so alone.........

3 λέξεις...

12 γράμματα....

αρκετά για να χαμογελάω...

πολλά για να νιώσω όμορφα.....

σε ευχαριστώ!

ώρα για καφέ και τσιγάρο...

Με σκότωσες.....

Σκότωσες την ψυχή μου....

Σκότωσες το κορμί μου....

Είσαι ευτυχισμένος τώρα??????

μια σκιά με έκανες να παρακολουθώ
την ζωή μου σαν από καθρέφτη....
δεν νιώθω...


και δεν ζώ...


και δεν έχω πεθάνει...

Τίποτα όλα καλά.....

Ήρθα φουριόζα και άρχισα να γράφω..
Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα, φουρτούνιαζε η ψυχή μου.
Και έγραψα , έγραψα, έγραψα...
Και όταν διάβασα τι έγραψα αναβόσβησε μπροστά στα μάτια μου
σαν πινακίδα νέον

 "Τίποτα όλα καλά" 

που μετατράπηκε σε 

"αντε γαμήσου βρε ηλίθια"

και αμέσως πάτησα εκαθάριση φόρμας.

Δεν ήθελα να δουν άλλα μάτια όλα όσα έγραψα...

Δεν θέλω πια κανείς ούτε να "βλέπει" ούτε να ξέρει...
και έτσι

δεν υπάρχει λόγος να γράφω...

Δεν γίνεται να με πετάξεις.........

αλλά τι λέω???
ονειρεύομαι πάλι.......

Ούτε που νοιάζεσαι αν ζω ή αν πεθαίνω.........

'Ετσι το όνομά μου δεν ξανάκουσα...........

πάρε εσύ τα χάδια τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα.......

........................

Ακόμα θυμάμαι...

όλα όσα έγιναν αυτή τη μέρα...

τα ζω ξανά κ ξανά...

12/11...

τα υπόλοιπα είναι περιττά.

κατακλυσμός πάλι...

Άντε και καλό μας μήνα...

Τα βήματα σου στην άσφαλτο βαριά.

Το κεφάλι σου σκυφτό.

Οι ώμοι σου γερμένοι.

Περιπλανιέσαι με αδειανό βλέμμα,

ατημέλητα μαλλιά,

ατημέλητα ρούχα,

χωρίς να κάνεις τίποτα.

Απλά παρακολουθείς

λες και θέλεις να χαράξεις στιγμές, εικόνες, πρόσωπα άλλων στη μνήμη σου.

Προσπαθείς να γίνεις αόρατη.

Προσπαθείς να γίνεις φάντασμα.

’Αφησες τον χρόνο να περάσει απο πάνω σού χωρίς να κάνεις την παραμικρή κίνηση να ζήσεις,

να παλέψεις,

να αναπνεύσεις.

Να’σαι τώρα

ένας θλιβερός θεατής που παρακολουθεί με μάτια κρύα, κενά

τις ζωές των άλλων.

Ούτε στον καθρέφτη δεν αντέχεις να κοιτάζεις,

τα μαρτυράει όλα το πρόσωπό σου.

Δεν μπορείς να κρυφτείς και το ξέρεις..

Αλλά για άλλη μια φορά εσύ αποφασίζεις να μην το αντιμετωπίσεις.

Φυλακισμένη σε μια φυλακή φτιαγμένη απο εσένα την ίδια.

Παγιδευμένη στις ίδιες σου τις αποφάσεις.

Δυστυχισμένη απο τις ίδιες σου τις επιλογές.

Σε πετυχαίνω συχνά στο δρόμο και θέλω να έρθω να σου μιλήσω,

να σου πω κάτι,

να σε ταρακουνήσω,

να ξυπνήσεις απο τον λήθαργο που έχεις βυθιστεί

αλλά πάντα κάτι με σταματάει

ίσως η σιγουριά που δείχνεις

στην απόφαση που έχεις πάρει να είσαι ως το τέλος απλά ο θεατής.

Να βλέπεις ανθρώπους να γελάνε, να μιλάνε, να κλαίνε, να δείχνουν ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, αγχωμένοι, ερωτευμένοι

και να μην απλώνεις το χέρι σου  να μοιραστείς και εσύ κάτι με κάποιον.

Θα κινήσαι πάντα εκ του ασφαλούς..

Μείνε λοιπόν με την ασφάλεια σου μόνη και δες τον κόσμο να προχωράει...

α και άκου και κανένα τραγουδάκι για να κυλάνε πιο εύκολα τα δάκρυα...

Περί αγάπης και απώλειας...

           


                 έτσι νιώθω σήμερα...

          

             


              ΤΟΤΕΜ

Αυτό που έκανες σήμερα ήταν Α Π Α Ρ Α Δ Ε Κ Τ Ο

αλλά το μύνημα ελήθη.......

πόσα δάκρυα πια?????

Αναρωτιέμαι αν παραμυθιάζεται ο πόνος.
Παραμυθιάζεται ο πόνος;
Ο χ ι – ρε γαμώτο! Δεν Παραμυθιάζεται!



Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς με μια καρδιά στη θέση της καρδιάς...

Καταλαβαίνω λοιπόν...

οτι η ζωή τελειώνει πολλές φορές πριν την δοκιμάσει κανείς ή μόλις πάρει μια γεύση μικρή και μετά...

Ότι οι ψυχές και τα κορμιά δεν ζουν παράλληλες ζωές.

Και ότι συχνά η ψυχή πεθαίνει πριν το απ' το σώμα που την κουβαλάει...

Γιατί η ζωή σημαίνει πόθος και αγάπη.

Και όταν αδειάσει το κορμί είτε από το ένα είτε από το άλλο, τότε το σώμα γίνεται ένα άδειο σακί που σου μένει αμανάτι έως ότου ξεφτίσει και έρθει η ώρα του να επιστρέψει στο χώμα.

Όμως ξέρω ότι ένας κόκκος του χρόνου αρκεί να γίνει ο κόσμος παρανάλωμα.

Κάποιες λίγες στιγμές καθορίζουν μια ολόκληρη ζωή.

Εκείνες που αφού γίνει το κακό, τις ψάχνει η συνείδηση για να ρίξει επάνω του όλες τις ευθύνες για μια καταστροφή προαποφασισμένη από το πεπρωμένο....

τώρα καταλαβαίνω...

Καλό μήνα σου είπα??????

Και μη νομίζεις πως δεν σ’ ακούει….
είναι εκεί …
πάντα είναι εκεί….
πάντα θα είναι εκεί…
Μα ναι, ακούει την ανάσα σου το βράδυ όταν κοιμάσαι…
Νιώθει τη απόγνωση στο βλέμμα σου ,σου λέω…
Την απελπισία στην αχνή φωνή σου…
Χαϊδεύει τα όνειρα σου… ναι  σου λέω  τα όνειρα σου…
Εκείνες τις νύχτες δίχως λογική …
Εκείνες τις νύχτες που σαν σκυλιά ουρλιάζουν…
Μα τι στο καλό ;
Τι σε κάνει να πιστεύεις πια το αντίθετο ;
Είναι εκεί ,πάντα είναι εκεί….
Βουβή και αλαβάστρινη παρουσία…
Έλα μη κλαις άλλο ,φτάνει ….….
Σκούπισε τα δάκρυα σου τώρα… τα νιώθει σου λέω… 
Πέφτουν μικρά, καυτά διαμαντάκια στο  τόσο ταλαιπωρημένο απ ΄ τη  ζωή κορμί σου….
Μη φοβάσαι σου λέω! 
Δε θα χαθεί στο φως της ημέρας..
Έλα σήκω! Ώρα για δουλειά …
Έλα μη κατσουφιάζεις…
Σήκω σου λέω..
Μην αργείς…
Έβγαλε ψύχρα…βρέχει εδώ κ ώρες....
Πάρε ζακέτα ,εκείνη την μαύρη  που σου πηγαίνει …
Φόρα το πιο ζεστό σου χαμόγελο σήμερα…
Και φάε κάτι… αδυνάτισες πολύ….
Πάντα φεύγεις βιαστικά κ το ξεχνάς…
Έλα  χαμογέλα σου λέω…
Είναι εκεί ….

Πάντα θα’  ναι εκεί…

Mου λείπεις.......

χάλια γμτ μου χάλια....


βυθίζομαι
τα δάκρυα μέσα στο βυθό

δεν έχουν νόημα

κλείνω τα μάτια να σε δω....

......και πνίγομαι.........


ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ

7

 σήμερα...
σαν πριν 7 λεπτά...
και όμως είναι 7 χρόνια...
να ερχόσασταν πάλι...
σήμερα...
κ όταν θα μου έδινε το όπλο στα χέρια μου θα πυροβολούσα την καρδιά μου...
να πέθαινα στα χέρια σου...
ο ιδανικός θάνατος...
θα έφευγα χαμογελαστή...


είναι εσύ...

σταματάω εδώ...

μόνο κάτι τελευταίο.
Ευχαριστώ το Θεό που σας έστειλε στο δρόμο μου 7 χρόνια πριν...
 Σας ευχαριστώ κ εσάς...που με κάνατε αυτό που είμαι σήμερα....

                                                                                                                                                                     Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσετε.

Αρχισα να καταλαβαίνω

γιατί όταν έλεγα δεν σας καταλαβαίνω, δεν καταλαβαίνατε γιατί δεν καταλάβαινα αυτό που πιστεύατε οτι επιδεί το καταλαβαίνατε εσείς έπρεπε να το καταλάβω κ εγώ......
εσείς καταλαβαίνετε τώρα γιατί εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα?????

Αμνησία....

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ζηλεύει τους ανθρώπους που έχουν αμνησία ή Αλτσχάιμερ. Φαίνονται τόσο ήρεμοι… Γαλήνιοι… Και αναρωτήθηκα γιατί. Γιατί απ’ όλους τους ανθρώπους του κόσμου εγώ να ζηλεύω αυτούς; 

Ύπουλο πράγμα η νοσταλγία. Σε κρατάει αιχμάλωτο σε μια πραγματικότητα που δε σου ανήκει πια. Ανήκει σε αυτό που ήσουν τότε, κάποτε, όχι σε αυτό που είσαι τώρα. Και αν ένα πράγμα έμαθα είναι ότι το κάποτε δε γυρίζει, δε το αγγίζεις. Μπορείς να φτιάξεις όσες κάλπικες παραστάσεις θές, νοητές και ουτοπικές απάτες για να ξαναζήσεις αυτό που νόμιζες ότι είχε χαθεί, να γλύψεις τις ανοιχτές πληγές που σου άφησε ο χρόνος, να παρηγορήσεις τον ανολοκλήρωτο εαυτό σου… Να ονειρευτείς όλα τα “Τολμώ” που υποσχέθηκες στον εαυτό σου να μη μείνουν “Τι θα γινόταν αν…;”, όλα τα “Μπορώ” που χρωστούσες στον εαυτό σου να μη γίνουν “Έπρεπε να το ‘χα κάνει”. Όλα τα “Αγαπώ” που ξέχασες ή αρνήθηκες να πεις και κατέληξαν απρόσωπα “Χάρηκα για τη γνωριμία”.

Όταν όμως έρθει η ώρα να πέσει η αυλαία, ένα πράγμα ξέρεις καλά… Όταν πέσουν οι μάσκες, ξέρεις. Προχωράς...τάχα μου, δήθεν.

Τι? Εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω? Για να μπορέσεις να τα ξαναζήσεις ή να τα αλλάξεις? Και μετά τι? Πάλι στο σκοτάδι; Λένε ότι τα χειρότερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν άγγιξες ποτέ αλλά αυτά που πήρες μια μικρή μόνο γεύση. Αυτό ίσως είναι οι αναμνήσεις: απωθημένα μασκαρεμένα με μια ρομαντική ταμπέλα. Τη στιγμή που ζείς κάτι που σου “σφραγίζει” τη ζωή, παγιδεύεσαι εκεί, μέσα του. Κάθε εικόνα, κάθε ήχος, κάθε μυρωδιά, κάθε άγγιγμα, κάθε συναίσθημα που έζησες και κάνει αυτή τη στιγμή “ανάμνηση” και όχι απλό “γεγονός”, θα σε στοιχειώνουν. Δε θα σε αφήσουν να επιστρέψεις στη ζωή σου την πεζή, την απλή, την καθημερινή. Θα σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου σκέψη να σου θυμίζουν ό, τι πιο όμορφο έζησες και όμως το άφησες να φύγει, το απέρριψες ή το εγκατέλειψες, το έσβησες, το ξέχασες. Είτε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, είτε γιατί έτυχε, είτε γιατί δε μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, είτε γιατί έτσι ήθελες… Έχει σημασία;

Δε προσπαθώ να μιλήσω για την μεταμέλεια. Μη μπερδεύεσαι. Για τη νοσταλγία προσπαθώ να μιλήσω. Για όλα αυτά που μας λείπουν. Γι’ αυτό που τραγουδάνε οι Πυξ Λαξ: “Όσο αγαπάω μένω πίσω, και όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω”. Αυτό προσπαθώ να περιγράψω. Πώς είναι να σου λείπουν πρόσωπα που έφυγαν, πρόσωπα που άλλαξαν, μέρη, καταστάσεις… Να σου λείπει η ζωή σου…

Προχωράς. Αυτή είναι η πραγματικότητά σου πια. Μη με ρωτήσεις πώς. Δεν έχω την απάντηση που θέλεις τόσο απεγνωσμένα να ακούσεις. Φαντάζομαι πως απλά βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και δίνεις λίγη δύναμη για να ξεκινήσεις να περπατάς. Φαντάζομαι έτσι “προχωράς”. Δε το ‘χω καταφέρει και γω αυτό…

Είμαι και γω σαν και εσένα…

…Χαμένη

Να μην σ'αγαπάω πια.......

Κάτι ώρες...

Γιατί είναι και αυτές οι ώρες που απλά θες να ανοίξεις το ψυγείο να πάρεις μια μπύρα, να βάλεις την playlistνα παίζει και να χωθείς στο κρεβάτι σου και απλά να κοιτάς το ταβάνι. Ποιο το πρόβλημα; Το ότι πίνεις μόνος; Στεναχωριέσαι; Πονάς; Ή το ότι δεν είσαι ικανός να μισήσεις και να θυμώσεις; Πώς να νιώθουν άραγε οι άνθρωποι όταν τους σκεφτόμαστε και πονάμε γι αυτούς; Είναι καλά, όταν κλαίμε;

Μαυρισμένοι ουρανοί, σύννεφα γεμάτα δάκρυα και σπασμένες λέξεις. Τι ακριβώς γίνεται; Ανοίγεις την μπύρα, ρουφάς την πρώτη γουλιά. Την δεύτερη, την τρίτη-δε σε ζαλίζει. «Μονορούφι, μονορούφι» φωνάζει το μυαλό. Μπα! Ούτε αυτό πιάνει. Ανοίγεις και δεύτερη, τρίτη. Στην τέταρτη σταματάς. Κοιτάς γύρω σου. Προσπαθείς να σκεφτείς.
Κακό. Πολύ κακό. Πολλές σκέψεις. Πολλές επιθυμίες και αυτό που έχεις είναι ένα τίποτα. Κάθε στίχος από τα τραγούδια που παίζουν χτυπά μέσα σου… «And I want you in my life, and I need you..» Κουνάς το κεφάλι, βαριανασαίνεις και πίνεις άλλη μια γουλιά. Θες να διαβάσεις μηνύματα, να πάρεις τηλέφωνα αλλά το μόνο που κάνεις είναι να δακρύζεις.

«Που είσαι; Αφού μου έχεις τάξει μια εκδρομή. Γιατί λείπεις;» Τελικά τίποτα δεν μένει. Μονάχα εσύ να περιμένεις στη γραμμή και από γύρω σου να ουρλιάζουν οι σκέψεις. «Σταματήστε! Σταματήστε..» ξεφωνίζεις. Σφαδάζεις από τον πόνο και αυτές σε κοροϊδεύουν, σε περιγελούν και σου μπερδεύουν τη πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις. «Τι στην ευχή θες; Τι πρέπει να διαλέξεις; Ποιος άνθρωπος σε κάνει ευτυχισμένο;» Κουταμάρες! Ανοησίες και λίγα λέμε…πάλι λάθος κάνω...

Ενα "ακόμα" εἰναι......

Δεν είναι που μου λείπεις....
ούτε που σε αγαπάω ΑΚΟΜΑ....
ένα ΑΚΟΜΑ  είναι αλλά όχι αυτό.....
το ξέρεις.

Οτι κ να κάνεις το μέσα μου δεν το αλλάζεις.....

                που να σε βρώ??

Εγώ σκοτώνω Εσύ σκοτώνεις Αυτός σκοτώνει Αυτή σκοτώνει Εμείς σκοτώνουμε Εσείς σκοτώνετε Αυτοί σκοτώνουν Αυτές σκοτώνουν.

...και οι επιζήσαντες
να σηκώσουν το
χέρι...

ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

Θέλω να γίνω διάφανη, ώστε να σε κοιτώ και να μην το ξέρεις, και να με βλέπεις κι εσύ παντού σαν σωματίδιο από φως.
Θέλω να σου φέρω ένα κομμάτι απ’ το φεγγάρι για να δεις πως είναι πέτρα, και να σε δω κι εγώ να χαίρεσαι όπως χαίρεσαι μ’ ό,τι σου χαρίζω, χαϊδεύοντας ως και την πέτρα την ξερή σαν θησαυρό.

Θέλω να πω ξανά και ξανά τ’ όνομά σου, μέχρι να καταλάβω πως είναι και δικό μου, πως ανάμεσά μας δεν υπάρχει κενό, τελεία, απόσταση – μόνο μια λέξη κι ένα πλάσμα με πλεγμένα μέλη και κοινή καρδιά.
Θέλω να δούμε παλιές σειρές μέχρι να γεράσει ο καναπές και να πάρει το σχήμα μας, κι όταν πεθάνουμε να βλέπουν το εντύπωμα των κορμιών μας στις ξεχαρβαλωμένες γκρίζες μαξιλάρες όπως τις περιπτύξεις των εραστών στην Πομπηία πριν γίνουν μνήμη.
Θέλω, κι ας ακούγεται μακάβριο, ν’ ανακατέψουνε την τέφρα μας, να τη διαλύσουν σ’ ένα κουτί με κατακόκκινη μπογιά και να βάψουν με δαύτη τον πρώτο τοίχο που βάψαμε κόκκινο μαζί, κι έμοιαζαν με αίμα οι πιτσιλιές και τα χέρια μας με δολοφόνων. Κι όποιος μπαίνει στο δωμάτιο να μπαίνει στην καρδιά μας.
Θέλω να γίνω ένα απ’ αυτά τα ζούδια που βλέπουμε σε φωτογραφίες στο ίντερνετ και βγάζουμε στριγκλιές από τη γλύκα, κι έτσι μικροσκοπικός να τρυπώσω στην τσέπη σου και να με βγάλεις βόλτα, και με χωμένο το χέρι στην τσέπη να με χαϊδεύεις και να μην το ξέρει κανείς.
Θέλω να γίνω το αγαπημένο σου τραγούδι, που το ακούς χίλιες φορές λούπα τα βράδια και παθιάζεσαι και βουρκώνεις, για να χωθώ μέχρι την πιο βαθιά εσοχή του νου σου και μ’ ένα πανί να σφουγγίσω τα νερά της θλίψης.
Θέλω να κάνω τατουάζ την ημερομηνία της γνωριμίας μας παντού στο σώμα μου, ώσπου να γίνω άνθρωπος-ημέρα, κινητή εορτή του έρωτά μας.
Θέλω να γεράσουμε μαζί πάση θυσία, γιατί είναι αδιανόητος ένας κόσμος χωρίς εσένα μέσα του, θα καταρρεύσει απ’ την οδύνη και είναι κρίμα να χαθούν τόσοι άνθρωποι επειδή δεν σου χαλάλισε η φύση την αθανασία που σου πρέπει.
Θέλω να διαβάσεις αυτές τις αράδες και να τις βρεις κοινότοπες και μελοδραματικές και να βάλεις τα γέλια από ντροπή που πάλι σε εξέθεσα, μα κάτι εντός σου να φτερουγίζει ό,τι κι αν λες.
Θέλω να μυρίζω πάντα το κεφάλι σου, τα μαλλάκια σου, την ευωδιά απ’ το δέρμα σου το καπνισμένο απ’ τα τσιγάρα, και να σε φιλώ εκεί στην κορυφή της κεφαλής σαν παιδάκι μια σταλιά.
Θέλω, αν ξεμωραθώ, να με λυπηθείς, και να μ’ αφήσεις να φύγω οικειοθελώς προτού χάσω κάθε ανάμνηση που σε περιέχει και σε καλημερίζω σαν ξένο κάθε μέρα, γιατί αυτό, αγάπη μου γλυκιά, θα ’ταν χειρότερο κι από χίλιους θανάτους.
Θέλω να ταξιδέψουμε κι άλλο, πολύ, παντού, κι ας είναι μερικές φορές χωρίς να δρασκελίσουμε καν την πόρτα του σπιτιού μας.
Θέλω πολλά και το ξέρω. Μα κακόμαθα μαζι σου και δεν μπορώ πια στα λίγα.
Γι’ αυτό θέλω να γίνω διάφανη. Για να στέκομαι πλάι σου και να κοιτώ τον καθρέφτη και το είδωλό μου να είσαι εσύ.
Κι έπειτα να γίνω μουσική που πάντα θα ιστορεί τον έρωτά μας.
Παραμύθι για ταλαιπωρημένες καρδιές.
Το γλυκό που δε γνωρίζει τι θα πει πίκρα.
Είδες; Ό,τι και να πω σε περιγράφει
. Είσαι η λατρεμένη μου απεραντοσύνη.

Θρυψαλάκι......

ψυχή μου

δεν σου φυλάω άλλο κακό....

αυτό και τέρμα........

Εγραφες.......

στο fb

13 Σεπτεμβρίου 2010

Με τη σιωπή μου σου 'δειξα το πόσο σ' αγαπάω.....

και είχες βάλει αυτό το τραγούδι....

ελπίζω λοιπόν τώρα με την σιωπή μου να καταλαβαίνεις όλα όσα θέλω να σου πω....

έχω τώρα 3~4 μέρες που το ακούω ξανά και ξανά.....

η αλήθεια σου μοιάζει με ψέμα

η ποιά?????

γιατί???

why?????????

η σωστότερη κουβέντα που μου είπες στην 6ετία τελικά δεν ήταν το "άνοιξε τα κωλομάτια σου "

αλλά το "είσαι τρομερά ηλίθια".....

και μην νομίζεις ότι έχω αντιληφθεί το πλήρες μέγεθος της ηλιθιότητας μου.....

μπααααα.......

άλλωστε εγώ δεν είμαι Σπίλμπερκ ούτε βλέπω ταινίες......

ζω στην κοσμάρα μου......είμαι μια ηλίθια!

καληνύχτα μάτια μου.......

μου λείπεις τόσο μα τόσο πολύ......

ελπίζω να έρθεις τουλάχιστον στο ονειρό μου...

με κούρασαν οι εφιάλτες μου φοβάμαι να κλείσω τα μάτια μου

Λυπάμαι .........

έγραψες


και εξαφανίστηκες.....

εγώ να δείς πόσο λυπάμαι και για πόσα πολλά....

δεν φαντάζεσαι για πόσα....

Λυπάμαι.......

το παρελθόν μου

υπάρχει στο μυαλό μου σαν θηλιά που στρίβει το λαρύγγι

στερώντας μου την δύναμη να αντικρύσω το παρόν.....

Το παρελθόν είναι μια θολή εικόνα μόνο για εκείνους που δεν το έχουν ζήσει....

Το παρελθόν και το μέλλον δεν είναι παρα εφήμερες αυταπάτες...

Πρέπει να απαλλαγώ από το χρόνο και να ζήσω στο παρόν....

Ακόμα ένα πρέπει που όμως πρέπει να το κάνω.....

Μα έλα που είμαι όμηρος του ίδιου μου του εαυτού.......

ΟΥΤΕ ΣΥΓΧΩΡΩ....

ΟΥΤΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ........

μόνο ο θεός μπορεί και εγώ είμαι ένας ακόμα ηλίθιος άνθρωπος
που δεν μπορεί να βρεί τη δόση του

FUCK

ΕΣΥ.....

Με πόνεσες μέχρι θανάτου και σε ευχαριστώ....

Για να πονέσω τόσο φρικτά, φαντάσου πόσα μου χάρισες......

(Μ.Β.)

Σε όσους πόλεμους και να με πας θα σε νικήσω.....

ΝΥΧΤΑ.....

και εντελώς μόνη μου....

εδω μέσα........
εδώ που σας συνάντησα, εδώ που είναι το δεύτερο σπίτι μου, εδώ που υποφέρω κάθε μέρα γιατί το εδώ είναι εσείς.......
μόοονηηηηηη μουυυυυ

θέλω να τσιρίξω αλλά έχω ένα κόμπο στο λαιμό και δεν μπορώ να ανασάνω...

εκτύπωσα την πιο πρόσφατη φωτογραφία σου και την κόλλησα δίπλα απο την οθόνη του υπολογιστή και έτσι κάθε φορά που σε κοιτάζω με κοιτάς και εσύ μέσα στα μάτια....

μόνο που σε βλέπω λίγο θολά από τα δάκρυα.....

από κάτω ακριβώς έκοψα και κόλλησα ένα μήνυμα απο τον κολλητό μου τότε που ήμουν Κυρία και φιλενάδα του....

στην τσέπη μου έχω τη σφαίρα που μου έχεις δώσει.....

στο λαιμό μου 'εχω κρεμάσει το κοχύλι μου...

ζω ακόμα....

το απόγευμα ο χάρος ήρθε και στάθηκε μπροστά μου...
δεν ξέρω που βρήκα την δύναμη και έστριψα το τιμόνι και του γλύτωσα και μαζί ακομα 6 ψυχές...
ακόμα τρέμω....

η ψυχή μου έχει φουσκώσει και τα κύματά της σκάνε με φόρα στο μυαλό μου...

ωωωωωωωωωωωωωωωωωω πως???????

γιατί??????

μόνη μου......

σαν νησί στο πουθενά...........

να με προσέχεις

όπου κ αν είσαι...........σε παρακαλώ........σε παρακαλώ

πιο χάλια πεθαίνεις.......

Πάει καιρός που έφυγες


ξέρω σου λεν πως σε έχω ξεχάσει.......



πόσο χάλιαααααα μα πόσο χάλιααααααααααα είμαι.......

Αν..

αν οχι με τη στοργή σου,

σκέπασέ με τουλάχιστον με λίγη συγχώρεση...

Κρυώνω........

ρεεεεεεεεε

μαλακισμένο τσιγγανάκι


άντε γαμήσου πριν τρελλαθώωωωωω

Δεν με αγαπάς πια.......

και πως θα ζήσω??????

γιατί??????????????

3 χρόνια πριν.....

τέτοια ώρα έλιωνα στην αγκαλιά σου.....

έδινα τα τελευταία φιλιά της ζωής μου...

Ζούσα....

και ελπίζω

κάτι παράλογο

κάτι ανάλογο

κάτι μαζί σου.......

σε λατρεύωωωωωωωωω

Εφιάλτες....

κοιμάμαι λίγο...

για να μην ονειρεύομαι....

μα ξεπηδουν απο παντού....
φτικτοί,τρομακτικοί εφιάλτες.
και με πνίγουν......
και νιώθω τραγικά μόνη μου
εγκατελλειμένη......
χάνω την ουσία και το νόημα
αναμασάω τα ίδια και τα ίδια και χάνομαι στους λαβυρίνθους
γιατί??
ρωτάω ξανά και ξανά.....
κοιτάζω το χέρι μου.
εκεί που το σημάδεψα
απάντηση καμία ή τόσες πολλές που δεν ξέρω πια είναι η αληθινή

οι ταχυπαλμίες και οι αρρυθμίες δεν με αφήνουν να ησυχάσω ούτε την ημέρα.
περπατώ και κρατάω το στήθος μου γιατί νομίζω οτι η καρδια μου θα πεταχτεί έξω...

και είναι κ εκείνος ο πόνος που με ξεσκίζει΄

φοβάμαι τόσο πολύ.....

που είσαι??????

Aπομονώθηκα....

και ζω μέσα σε μια τεχνιτή φυσαλίδα που κανείς δεν μπορεί να αγΓίξει

κανείς δεν μπορεί να την σπάσει...

και αιωρούμαι......

και πετάω όπου φυσάει ο άνεμος...

και σκαλώνω όπου θέλω...

αφήνω μόνο όσους θέλω να μπαινοβγαίνουν .......

δεν θα άντεχαν για πολύ εκεί μέσα.....
 εσύ & εσύ.....
τακτικοί επισκέπτες ...

κρυφοκοιτάτε τα μυστικά μου που δεν έχω......

πως γίνεται ένας κλειστοφοβικός άνθρωπος να αντέχει να ζει σε τόσο περιοριμένο κόσμο??????

κανείς δεν λυπάται που φεύγω...ούτε καν εγώ.....
κανείς δεν το έχει καταλάβει....

κάθε μέρα κ από λίγο τόσο λίγο που είναι σαν να μην υπάρχει......

σταμάτησα να διορθώσω όσα έγραψα και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό

~~πάλι φιλοσοφίες ???μας μπαφιασες τόσα χρόνια.
αφου ακόμα στο ίδιο σημείο είσαι...
χαμένες τόσες ώρες να γράφω, χαμένες τόσες συμβουλές
τίποτα δεν κατάλαβες, τίποτα.
και συνεχίζεις το ίδιο βιολί...
πάρε την φυσαλίδα και αμε στον αγύριστο...


δεν γελάω
θυμώνω

αν σε είχα μπροστά μου θα σου έκοβα το λαρύγγι με τα δόντια

τόσο θυμό σου έχω....

και δεν το νομίζω.......

είναι τσεκαρισμένο......

και φταις ΕΣΥ......

και εσύ τόοοοοσο μακριά.........

Γύρισε την πλάτη σου και κοίταξε με

Κοίτα είμαι εγώ....

Έλα μαζί μου…

Άφησε το μυαλό σου να ζωγραφίσει όνειρα…

Γιατί τα όνειρα είναι ζωγραφιές και καμιά φορά τα χρώματα τους  τα δυναμώνουμε με την καρδιά μας….

Αλλά την καρδια μας πρέπει να την έχουμε μέσα μας…

Και εγώ δεν έχω πια καρδία…

Παρά μόνο μια πέτρα…

Βλέπεις έτσι γίνεται η καρδία όταν την σφίγγεις…

Και έτσι τα όνειρα μου δεν έχουν χρώμα πια…

.

Και οι ζωγραφιές μου μοιάζουν με ασπρόμαυρα σχέδια…

.

Και είναι όλα  τόσο άδεια…

Και εσύ τόσο μακριά…

Αν θέλεις να με βρείς.......

πέρνα μια βόλτα....

από τα όνειρά μου.

Πάρε με......

πάρε με στην αγκαλιά σου

και παρηγόρησέ με που γεννήθηκα..

Ο.Ε.

αγκαλιάσέ με.....

δεν είμαι καλά...
ναι ξέρω...
6 χρόνια τώρα λέω το ίδιο...


μην με αγκαλιάσεις....απλά φύγε μακριά......δεν το αξίζω

και λες οτι πονάνε τα λόγια.....

που να νιώσεις πόσο πονάνε οι σιωπές............

Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι.
Μ' εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.
Να μην απορώ με τίποτα

Τώρα που ο κόσμος τρύπησε
κι απ΄την πληγή του στάζει ο καιρός.

Αν σ΄αγαπώ είναι που σ' αγαπώ στον πόνο σου
αν σε μισώ είναι που με τυφλώνει ο πόνος μουη απελπισία μου
τινάζεται τη νύχτα απ΄το σκοτάδι της
και σπαρταράει με θόρυβο ερπετού
μέσα στην κάμαρα
τέρας οικόσιτο προκατακλυσμιαίο
που βγαίνει απ΄την κοιλιά μου
και σεληνιάζεται
σφαδάζοντας στο δάπεδο-
η απελπισία μου
στριγγλίζει με ψιλή φωνή:
εσύ, εσύ, εσύ, εσύ
Εσύ
Εσύ
κι η μοναξιά του χρόνου.

~Αντώνης Φωστιέρης

πλημμύρα..........πνίγομαι.....

      άκουσε τη βροχή μου.......μέσα μου....

έφτασε λοιπόν...

η μέρα σου....

η μέρα της...

η μέρα?????????

μια μέρα φορτωμένη με τόσα πολλά, 

μια μέρα τόσο μα τόσο δύσκολη 

που το μόνο θέλω να υπάρχει μέσα στο μυαλό μου είναι το πρώτο "γειά σου" που μου είπες  

ΑΥΤΗΝ 

τη μέρα και εγώ έπεσα απο την καρέκλα που καθόμουν κ ο κόσμος όλος άλλαξε.....

να μιλούσαμε πάλι σήμερα
να άρχιζαν όλα από την αρχή

 οκ οκ οκ προσγειώνομαι αμέσως...


θα προσπαθήσω ......όσο μπορώ.....

και αυτό

Να'ταν λουλούδι η χαρά θα τό'κοβα για σένα,
να σου το φέρω αγάπη μου σήμερα που γιορτάζεις,
να μη σε ξαναδώ ποτε με μάτια δακρυσμένα
να μη σ' αγγιζει η μοναξιά, να μην αναστενάζεις.....

Πάρε μόνο τη σκέψη μου μονάκριβό μου ταίρι
τίποτ' άλλο δεν μπορεί κοντά σου να με φέρει
πάρε μόνο τη σκέψη μου και κράτα την μαζι σου
είναι το μόνο που μπορώ να στείλω στη γιορτή σου...

Αν ήταν το χαμόγελο ποτάμι σ' άγρια δάση
που πέρασαν και λούστηκαν νεράιδες μια βραδιά,
θα σού'φερνα κρύο νερό σε ασημένιο τάσι
να σβήσει το παράπονο που έχεις στην καρδιά...








σε γλυκοφιλώ....

κλείνω τα μάτια......

και με βυθίζω


        στο κενό της ψυχής μου

και κλαίω κλαίω κλαίω

γιατί????????

 άδειασε, άκουσε, νιώσε,αφέσου,πόνεσε, κλάψε.....

no news...good news....

            



         ΑΣΦΥΞΙΑ..........

Μεθυσμένη απο ευτυχία

τόσο που αντέχω να το ακούσω μετά από πολύ καιρό.......

για πάντα μαζί.......

τι θλίψη.......



ωωωωωωωω τι θλίψηηηηηηηηηηη

Άσε με να κλαίω...

Μόνο γράφε τους λόγους, μήπως και οφείλω και άλλη λύση.

Θέλω να έχω ήσυχη την συνείδησή μου πως βασανίστηκα για όλα.

Το ακούω και κλαίω....

ήθελα να ακούσω την φωνή σου....

μου έχει λείψει τόοοοοοοοσο πολύ....

ήθελα να σε μυρίσω....

ήθελα να σε αγκαλιάσω......


αχ να σε αγκαλιάσω για μια στιγμούλα τόση δα στιγμούλα.....

δεν είναι καλύτερα έτσι ψυχή μου...

άθλια είναι.....

πονάει το μέσα μου....


το ακούω και κλαίω.......σε λατρεύω...

Δεν υπάρχω.......

Δεν υπάρχω πια..
ό,τι βλέπεις
είναι απομηνάρια
κάποιου παρελθόντος...
Πέρασα
άφησα πνοή
και σάλιο...
Άφησα χτύπους
ήχους
δειλή κραυγή γραμμένη
λέξεις
αχ σε μορφή σταγόνας
φορητό μου πάθος
βαλσάμωμα
κι απόλίθωμα
της καρδιάς μου...
Δεν υπάρχω πιά.
Στοίχειωσα τα κείμενα
με επαναλήψεις
με αντίλαλο
με είδωλα καθρεφτισμούς
με αντανακλάσεις υδάτινες
με ένα ρο χαραγμένο ανάποδα και ίσια
στο άβατο ΟΡΟς της ψυχής μου.
Πάντα ξεκινούσα να έρθω
και πάντα κατέληγα να φεύγω.
Χωροταξική μου απώλεια
κι εσύ χτισμένος στο πουθενά
όλα ένα κενό
με διατρήσεις
να χύνεται το συναίσθημα
μην πλημμυρίσει το εντός.
Προφύλαξη.
Ασπάστηκα το δέος σου
για την υπερβολή.
Χώθηκα πίσω από τη σκιά της.
Εκεί με βρήκε το χθες
έμεινα παγωμένη
για χρόνια.
Δεν υπάρχω πια.
Ζωντανεύω μονο μέσα στα όνειρα
γι'αυτό
μην πάψεις να Ονειρεύεσαι,
μάτια μου...

Ήθελα....

να σου πω μια καλημέρα..
μα δεν τολμάω να σου γράψω.
Δεν θέλω να σε ενοχλήσω.
έκανες ότι καλύτερο μπορούσες για να εξαφανιστείς
οπότε δεν έχω κανένα δικαίωμα να γράψω έστω κ μια λέξη .
Ήθελα να σου πω πως είμαι ευγνώμων για όλα όσα μου έμαθες και πως είμαι πολύ τυχερή που με αγάπησες, με άφησες να ανασάνω στην αγκαλιά σου,που υπήρξα μέσα από εσένα....
(κολλητούλη για ακόμα μια φορά είχες τόσο δίκιο, ξέχασες όμως να μου πείς οτι είμαι και τόσο ηλίθια).
Δεν θα κοιμηθώ.πίνω λίγο καφέ και φεύγω για την θάλασσα.
πνίγομαι μεταφορικά και κυριολεκτικά.
θέλω να πάρω ανάσα, μια μικρη τόση δα ανάσα...
έκανα τα φαρμακά μου στη φλέβα(τα μαύρισα και τα δυό χέρια)
θα πάρω μαζί και τα χάπια μου
και ελπίζω να μην με πιάσει κρίση μέχρι να γυρίσω...
θα βάλω και το χιλιολιωμένο cd του Πλούταρχου και .....

μου λείπεις......