Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

that's all...

τιποτα.κοιμησου. τελειωσαμε εμεις. δεν εχει αλλα δακρυα πια. κλαινε μονο οσοι καταβαθος ελπιζουν. γι'αυτο κ εγω δεν θα κλαιω απο σημερα. αλλωστε κλαινε οσοι πεθαινουν?. σκοτωσες και την τελευταια μου ελπιδα. εκρυψες και την τελευταια αχτιδα..
χαμογελα τωρα. το σχεδιο ολοκληρωθηκε... κ εγω τωρα θα ακολουθησω πιστα. τερμα οι διαφωνιες. πανε οι αντιδρασεις. παραιτουμαι αγαπη μου... δεν αντεχω αλλο. καληνυχτα λοιπον...

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

δεν μπορω αλλο δεν μπορωωωωωωω πως να το πω αλλιως? εχω μια απιστευτη θολουρα. ζω ? μπααααα. εχω χαθει κ οσο προσπαθω για το καλυτερο τοσο στραβωνουν ολα και πια λιγοστεψαν τα αποθεματα της υπομνης μου κ της αντοχης μου. Ειμαι τοοοοοσο θυμωμενη κ πως να διαχειριστεις το θυμο?πως να τον κρυψεις?που να τον θαψεις?

ενα βημα μπροστα δεκα βηματα πισω κ ετσι παω ολο κ πιο πισω και εχω φτασει πια να με λυπαμαι. που ειναι τα φτερα μου?που ειναι το χαμογελο μου? που ειναι τα ονειρα μου? πως αφησα κ χαθηκαν ολα? πως πιστεψα οτι υπαρχει το διαφορετικο? το μοναδικο? το ομορφο? τοση απογοητευση πως να την κουβαλησω? γονατισα τοσο που ουτε το κεφαλι δεν μπορω να σηκωσω και πια νιωθω αναπηρη. Δεν μπορω να χαρω με τιποτα να γελασω κ το γελιο να φτασει στην ψυχη μου. Μονο τα δακρυα μου ειναι αληθινη εκφραση των συναισθηματων μου γιατι τιποτα δεν μπορει να διαπερασει αυτο το τοιχος που φτιαχτηκε εν αγνοια μου πανω μου μεσα μου και γυρω μου. Η γιαγια μου που ειναι 90 χρονων ζει πιο ομορφα απο εμενα. Υποτιθεται οτι γραφοντας εκτονωνω τα ανητικα συναισθηματα κ ειμαι πιο ηρεμη μονο που αυτη τη φορqα υποφερω χειροτερα

Λείπεις.....

2 χρόνια σήμερα.........












 Βρεγμένη ως το κόκκαλο από την απουσία σου...
πες μου...
ποιά βροχή να φοβηθώ?

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Τι φταίει???

Πρωι πρωί βράζω απο νεύρα..... Να φταίει που δεν κοιμηθηκα? Να φταίει που δεν έχω που να ξεσπάσω? Να φταίει που μου φταίω? Να φταίει ο θυμός που έχει μαζευτεί μέσα μου? Να φταίει που θέλω να αρχίσω να φωνάζω μέχι να μελανιάσω? Να φταίει που προσπαθώ να σταματήσω να σκέφτομαι αλλά σκέφτομαι περισσότερο? Να φταίει η τελευταία μου πληγή που πανάει τόσο? Να φταίει που προσπαθώ τόσο να κάνω το καλύτερο για όλους και ξεχνάω εμένα? Να φταίει που υπάρχω? Τι διάολο μου φταίει τελοσπάντων και ειμαι ετσι? Αντι να συνέρχομαι γίνομαι χειρότερα, αντι να γίνομαι απαθής γίνομαι πιο ευάλωτη, αντι να ξεχνάω αρχίζω να θυμάμαι και λεπτομέριες, αντι να ξεκουράζομαι με εξοντώνω. Δεν την αντέχω αλλο αυτή την καταστροφή μου. Θέλω απλα και μόνο να ηρεμήσω, να ησυχάσω, δεν μπορώ πια να απολογουμαι και που ανασαίνω και δεν χρειαζεται να το κάνω σε κάποιον τρίτο, φτανει που το κάνω σε εμενα... Τέτοια κατάντια, τέτοια μιζέρια δεν παλευεται ρε.....και πιστευετε οτι με το να με αγνοητε κάνετε και καλό.... Δεν μπορώ να προσπαθήσω άλλο να σας αλλάξω άποψη.... . Εδώ είμαι όποτε θέλετε.......

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

παρε τον κωλοεγωισμο σου,βραστον κ πιες και το ζουμι του. και αμα δεν σε φτασει παρε κ του πατερα μου που ειναι ακομα μεγαλυτερος απο τον δικο σου μπας και χορτασεις παλιοκαθικια και οι δυο σας γαμω το Χριστο σας που νομιζετε οτι μονο εσεις πονατε κ υποφερετε.κωλοεγωιστες του κερατα και αλλαζονες.ναι ρε θα ζησετε χιλια χρονια και θα εχετε το περιθωριο να τα διορθωσετε ολα γιατι τι διαολο και ο Θεος θα λυγισει μπροστα σας και θα σας πει ναι σε ολες τις μαλακιες σας δινοντας σας απλετο χρονο.Π Α Λ Ι Ο Μ Α Λ Α Κ Ε Σ...

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Πόσο όμορφο είναι........

Ξέρεις τι  είσαι;
Σφαίρα σφηνωμένη στο μυαλό μου είσαι!
Ατσάλι και πυρακτωμένο σίδερο
λιώνεις… κυλάς στις φλέβες μου
Ξεχειλίζεις από παντού…
Τα κύτταρα σου με πονάνε…
Σαν καρφιά τρυπούν το είναι μου
Μα δε σε θέλω πια!
Σε αποβάλω
σαν κακέκτυπο της μήτρας μου.
Τινάζω το μυαλό μου στον αέρα
Εξανεμίζομαι…
Κομμάτια η μορφή σου
-Αλλού τα χέρια,
αλλού τα μάτια,
αλλού το γέλιο σου-
Κομμάτια ατίθασου παζλ
σε πετάω στον αέρα
Κόβω τις φλέβες μου
και σε κοιτάζω
να χύνεσαι στη γη
Γονατίζω και σε γδέρνω
Τα νύχια μου μπήγω στις σάρκες σου
και τα κυλάω πάνω μου
απαλά να σε νιώσω
-έτσι- ελαφρύ και άυλο
Σε γλείφω από το χώμα
- τελευταία απέλπιδα
πράξη αφοσίωσης-
Όμως μυρίζω σάπιες
ελπίδες στα νύχια…
Δε νιώθω τίποτα πια
Κλείνω τα μάτια
Ξαπλώνω στη γη
Βυθίζομαι μέσα της
Νεκρή- χωρίς εσένα.
                        mips

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Αγγελέ μου.......

Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα
και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω.
Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,
όπως το αίμα που κυλά στις φλέβες
και είναι τόσο αθόρυβο
όσο και αναγκαίο μαζί..
Αόρατες αισθήσεις με μυρωδιά λατρείας
αλώβητες και εξημερωμένες.
Πάει καιρός, μα πάντα εδώ...όλα εδώ...
η φωλιά της παρουσίας μέσα απο την απουσία
σαν αερικό που αγκαλιάζει όλες τις αισθήσεις,
που προκαλεί εκείνη την ανατριχίλα
που κραυγάζει μέσα απο την σιωπή.
Άχ! αυτή η σιωπή
εκκωφαντική και γνήσια
σαν εκείνη την ελάχιστή σου αναπνοή που
...πιά δεν έχω...!!!!

Ο.Ελύτης