Από φόβο μην πέσουν στο πάτωμα τα "αα" της αγάπης μου -και ο θόρυβος ξυπνήσει τον λύκο.)~Κατερίνα Εσσλιν


φοβάμαι μην ακούς τι λέω.......

Ασήμαντα περιστατικά......??

Είναι δυο  άνθρωποι :

Ο ένας με μαχαίρι,  ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλον. « Θα σε σκοτώσω»

«Μα γιατί» ρωτά ο άοπλος, 

«τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις >>

« Γι αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ αγαπούσα»  

λέει αυτός με το μαχαίρι.

« 'Η και να με μισούσες»  λέει ο άοπλος, 

«να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. 

Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση ; 

Ελα να γνωριστούμε»

« Κι αν σ αγαπήσω»  επιμένει ο οπλισμένος,   « αν σ αγαπήσω, τι θα κάνει τούτο το μαχαίρι ; >>

« Ω, μη φοβάσαι...»  

λέει ο άοπλος..

«σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη..  

Και τότε...  είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση» ...;

Αργύρης Χιόνης 

ασήμαντα περιστατικά....

Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"....

τώρα δεν θα 'χα τη φωτιά μέσα στο αίμα........

αν σε αγαπούν να μάθουν να στο λένε........

και αν δεν στο πούν να μάθεις να το κλέβεις.......

Ασε με να μπώ.....

κρυώνω κ φοβάμαι........

που να ΄σαι τώρα????????

Πάλι κλαίω......

Κλαίω για μένα που σ' αγαπώ....

Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από εκεί και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.

~Μενέλαος Λουντέμης~

Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο.......

The 
heart
knows 
...no distance

γι'αυτό υπάρχουν τα όνειρα....πας όπου θέλεις ,

όσο θέλεις

με όποιον θέλεις

και ΖΕΙΣ.......

όνειρο ήτανε......

και δεν τελείωσε..

ζεί μέσα μου.

ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΚΕΝΟ ........

παντού κενό........

Μουσική: Κώστας Ξυλούρης
Στίχοι: Μήτσος Σταυρακάκης
Τραγούδι: Βασίλης Σταυρακάκης 

Στην λίγωση του φεγγαριού έφυγε το πουλί μου,
και ένα απέραντο κενό γέμισε η ζωή μου...

Σκορπίσαν όλα τα καλά με μια φυσσά του ανέμου,δεν βρίνεται ποιό δυστυχής 'πο κάτω σου ουρανέ μου...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ˙·٠•●σε σένα●•٠·˙ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ

αλκοολικές οι νύχτες μου....

τα τραγουδάκια σου τα ακούω για να μην ξεχνάω, για να πονάω, για να μην εχω δικαιολογία, για να με καρφώνω απέναντι μου κ να να με βασανίζω....

θα τα ακούσω κανά δυο φορές ακόμα κ θα πάω να σε ονειρευτώ....
εκεί κάνω ότι ΘΕΛΩ!

Kενό......παντού.....

So sad, so sad.........


Looking out at the rain
Looking in through the storm.
Looking back, looking forward,
Flying up, flying down 
What have you found..???????????


______________________________________________________________

Κλαίω σαν παιδί.......

Δώσε μου κάτι τώρα που πέφτω, να σωθώ....

μου λείπεις.....