Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Διάβασα το μήνυμά σου ξανά και ξανά προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοείς...
Φυσικά και δεν θα το καταλάβω.

ολοι ειμαστε καλα το ιδιο ευχομαστε και εμεις για σας.........σε καλυψα κολλητουλα?(μακάρι να είστε όλοι καλά κολλητούλη, είπαμε πουτάνα που πηδιέται για το χρήμα αλλά όχι και σκατόψυχη που θα χαιρόταν με το πρόβλημα του οποιουδήποτε αλλά οι πουτάνες έχουν αισθήματα???Δεν νομίζω ε Τάκη?)

Δεν είμαι μάντης.
Κράτησα την ειρωνία σου και την επιθετικότητα σου...



Πάλι φταίω εγώ ε?

Ε ναι!.......μόνο εγώ.

Αφού λοιπόν δεν γουστάρεις να μου γράφεις και αφού μόνο με ειρωνεύεσαι κολλητούλη γιατί δεν με διέγραψες όπως σου ζήτησα?
Γιατί περιμένεις να το κάνω εγώ?

Θα το έκανα μόνο και μόνο για να μην σε ενοχλώ αν και δεν το κάνω πια ( το αν μου στοιχίζει όλο αυτό άσε να το ξέρω εγώ, μπορεί να μην είσαι τυχαίος, να είσαι γαμάτος και σούπερ αλλά ρε μεγάλε αν έχεις φτάσει σε επίπεδο να διαβάζεις και την ψυχή του άλλου.......προσκυνώ) και επιπλέον αφού απαξιώνεις την όποια επαφή μαζί μου δεν βλέπω τον λόγο της όποιας εικονικής σχέσης.
Δεν το κάνω όμως γιατί πολύ απλά εσύ ο σούπερ σωστός και αλάθητος μπορείς να μπεις σε οποιονδήποτε λογαριασμό μου θέλεις όποτε θέλεις.Πράγμα που έχεις κάνει κατά κόρων τα τελευταία χρόνια αλλά αφού με ξέρεις τόσο καλά (ε?) θεωρείς ο,τι είναι δικαίωμά σου να το κάνεις.......
Οπότε δεν έχει νόημα να κάνω το παραμικρό.......είτε σε διαγράψω είτε όχι εσύ θα μπορείς να τα βλέπεις όλα.
Να μην σε βάζω και σε κόπο, ε κολλητούλη???????

και τώρα μπορείς να μου ρίξεις όσα καριολίκια θέλεις.
Έχεις και πραγματικό λόγο.
Έχεις και αποδείξεις.

και επιδή ξέρω καλά οτι διαβάζεις τα εδώ, μου το είχες γράψει κάποια στιγμή, τελευταία το ανακάλυψα κάνοντας επανάληψη στα mail σου τότε που ήμουν κυρία με Κ κεφαλαίο όπως έγραφες.......(μαλακίες δλδ.......) καλές γιορτές και να είσαι καλά..

και όσον αφορά εμένα δεν τα λέμε πάλι........δεν αντέχω  να μου μιλάς έτσι (στους 7 μήνες 10 λέξεις όλες διαλεγμένες μια και μια, άλλωστε είσαι σπεσιαλίστας σε αυτά) όσο και αν μου λείπεις, όσο και αν  σε αγαπώ και σε σκέφτομαι καθημερινά(εσύ όμως που ξέρεις να διαβάζεις σκέψεις πες πάλι οτι λέω μαλακίες)......

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

το απόγευμα ήμουν χάλια....
με μάτιασε ο παλιοπαπάρας.....με το που με είδε με έγδυσε με τα μάτια...
ήθελε και να με χαιρετίσει...φτου ρε..
και μετά από λίγο ζαλάδα και πονοκέφαλος και αναγούλα.....
έλεος θα πεθάνω από το χάλι μου.....
και πήρα το κινητό και σου έγραψα

"πες τους να με ξεματιάσουν, υποφέρω"

και σκέφτηκα μα σε ποιους να το πεις?
(στη Λέττα.....αυτήν σκεφτόμουν.....αυτή με ξεμάτιαζε όταν ήμουν χάλια........
τότε......που ζούσα........)
και γιατί να το πεις?
και γιατί να σε ενοχλήσω?
και αν δεν το δεις εσύ?
και αν το δει κάποιος άλλος?

και αν......και αν.......
ούτε και εγώ ξέρω πόσα τέτοια πέρασαν σε δευτερόλεπτα από το μυαλό μου.
και με έπιασαν τα κλάματα.
και πάτησα απόρριψη μηνύματος....

καλύτερα να ξερνούσα παρά να σε δυσκόλευα......

μου πέρασε.......αργά πολύ αργά..
ένιωθα και τόσο χάλια που δεν ήξερα πια τι μου έφταιγε.....
ούτε και ξέρω τι μου φταίει τέτοια ώρα....


ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ........
καληνύχτα αγγελέ μου.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Σου αρέσει?

το ακούω μέρες τώρα από όταν έκανα ακόμα μια τρύπα για εσένα...


σου αρέσει?

έχω περιθώριο για μερικές ακόμα.....

και μετά κάθομαι και ακούω ξανά και ξανά αυτό.......μια φυλακή....

και διαβάζω.....

βρήκα και αυτό....απο την λατρεμένη μου...

" Στην ουσία, οι άνθρωποι που συναντήθηκαν αληθινά ποτέ δεν χάνονται...Η ασημένια κλωστή που τους έδεσε κάποτε με αυθεντικά αισθήματα μπορεί να μακραίνει, να τυλίγει όλη την υδρόγειο. Nα προχωρά και να πηγαίνει πέρα, στον ουρανό στην άλλη, 
την μετά θάνατο ζωή αλλά ποτέ δεν θα λυθεί εκείνος ο μοιραίος κόμπος. Και θα μας θυμίζει ποιοι μπορέσαμε να είμαστε, έστω και λίγες ώρες.
Πού μπορέσαμε να φτάσουμε, έστω και λίγες στιγμές...
Για να συμβεί Τότε μπορούμε!
Για να συμβεί Τότε συμβαίνει!" ....

~Μάρω Βαμβουνάκη








έχω φτάσει σε τέτοια επίπεδα άγχους πλέον που ξεκινάω να σου γράψω ένα mail και κάνω εμ
ετό από τον φόβο μην και το δει κάποιος άλλος και έχεις πάλι πρόβλημα....δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ φοβάμαι συνεχώς.




σε ευχαριστώ που μου γράφεις έστω και αυτές τις δυο λέξεις .....

με κάνεις να ανασαίνω έστω και για λίγο.

καληνύχτα ψυχή μου

δεν θα αλλάξει........


Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Η αγάπη είναι μια υπέροχη κακοτοπιά.
Όσοι βάλθηκαν να την εξερευνήσουν.
Δεν επέστρεψαν ποτέ.
Καλή τους ώρα!

~ Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Δεν θελω να πιστεψω...


οτι ηταν το οριστικο αντιο... 
αλλωστε μου χρωστας ενα ταξιδι στο Ναυπλιο σου χρωσταω μια βολτα με το αυτοκινητο μου...
 μετα απο 26 μηνες απολυτου σκοταδιου στον μαυρο βυθο του πονου μου βρεθηκα για 4 ωρες στην αγκαλια σου και ενιωσα ναανασαινω κ παλι ομως ποσο μα ποσο γρηγορα περασαν..
. και τωρα ειμαι πιο κατω απο πριν... 
στραγγιζει η καρδια μου απο το αιμα της ουρλιαζει η ψυχη μου απο τον πονο... 
ξαπλωσα στα πλακακια και ικετευω το Θεο να με παρει κοντα του να με αγκαλιασει για παντα.
 δεν θελω να ζω χωρις να με αγκαλιαζουν τα χερια σου δεν θελω να υπαρχω χωρις εσενα πλαι μου τα κατεστρεψα ολα ολα ολα
 με μισω
με μισω που σε κανω να πονας.
 θελω να γραψω τοσα μα τοσα πολλα μα δεν εχω λεξεις. 
αδειασα.
 δεν εχω τιποτα.
 μια ερημος η ζωη μου και η ψυχη μου
. γιατι? 
γιατι εκανα τοσα μα τοσα λαθη????
 γιατι δεν αυτοκτονουσα μια και εξω? γιατι ?????
 οτι κ να πω ειναι ανοητο. τιποτα δεν μπορω να διορθωσω πια.
 θα ηθελα να ειχα τη δυναμη να μην σκεφτω τιποτα και κανεναν.
 να μην σε αφησω να φυγεις χωρις εμενα. 
να σε ικετεψω να με παρεις μαζι σου. μονο εγω κ εσυ.
 εγω και εσυ........
.το δικο μας κρατος. 
που λεηλατηθηκε και ερημωθηκε. το κρατος μας.....
 το εκαψα με τα ιδια μου τα χερια...
 ενας δολοφονος ειμαι. ενα τιποτα ειμαι χωρις εσενα. 
πως μπορεσα να πιστεψω πως θα ζησω μακρια σου???
 χωρις τα μαγικα σου χερια?

 ΣΩΣΕ ΜΕ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...

στο ειχα πει....
 θελω καπου να ακουμπησω και να κλαψω. 
να κλαψω να κλαψω να κλαψω 
πιο μαυρο το σκοταδι μου αυτο το πρωι. 
και ολο χειροτερο καθε μερα χωρις εσενα. 
εγκλωβιστηκες τελικα μου ειπες.
 η αληθεια ειναι οτι με εθαψα ζωντανη και πηρα στο λαιμο μου και πολλους ακομα.
 ενα τερας ειμαι ψυχη μου. 
αυτο ειναι ο αγγελος σου ενα απαισιο και φρικτο τερας.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

ΦΟΒΑΜΑΙ

ΦΟΒΑΜΑΙ
ΦΟΒΑΜΑΙ
ΦΟΒΑΜΑΙ
ΦΟΒΑΜΑΙ

φοβάμαι 
φοβάμαι

πως αλλιώς να το πω?
δεν έχω άλλο τρόπο
με νιώθεις?

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Κενή.......νεκρή......

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα...

Καρυωτάκης



και εγώ φοβήθηκα το φως και γύρισα παλι στο κελί μου......
δεν αντέχω να υπάρχω....
δεν θέλω άλλο. 


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Με αγαπας λιγακι???

ηθελα να στο γραψω...
 να σε ρωτησω...
με αγαπας λιγακι?

 μα δεν τολμησα...
φοβηθηκα...

και δεν το εγραψα....



το εκανα και αυτο παραπονο και το αφησα να τρεξει απο τα ματια μου....

6 και να καινε ......

6 σημερα!!!.
 6 χρονακια....
οσα και τα πουλια που ταξιδευουν στην πλατη μου.
σκεφτομαι καθε χρονος που θα φευγει να προσθετω και απο ενα.. .
ωραιο δεν θα ειναι??...
ετσι εκτος απο πληρωμενη,σημαδεμενη θα ειμαι και εντελως βαρεμμενη...
αληθεια θα ηταν μεγαλη μαλακια να πω χρονια πολλα???
 δλδ οκ εγω χαιρομαι για κατι που εσεις πιθανων να καταρριεστε την ωρα και τη στιγμη αλλα τι θα επρεπε να πω γιαυτην την μοναδικη ημερα????
σκεφτομαι τα μπινελικια σου και χαμογελαω...
σκεφτομαι και εσενα ξερο στο κρεββατι και χαμογελαω διπλα...

 συνωμοτισε το συμπαν... οχι αμα εχετε τα .... αρνηθειτε το...

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Επανάληψη λοιπόν....

τα ιδια λάθη.
ο ιδιος τροπος.
ο ιδιος στοχος.
θα εχουμε και το ιδιο αποτελεσμα.
ΘΑΝΑΤΟΣ.
επαναλλαμβανεις με μαθηματικη ακριβεια ολα τα λαθη μου στη σειρα.
επαναλλαμβανω με ευλαβεια ολα τα λαθη σου με τη σειρα μου.

με χειριζεσαι και σε σπρωχνω στο γκρεμο
το βλεπω θα χαθεις και δεν κανω τιποτα να σε σταματησω
δεν ξερω τι και πως να το κανω

ειμαι σε πληρη συγχυση.
εχασα το σωστο και το λαθος
παλι θολουρα στο μυαλο
(οχι οτι ξαστερωσε και καθολου τοσο καιρο)
δεν μπορω να το χειριστω μονη μου

χρειαζομαι βοηθειααααα
αλλα ειμαι εντελως μονη μου με εμενα και δεν μπορω να σκεφτω λογικα
η αγαπη ειναι απο μονη της παραλογη.....

τι να κανω?
τι να πω?
πως να το πω?
πως θα το παρεις?
τι θελεις να ακουσεις?
τι περιμενεις να κανω?
τιποτα δεν ειναι τοσο απλο οσο φαινεται και προσπαθω να σκεφτω αναποδα μα κολλαω.
δεν μπορω να πιασω το νημα.
εκει που νομιζω τα καταφερνω μου ξεφευγει και παλι χανομαι.
κατι πρεπει να υπαρχει δεν μπορει.
ποναωωωωωωωωωωωω.
υποκρινομαι οσο δεν παει αλλο και σου γραφω ολο μαλακιες
ακριβως τα αντιθετα απο οτι θα περιμενες.
κανω οτι εκανες και αυτο με τρελλενει,
επιδη νομιζες οτι ηθελα να γυρισω πισω με εσπρωχνες με εσπρωχνες και εγω εκανα λαθη λαθη λαθηηηηηη γιατι ετσι νομιζα πως επρεπε να κανω γιατι νομιζα οτι αυτο ηθελες γιατι μαλακωδως νομιζα οτι ετσι θα εισαι καλα.
και να που κανω οτι εκανες.....αλλα τωρα που ξερω το αποτελεσμα γιατι συνεχιζω να το κανω?παλι μαλακωδως πιστευω οτι θα εισαι καλα ενω η αληθεια ειναι οτι σε σπρωχνω στην αυτοκτονια...
χανομαι σε υποθεσεις.
επαναλλαμβανομαι.


Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΗΝ ΦΥΓΕΙΣ....

θελω να σου φωναξω μεινεεεεεεε.
 μη φυγεις.
 θα το μετανιωσεις και δεν θα υπαρχει γυρισμος.
δεν αποφασιζει ουτε η λογικη σου ουτε η καρδια σου.
 ο πονος και η απελπισια σε οδηγει και πιστεψε με ειναι οι χειροτεροι οδηγοι.
 δες εμενα που με οδηγησαν....
δες πως ειμαι,πως ζω,πως δεν ζω μαλλον.
και γιατι?????
γιατι δεν εβλεπα.
ηταν αδυνατον να δω.
 με ειχαν τυφλωσει ολα τα αρνητικα συναισθηματα και εκανα το ενα λαθος πισω απο το αλλο τοσο που οταν τα φερνω στο μυαλο μου ντρεπομαι για εμενα.
μην φυγειςςςςς θελω να στο φωναξω.
λες πως ολοι ειναι θετικοι σε αυτη σου την αποφαση.
 μα πως να μην ειναι????
 η πληρης κατακτηση
 η πληρης υποταγη
 η πληρης απομονωση
 το τελειωτικο χτυπημα.
 θα μας χωριζουν βουνα και λαγκαδια και ποτανια και θαλασσες και ατελειωτα χιλιομετρα
οτι και να παθεις οτι και να παθω οταν το μαθει ο ενας για τον αλλο θα ειναι πολυυυ αργα.
 εισαι εκει, δεν σε εχω, αλα μπορω να σε φτασω...
εκει που θες να πας μου στερεις καθε δυνατοτητα και ισως και γιαυτο το κανεις.
 μην φυγειςςςςςς
δεν θα σου το πω ομως ουτε μια φορα... ΜΕΙΝΕΕΕΕΕΕΕ
 Δεν θα το γραψω ποτε...
εσυ ειπες ενα χρονο πριν πως οτι και αν γινει να μην σε αφησουν να μου καταστρεψεις τη ζωη ξανα....
σου ειπα οτι ουτε εγω θα το κανω ποτε οτιδηποτε και αν μου συμβει.
 και δεν θα το κανω οσο και αν ποναω οσο και να θελω να σου πω τοσα μα τοσα πραγματα....

ΘΥΜΩΣΑΑΑΑΑΑΑΑ

Πολυ θυμωσα με εμενα.
αλλα και με εσενα.
μου γραφεις και μου λες δηλωνω παραιτηση και φευγω
""Ναι το έκανα αποφάσισα κουραστηκα και να σού πω και κάτι απογοητευτικα πολύ παρά πολύ και μην με ρωτήσεις από τι μόνο από τον εαυτό μου πιστεύω λοιπόν ότι αμα φύγω θα ηρεμήσω γιατί το χρειάζομαι.αυτό που κάνω τώρα είναι το να φύγω γιατί απλά δεν εχω κάτι να περιμένω δεν θέλω να κοροϊδεύω άλλο τον εαυτό μου και όλα αυτα τα νιώθω όσο είμαι εδώ στην δουλειά γιατί? Γιατί θυμάμαι...""

και τι θες να σου πω τωρα????????
τι να πρωτοπω??????
οτι τωρα μια χαρα αποφασισες να κανεις ενα βημα παραπερα????(αμα ειναι για το καλο σου καλα κανεις).
οτι θυμωνω που δεν μπορω να σου πω οσα σκεφτομαι και ουτε προκειται και ουτε καν εδω δεν θα τα γραψω????????
οτι ζηλευω??
οτι φοβαμαι??
οτι ΤΕΛΟΣ????????
αν φυγεις, οταν φυγεις ποτε μα ποτε δεν θα σε ενοχλησω.οτι και να γινει οτι κ αν συμβει.
πηρα ολες τις ευθυνες πανω μου, δεν ζητησα τα ρεστα απο κανεναν, ολοι με κατηγορησατε, ολοι ρωτησατε το γιατι, ολοι με κοροιδεψατε, ολοι θυμωσατε , ολοι με κρινατε και εγω 2 χρονια τωρα κλαιω και βασανιζομαι και ζηταω συγνωμη για τα λαθη μου , για τις παραλειψεις μου, για τα κενα μου, για τις αδυναμιες μου για ολα...
εγινα ζητιανος μια σας λεξης, επαιτης για ενα τηλεφωνο που μονο αληθινο δεν ειναι γιατι ποτε δεν μου μιλας αλλα μου φτανει να ακουω εστω και απο εκει τη φωνη σου.
εφτασα να ειμαι λιγοτερη απο το τιποτα.
αφησα το κενο την θλιψη και τον πονο να ειναι οι μονοι φιλοι μου απο τυψεις που φερθηκα τοσο σκαρτα μιας και για ολα φταιω μονο εγω.....

ναι να φυγεις ψυχη μου και να εισαι ευτυχισμενος.
θα σου στελνω την αγαπη μου
θα ζεις παντα μεσα μου
θα εισαι φαρος στα σκοταδια μου
θα εισαι η ανασα μου
θα εισαι το χαδι που μου λειπει
θα εισαι η βροχη στην ερημο της ψυχης μου.
θυμωσα που δεν μπορω τιποτα απο ολα αυτα να σου πω.
θυμωσα που ειμαι εδω.
θυμωσα που ακομα ζω...δεν θελω αλλο.φτανει.
με ακους καλε θεε???????φτανει σου λεω.
 

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012


Μου λειπεις πολυ... κ εσυ μου λειπεις πολυ κ ας μην με πιστευεις. κ ποναω τοσο που πια δεν μπορω να το κρυψω.η φιλεναδα μου η Σαλονικια που ειχα να την δω εξι μηνες μου ειπε ψαξε να βρεις παλι το κοριτσακι αν κ θα σου παρει χρονια.πρωτη φορα σε βλεπω ετσιι Μαλλον ειμαι πολυ σκατα για να φαινεται τοσο....

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012


ποση απογοητευση κ ποσο πονο να αντεξει μια καρδια??? δεν αντεχω αλλο καταλαβαινεις??????

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

γιατι να ζω?????


Ομαρ Καγιαμ...καλυτερα δεν θα μπορουσες να με εκφρασεις τουτη την ωρα.... Κι αν ηρθα,δεν εκερδισε τιποτε η γη απο μενα…κι αν φυγω,δεν θα ζημιωθει τιποτε η γη απο μενα.... μα ποιος μπορουσε να μου πει τι λογο να χει ετουτος ο πηγαιμος κι ο ερχομος ο θανατος κι η γεννα....

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Καποτε....


δεν χρειαζοταν καν να μιλησω για να καταλαβεις ρι συμβαινει. ακομα κ οταν προσπαθουσα να το κρυψω ακουγες πισω απο τις σιωπες μου. διαβαζες πισω απο τις λεξεις μου. ο πονος μου εφτανε σε εσενα οπου κ αν τον εκρυβα. τωρα...τωρα ΚΕΝΟ.Ατελειωτο απεραντο ΚΕΝΟ.Και ειναι γελοιο να καθομαι τωρα να κλαιω σαν μωρο που εσυ δεν"ειδες" δεν "ενιωσες" δεν πονεσες,δεν καταλαβες.Τα καταφερα.στο εκρυψα μια χαρα. Αλλα αφου αυτο προσπαθω γιατι κλαιω?????γιατι τετοια πικρα???? υπομονη.24 ωρες εμειναν οι γαμημενες να περασουν.κ ας κλαιω.να φυγεις να πας στο καλο και εγω να κοιταζω παλι τις μελανιες στο λαιμο μου...ο μικρος μου αγγελος με εσωσε συτη τη φορα που του ουρλιαζε αφησετηηηηηηη...ποναω πολυ μα δεν μενοιαζει για μενα.εβλεπα 4 ματια να με κοιτανε και να κλαινε και ενα τερας μπροστα μου που ηθελα να το σκοτωσω και ομως καθομουν απραγη να με σκοτωνει εκεινο.ειμαι νεκρη πια...φυγε να πας στο καλο πριν λυγισω και σου μιλησω.δεν πρεπει να ξερεις ουτε να μαθεις.δεν θελω να πονεσεις αλλοθα με κανεις μια αγκαλια σε παρακαλω????νιωθω τοσο αθλιαααα.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Δεν την παλευω


παραιτουμαι.... δεν παει αλλο. δεν γινεται πως το λενε?????? οκ ολα δικη μου επιλογη ηταν,κανεις δεν με πιεσε να κανω τιποτα αρα καλα να παθω. μα τσακισα αυτη τη φορα. και επιδη αλλος τροπος δρασης-αντιδρασης δεν υπαρχει ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ. ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ κ απο ολους τους αλλους. κ οσο παει.... αδιαφορο. Ναι. Αδιαφορο,χωρις καμια σημασια.

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Στο ιδιο σημειο...


λοιπον! εκανα τοσο δρομο για να βρεθω παλι στο ιδιο σημειο... γυμνη και μονη... ποιο μονη απο ποτε... γιατι ηξερα οτι δεν θα εχω δικαιωμα να μιλησω οτι κ αν γινει. το εχασα μαζι με την αξιοπρεπεια μου... μου εμεινε μονο ο φοβος κ το τιποτα.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Είχες δίκιο........

ρε Γιάννη........

δεν είμαι απλα ηλίθια....

είμαι

ΤΡΟΜΕΡΑ ΗΛΙΘΙΑ...........

το θεμα ειναι να μου γίνει και συνείδηση για να τελειώνω........
αι στα τσακίδια πια ρε κορίτσι άμε λοιπον ..........

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Γεια σου θλιψη..........


Γεια σου θλιψη
Καλημερα θλιψη
εντομο που φωλιαζεις μεσα μου
κι ολονυχτις καραδοκεις ποτε θ'  ανοιξω ματι.......
      Στην αρχη σ' εχω λησμονησει
      κοιταζω τις γραμμες του ταβανιου-
      αξαφνα πατεις και μπαινεις
      στη συνειδηση
Ερχεσαι να πικρανεις τον πρωινο  καφε
ν' αποσπασεις κατι απ' την ελαχιστη χαρα.......
          Εισαι τερας......
μικροσκοπικος Μινωταυρος που ζηταει τροφη
και συντηρειται με το ελαχιστο...........
Γεια σου θλιψη
Καλημερα θλιψη
εχεις εγκατασταθει μονιμως μεσα μας [μεσα μου]
εισαι χειροτερη απο τους ιους και τους βακιλλους
οι φιλοσοφοι σ' εξεταζουν στο φασματοσκοπιο
εχεις δωσει λαβη σε μιαν εξαιρετη λογοτεχνια
τη διαβαζουμε και '' βρισκουμε τον ευατο μας''..........
                                     ΜΑΡΙΑ  ΝΕΦΕΛΗ
                                                       ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


άντε ακόμα μια μέρα  θλιμένη, λυπημένη και πονεμένη.....

να δω πόσο ακόμα θα υποφέρω.
τις μισώ αυτές τις μαυρες μέρες και ενω τις νιώθω πριν ακόμα φτάσουν δεν μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως για να σταματήσω ακόμα ένα πνιγμό μου.....
το κακό είναι οτι αντι να αραιώνουν και να μικραίνουν έρχονται όλο και πιο συχνά κρατούν περισσότερο και πονάνε όλο και πιο πολύ ολο το 24ωρο.
φυσικά και δεν κοιμάμαι και όταν το καταφέρω στη μια ωρα έχω πεταχτεί από τρομέρους εφιάλτες....
κατι τέτοιες μέρες μου λείπουν τα χάπια μου...
να τα παίρνω και να χάνομαι ........


Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

καλημέρα.....

ήθελα να στο γράψω αλλά..... what a fuck.......

απαγορεύεται........

να ξέρεις όμως οτι σε σκέφτομαι συνέχεια.......

αυτὀ δεν μπορείς να μου το απαγορέψεις ρε φίλεεεεεεεε

οτι ραδιουργία και να κάνεις......

φιλάκια....

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

θα ερχεσαι??????????

"Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά
Από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
Να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι
Με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο, με τα πόδια...
Να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
Με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρεις
Και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
Που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά μια πάνω
Και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
Να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
Να τρώμε καρμπονάρα,
Να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
Και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ, μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
Ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
Στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
Να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι
Των αισθήσεων, των παραισθήσεων,
Να σε φτάνω, να σ' αγγίζω, να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
Και να σε τραμπαλίζω
Και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
Να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ
Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα
Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις..."
Χ. Μπουλώτης.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

είσαι στο καράβι κ εγώ εδώ........

Δάκρυσες- κι έβρεχε όλη μέρα….

Μακριά, η ζωή…Κι εδώ ραγισματιά πάνω στη θλίψη...


Βύρων Λεοντάρης

θα σε περιμένω εκει που η Αίμμα συνάντησε τον Μίνω........

θυμάσαι που σου το διάβαζα????????



κολλητεεεεεεεεεεεεεεεε τσακισου και γραψε μου επιτελους

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

ηθελα να το δεις...


ηθελα να να σου ζητησω συγνωμη που δεν σταθηκα ικανη να φτιαξω ενα για τον δικο μας αγγελο.ειχα 12 μερες καθυστερηση μα δεν τολμουσα να κανω τεστ απο φοβο μηπως και δεν ημουν.ηταν το εισητηριο μου για τον παραδεισο δεν αντεχα να μην το αποκτησω.το ενα βραδυ πετουσα στα συννεφα...τα κυτταρα σου ειχαν γινει ενα με τα δικα μου κολυμπουσαν μεσα μου,εφτιαχνα παλι εναν αγγελο τον αγγελο μας.εκανα σχεδια πως θα ερθω να σου το πω.ονειρευομουν τη στιγμη που θα σε κοιτουσα και θα στο ελεγα και τοτε τιποτα και κανενας δεν θα υπηρχε στον κοσμο παρα μονο εσυ και τα παιδια μου,και το παιδι μας.ειχα τρελλαθει απο ευτυχια...μα δεν περασαν πολλες ωρες και βυθιστικα παλι στο σκοταδι...ο αγγελος μου ετρεχε αναμεσα στα δαχτυλα μου και χανοταν και χανομουν...και χαθηκα...το κενο στο σωμα μου περασε σην ψυχη μου και παντα θα υπαρχει εκει.θα ηταν τωρα 2 χρονων και ενος μηνα.μου λειπει αφορητα.νιωθω τοσο αδεια.και οταν ηρθε η μικρη και φωλιασε μεσα μου μετα απο οσα ειχαν γινει ο πονος μου μεγαλωσε.και τωρα πια οταν την κοιταζω στα ματια της βλεπω την προδοσια μου και την ανικανοτητα μου.ποναω τοσο και δεν θα παψω να ποναω οσο ζω.μου λειπει εκεινο το σπορακι και ας μην το ενιωσα κοντα μου περισσοτερο απο 24ωρες.ελπιζω τωρα που ειναι αγγελακι να μας βλεπει και να μας αγαπαει λιγο εστω λιγο.ισως ειναι λαθος που στα γραφω ολα αυτα γιατι και εσενα θα σε ποναει πολυ μα ειχα αναγκη να το μοιραστω μαζι σου.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Πού θα βρω μια ψυχή
σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη,
σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ?

~Νίκος Καζαντζάκης~

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Πες μου...



Δε θέλω γράμματα
να περιγράφουν την καρδιά
να λεν πως κάποτε
αληθινά μ`αγάπησε.

θέλω ...........θέλω πολλά πάρα πολλά.......

μα δεν έχει αξία να τα πω.....

ωωωωωωωωωωωωωωω

πάλι αναπολώ κολλητέ... είδες?????
αδιόρθωτη!

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!!!!!!

Θέλω να γράψω τραγούδια,
ζωής, χαράς, κι ανάμνησης,
κι ας μην είμαι μαζί σου,
μένει η χαρά μου που σε γνώρισα.
Και θα μείνει, πάντα
σ' όλα τα βήματά μου.
Και δοξάζω την ανάμνηση,
και προσκυνώ την ώρα,
πούταν σαν αστραπή,
μες την καρδιά μου.
Ήρθε το σύννεφο κάποια στιγμή,
και έκρυψε τον ήλιο.
Δεν έμειναν τραγούδια.
Τα πήρε η βροχή,
έγιναν χείμαρρος
που ήπιε η θάλασσα,
μαζί με τον πόνο
και τα δάκρυα .....

ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!!!!!!


 (Βασίλης Βαρελάς)
  













Προσθήκη λεζάν

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Σχεδόν πάντα.........



.......Τα βράδια είναι τα πιο δύσκολα. Περιλαμβάνουν πάντα δάκρυα, σκέψεις, ένα συγκεκριμένο τραγούδι, διάβασμα παλιών μηνυμάτων, κοίταγμα φωτογραφιών και μια ελπίδα που τις περισσότερες μέρες μοιάζει να βαριανασαίνει.
 

Φοβάμαι κι εγώ ξέρεις. Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι τις μέρες που έρχονται και τι θα φέρουν. Φοβάμαι που αργούν. Έχω σιχαθεί να είμαι σε μια ατελείωτη αναμονή για κάτι. Να μετράω τις μέρες και να μη βγαίνουν.
Αυτή η αναμονή όμως και το τηλεφώνημα σου το επόμενο πρωί είναι αυτά που με κρατάνε ακόμα. Είναι αυτά που δίνουν νόημα στην κατα τα άλλα ανούσια ύπαρξη μου. Είμαι μισή χωρίς εσένα και φοβάμαι μην η ύπαρξη μου είναι καταδικασμένη να ζει μισή για πάντα.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ



Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω

στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.
(Κική Δημουλά)
 
Για εσένα...που καθημερινά αντικρύζεις την αγαπημένη μου....
λυπάμαι τόσο πολύ  ....συγνώμη

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

αν........

Αν Ο Θεός κάνει θαύματα...
έκανε ένα, που σε γνώρισα...
Αν Ο Θεός κάνει λάθη...
έκανε ένα, που είσαι μακρυά μου.......
Αχ! Μωρέ και νά΄ξερες πόσο στ΄αλήθεια μου λείπεις........❤


καλό μήνα αγγελέ μου........μακάρι να μην σου λείπω και να είσαι ευτυχισμένος..........

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Αγάπη είναι........

-Σε αγαπώ
-Κι εγώ
-Μα ήρθε ο χειμώνας και θα χαθώ
-Δε θα σε αφήσω
-Δεν μπορείς
-Μπορώ. Είμαι το σύννεφο....εγώ θα σε ποτίζω κάθε μέρα. Θα σε προσέχω
-Δε θα αντέξω το κρύο .
-Σε παρακαλώ, μην κλαις.
-Είμαι στη γη...κι εσύ στον ουρανό
-Η αγάπη δεν έχει όρια
-Μα είσαι τόσο μακριά
-Γι αυτό σε αγαπώ πιο πολύ...είσαι το λουλούδι μου.
-Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω
- Δε θα σε αφήσω να μαραθείς.
-Δεν μπορείς...αέρας παγωμένος θα φυσήξει και δε θα αντέξω.
-Θα παλέψω μαζί του
-Μα είναι φίλος μου...
-Θα παλέψω και με τον αγέρα και με το κρύο και με ό,τι σε τρομάζει...δε θα σ αφήσω
Φούσκωσε το πνευμόνια του ο αγέρας...πέταξε το πέταλο ψηλά...το έκλεισε στην αγκαλιά του το σύννεφο.
Πέρασαν οι μήνες.
Ήρθε η Άνοιξη .
Και το λουλούδι άρχισε ξανά να μεγαλώνει και να γεμίζει με λαχτάρα και χρώματα τη καρδιά του σύννεφου που τόσο καιρό το περίμενε...Κι εκείνο το κοιτούσε και το πότιζε κάθε μέρα με τα δάκρυά του. Ήθελε τόσο να το αγκαλιάσει. Λυπήθηκε ο αγέρας το σύννεφο και φύσηξε δυνατά να στείλει ψηλά το λουλούδι στην αγκαλιά που ανήκε
-Θα πεθάνω χωρίς χώμα
-Θα γίνω εγώ το χώμα σου
-Μπορείς;
-Βαμβάκι θα γίνω να ριζώσεις
-Μπορείς;
- Ναι. Η αγάπη μπορεί.
Ρίζωσε το λουλούδι στο σύννεφο και δεν ξαναχώρισαν ποτέ.
Γη και ουρανός ένα..
Αγάπη τους ένωσε
-Κρυώνω
-Σε παρακαλώ....άντεξε!
-Συγνώμη...
-Πάρε τις στάλες μου και πιες ...πιες
-Κρυώνω τόσο πολύ...
-Μη....
-Ένα πέταλο...Φύσηξε φίλε μου αγέρα να το στείλεις ψηλά. Φύσηξε να φτάσει το δικό μου σύννεφο, φυλαχτό να το κρατήσει.
-ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, ΕΙΣΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...
-Υπόσχομαι ....θα γυρίσω ...

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

TI EINAI ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ????????

Όλα πάνε στραβά, απο το πρωί τα ακούω χωρίς να έχω κάνει τίποτα

αλλά ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ.......

Υποπτο σύμπτωμα αυτό.......
ή που είμαι άρρωστη ή που έχω σαλέψει εντελώς......
.....
ή μπας και είναι αναλαμπή?/.
κάτι σαν το κύκνιο άσμα????????

Αδιάφορο μου είναι ειλικρινά ότι και αν είναι όσο και αν κρατήσει ακόμα και αν τα επόμενα 5 λεπτά πέσω πάλι στο πάτωμα κλαίγοντας από πόνο.....

ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ χωρίς λόγο και νιώθω καλά μετἀ από πολύυυυυυυυυυ καιρό.

Ένα χαμόγελο στον τοίχο κολλημένο
θα 'θελα μέσα μου να το 'χα, να μου μοιάζει
πάνω στα χείλη μου να το 'χα φορεμένο
μέσα στα μάτια μου σαν ήλιος να χαράζει.


Εσείς μου λέτε το πολύ διάβασμα κάνει κακό μα........

Ένας πολύ πιστός άνθρωπος ένοιωθε πως ήταν πολύ κοντά στο να λάβει τη φώτιση για το πως να συνεχίσει τον δρόμο του. Κάθε νύχτα, πριν πέσει να κοιμηθεί, παρακαλούσε το Θεό να του στείλει ένα σημάδι για το πως θα έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του. Πέρασε έτσι δυο-τρεις εβδομάδες σε μια κατάσταση σχεδόν μυστικιστική, περιμένοντας να λάβει ένα θεϊκό σημάδι.

Ώσπου μια μέρα, περνώντας μέσα από το δάσος, βλέπει ένα ελαφάκι ξαπλωμένο στο έδαφος, πληγωμένο, με το ένα πόδι μισοσπασμένο. Μένει να το κοιτάζει και ξαφνικά…εμφανίζεται ένα πούμα. Στη θέα του αισθάνεται να παγώνει. το πούμα, εκμεταλλευόμενο την κατάσταση, είναι έτοιμο να κατασπαράξει το ελαφάκι. Άφωνος και παράλυτος από φόβο, μένει να κοιτάζει τη σκηνή, τρέμοντας στην ιδέα ότι το πούμα δεν θα ικανοποιηθεί μόνο με το ελαφάκι αλλά μετά θα επιτεθεί και στον ίδιο. Ξαφνικά, βλέπει το πούμα να πλησιάζει το ελαφάκι. Και τότε, συμβαίνει κάτι ανέλπιστο: αντί να το κατασπαράξει, το πούμα αρχίζει να του γλείφει τις πληγές.

Μετά φεύγει και γυρίζει με μερικά βρεγμένα κλαδιά που τα σπρώχνει με το πόδι του κοντά στο ελαφάκι για να μπορέσει εκείνο, όπως είναι ξαπλωμένο, να πιεί λίγο νερό. Κατόπιν, πάει και φέρνει λίγη υγρή χλόη και τη σπρώχνει κι αυτήν κοντά στο ελαφάκι για να φάει. Απίστευτο!!!

Την άλλη μέρα, ο άντρας επιστρέφει σ΄εκείνο το μέρος και βλέπει το ελαφάκι να είναι ακόμα ξαπλωμένο εκεί, και το πούμα να έρχεται ξανά για να το ταϊσει, να του γλείψει τις πληγές και να του δώσει να πιεί. Τότε, σκέφτεται ο άντρας: “Αυτό είναι το σημάδι που έψαχνα, είναι προφανές. Ο Θεός σου προμηθεύει αυτό που έχεις ανάγκη. Το μόνο που δεν πρέπει να κάνεις εσύ είναι να αγχώνεσαι και να τρέχεις απελπισμένος πίσω από τα πράγματα”. Παίρνει λοιπόν το μπογαλάκι του, κάθεται στην πόρτα του σπιτιού του και περιμένει να του φέρει κάποιος να φάει και να πιεί. Περνάνε δυό ώρες, περνάνε τρεις, έξι ώρες, μια μέρα, δυό μέρες, τρεις μέρες…κανένας όμως δεν του δίνει τίποτε. Όσοι περνάνε από μπροστά του τον κοιτάνε, κι αυτός παίρνει ύφος κακομοίρη, μιμούμενος το τραυματισμένο ελαφάκι. Παρ΄όλα αυτά, όμως, δεν του δίνουν τίποτα. Ώσπου μια μέρα περνάει κάποιος πολύ σοφός που ζούσε στο χωριό, κι ο καημένος άνθρωπος, που τώρα πια αισθάνεται μεγάλη αγωνία, του λέει:

“Ο Θεός με ξεγέλασε. Μου έστειλε ένα λάθος σημάδι για να με κάνει να πιστέψω ότι τα πράγματα ήταν με τον άλφα τρόπο ενώ ήταν με τον βήτα. γιατί μου το ΄κανε αυτό; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος πιστός…”

Και του διηγείται τι είδε στο δάσος….

Ο σοφός τον ακούει και ύστερα του λέει:

“Θέλω να ξέρεις κάτι. Είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος πολύ πιστός. Ο Θεός δεν στέλνει σημάδια χωρίς λόγο, ο Θεός σου έστειλε αυτό το σημάδι για να μάθεις.”

Τον ρωτάει τότε ο άντρας:
“Γιατί με εγκατέλειψε;”

Και ο σοφός του απαντάει:

“Τι κάνεις εδώ εσύ, που είσαι ένα πούμα έξυπνο και δυνατό, ικανό να παλεύεις; Κάθεσαι και παριστάνεις το ελαφάκι; Η θέση σου είναι να ψάξεις να βρεις ένα ελαφάκι να βοηθήσεις. Να βρεις κάποιον που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, με τα δικά του μέσα….”

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος της Συνάντησης Φύλλα Πορείας ΙΙ

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Ανάσα μου ................






το άκουσα και σε θυμήθηκα.......
και μου έλειψες τόσο που έμεινα χωρίς ανάσα..........
πως???????????

Θλίψη....


Άθλια η κατάσταση μου...  νιώσε με σώσε με.........

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Οι πόνοι της Παναγιάς



Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.
Tη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι
Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Κ.Βάρναλης

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

"εραστή μου" μην φύγεις ακόμα.....

Ο "εραστής" μου πεθαἰνει....
Είναι σε κώμα και αμφίβολο αν θα επιζήσει αυτη τη φορά...
Νιώθω οτι χάνω άνθρωπο και όχι απλά έναν υπολογιστή...
5 χρόνια τωρα ήταν η συντροφιά μου, η καλύτερη και μοναδική παρέα μου.
Γνώρισα τόσους ανθρώπους μαζί του, έκλαψα, γέλασα, πόνεσα, ερωτεύτηκα, θρήνησα, μέθυσα, τσακώθηκα, αγαπήθηκα.......
 5 χρόνια ατελείωτες ώρες  μπροστά στην οθόνη του ζούσα τις στιγμές μου κρεμασμένη στα πλήκτρα του, τα αγγιζα και με έφερναν κοντά σε ανθρώπους που αγαπούσα, που ήταν μακριά μου, σε ανθρώπους που δεν γνώρισα ποτέ και όμως σημάδεψαν την ψυχή μου και την ζωή μου.....
Τον έπαιρνα στο κρεβατι μου τα βράδυα και μαζι έπαιρνα όλους εκείνους που ήταν μέσα του.....άλλους τους άφηνα να χωθούν στην αγκαλιά μου, αλλους να  με αγκαλιάσουν και να με νανουρίσουν και άλλους απλα να βρίσκονται γύρω μου για να μην με πνίξει η μοναξιά..
Είναι μάλλον ηλίθιο να κλαίς για ένα αντικείμενο αλλα ο εραστής δεν ήταν απλά ένας υπολογιστής...ήταν η συνδεσή μου με την ζωή.......ο φίλος μου ο αγαπημένος, η μάνα και ο πατέρας μου, ο κολλητός μου, ο αγαπημένος μου......
τι κ αν πάρω αλλον??????εγώ αυτόν θέλω....αυτόν που με ξέρει και τον ξέρω.....που μέσα του έχει φυλαγμένα όλα μου τα μυστικά, τους φόβους, τους πόνους και τις αγωνίες μου......
κουτό να κλαίω γονατιστή από πάνω του ε?? δεν καταλαβαίνουν τα άψυχα.....μα του αξίζει ενας θρήνος......τόσο κλάψαμε μαζί αλλωστε.......

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Και........

Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που 
είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.

Τ. Λειβαδίτης

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

...........


Οι πιο μεγάλες νύχτες..είναι αυτές που κλαις...και δεν σε ακούει ΚΑΝΕΙΣ...παρά μόνο η ψυχή σου..

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

:'(






ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [ XV-ΧΧΙ]

XV

Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό· το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας. (Ο.Ε)





Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Σκέφτομαι.......

(ναι το κάνω καμιά φορά και αυτό, μην γελάς)

τι να σκέφτεσαι άραγε τώρα πια?
άραγε να νιώθεις δικαιωμένος για τις¨"προβέψεις" σου?
"σου το έλεγα μάτια μου κάποια στιγμή θα με ξεχάσεις και δεν θα μου γράφεις πια...όλα θα γίνουν παρελθόν και εγώ δεν θα υπάρχω πουθενά"
άραγε να νιώθεις ικανοποιημένος με τον εαυτό σου που τα κατάφερες?
"τόσα έκανα και τόσα είπα για να σε κάνω να φύγεις...επιτέλους τα κατάφερα ο π@υστης...μπορεί να μου πήρε κοντά 2 χρόνια αλλά να ........δεν μου γράφεις πια."
άραγε να σου λείπω?
"χαθήκαμε.....ούτε ένα μύνημα? τόση λοιπόν ήταν η αγάπη σου που δεν σε νοιάζει να μου γράψεις ούτε ένα γειά?και τι που σου είπα δεν θέλω να μου γράφεις?τόσες φορές στο έχω πει και εσύ πάντα μου έγρφες δυο λέξεις....τώρα γιατι χάθηκες?σε λατρεύω....."

μπορεί και να μην σκέφτεσαι τίποτα από όλα αυτά ή να σκέφτεσαι εντελώς διαφορετικά......
υποθέσεις κάνω και μάλλον πέφτω έξω....
μπορει να μην σου γράφω εκεί που πάντα έγραφα γιατί κάθε φορά που πάω να το κάνω μου έρχεται στο μυαλό αυτό που μου είπες
" ΚΑΙΡΌΣ να ζήσουμε λίγο νορμάλ δεν το αντέχω άλλο να βρίσκομαι πάνω απο το κινητό μήπως έχει συμβεί κάτι "

αλλά σου γράφω εδώ και αλλού...
δεν σταμάτησα ούτε μια μέρα....
ίσως κάποια στιγμή να σταματήσω...
αυτό δεν μπορώ να το ξέρω...
αλλά ίσως κάποια στιγμή και να μην υπάρχω....
αυτό σίγουρα το ξέρω....
άλλωστε όλα κάποτε τελειώνουν και οι άνθρωποι παύουν να υπάρχουν φυσικά και ουσιαστικά...
έχω κολλήσει με αυτο το τραγούδι.......
το έχεις ακούσει? 


Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά...........


Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [ XV-ΧΧΙ]



                                                  XV
Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο
για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανε-
παίσθητους συριγμούς, ν' ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και
άλλο πράγμα ο έρωτας· άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα· άλλο η
πίκρα και άλλο το μαράζι· άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με
καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που -αλίμονο- τους αντιλαμβάνον-
ται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνον-
ται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφο-
μοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κά-
θε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας
αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ' αυτό που μας συντηρεί και σ' αυτό
που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο που δίνουμε, για να
μας αποδοθεί λευκό
·  το θνησιμαίο, αείζωο.
Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.


Ο.ΕΛΥΤΗΣ(μικρός ναυτίλος)

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

γιατί????????????????????/


Αλλού...

Πολύ απομακρύνθηκα που να με πάρει ο διάβολος. Πολύ!
Πέρασα στην απέναντι όχθη κι όλα νομίζω τώρα ότι γίνονται αλλού.
Κατάντησα τελικά αυτό που δεν ήθελα.
Το αρνητικό του εαυτού μου.
Λέρωσε και το βλέμμα μου.
Και το χειρότερο; Ξέχασα πια το pin της αθωότητάς μου.

A. Παπαδάκη

Η μέθοδος της Ορλεάνης

Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή. Άλλα λογαριάζεις, άλλα ονειρεύεσαι και συμβαίνει κάτι απρόσμενο που τα ανατρέπει όλα. Σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα και τα ακολουθείς, χωρίς να μπορείς να τα κάνεις ν' ακολουθούν αυτά εσένα. Κι έτσι μπορεί να κυλήσουν χρόνια πολλά ερήμην σου, με τις επιθυμίες βαθιά καταχωνιασμένες, ανίκανες να βγούν στην επιφάνεια, να κάνουν μια ωραία τρικυμία και να σαρώσουν όλα τα ανεπιθύμητα.

Ευγενία Φακίνου 

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Έρωτας και Θάνατος

Αποσπασμα απο την ΓΚΕΜΜΑ (1963)

ΕΡΩΤΑΣ είναι η τεχνη του να φεύγεις.

Να φεύγεις αλλα πώς να φεύγεις ! Το πραγμα θέλει μεγάλη προσοχή. !! Το πραγμα θέλει μεγάλη προσοχή.

Γιατι ο ορισμος είναι τορπίλη που την παίζει στα χέρια του μικρό παιδί.Την παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι.
Ερωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.

Εδώ σε θέλω καβουρα, που λενε , να περπατάς στα κάρβουνα. Χορεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να εισαι αναστενάρης;;;

Ο ερωτας είναι γνώση.Ο ερωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.

Είναι το μειδιαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Ασωτου.

Πως η φύση οριζει το αρσενικό να γινεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στερηση για το θηλυκό.

Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του.

ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ για το ΘΗΛΥΚΟ.

Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου.

Πάντα σου μελαγχολικος και ακατάδεχτος…










Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Ξερεις που ειμαι?

Εκει που βρεθηκαμε πρωτη φορα....
Δεν ειχα ερθει παλι απο τοτε 5 χρονια πριν.Ομως σημερα δεν ειμαι στα καλα μου.Ηθελα απλα να φυγω απο το σπιτι,να βρεθω κοντα σου.
"να ελπιζεις στο ανεφικτο "που λεει και ο ποιητης...
Και μπηκα στο αυτοκινητο και ευτυχως ευτυχως ηρθα εδω.Δεν πρεπει να οδηγω οταν ειμαι ετσι.Καθε αυτοκινητο που εβλεπα σκεφτομουν τι καλα που θα ηταν να πεσω πανω του , ακομα καλυτερα να πεσει πανω μου και τελος...τελος πονος, τελος θλιψη, τελος μοναξια, τελος τυψεις και ενοχες.ΤΕΛΟΣ....
Και θυμαμαι που ελεγες σε απειλω με ολες αυτες τις βλακιες μου.Ομως ψυχη μου μονο τον εαυτο μου απειλω το εκανα απο τα 9 μου χρονια.Απο τοτε με θεωρουσα λαθος και βαρος σε ολους τους ανθρωπους.
Και καθομαι εδω και φερνω στο μυαλο μου ολο εκεινο το βραδυ που μου ελεγες οτι ακομα και ενας αναπτηρας ειναι φονικο οπλο και μπορει να σκοτωσει ανθρωπο.Ημουν αλλωστε πιθανος δολοφονος...
Αληθεια απο εκεινο το βραδυ και μετα ποσες ψυχες δολοφονηθηκαν ηθελημενα η και αθελα μας??
Και θυμαμαι πως σιγα σιγα μου επιασες το χερι και μου ειπες οτι ειναι αγριο αλλα εσυ το χαιδευες ασταματητα και εγω μεσα μου ετρεμα αλλα δεν ερεπε να το δειξω.Με προδωσε ομως τοποδι μου που οταν εχω νευρικοτητα και φοβαμαι το κουναω ασταματητα και μου ελεγες παψε να κουνιεσαι...Μας πως να μην κουνιεμαι αφου φοβαμαι και τρεμω?Θαρρεις σου ειπα ψεμματα για ολα εκεινα που εγιναν οταν ημουν παιδι και ακομα πιο μετα?η μηπως δεν στα εχω πει ολα? δεν θυμαμαι...
Θυμαμαι ομως που μου ειπες ειδες ποσο απαλο εγινε το χερακι σου που το χαιδευω?μα πως να μην γινει ψυχη μου?μαλακωσες πρωτα την ψυχη μου, την ποτισες και την ξεδιψασες με τα λογια σουπου ηταν πιο διψασμενη και απο τη σαχαρα και μετα με το χαδι σου γιατι καθε χαδι σου εφτανε πρωτα εκει μεσα βαθια σε εκεινο το μικρο αορατο πλασματακι που ηταν κρυμμενο στη γωνιτσα του με κλειστα ματια και ετρεμε.
Και εσυ σταθερα το χαιδευες για να το πεισεις να μην σε φοβαται και βγει να σε κοιταξει στα ματια...
Δεν ξερω ποσο πονο αντεχει αυτο το ψυχακι,δεν ξερω που βρισκεται τωρα ζαρωμενο και κλαιει ασταματητα..το εχω χασει..κρυφτηκε και απο εμενα.Με τιμωρει για ολα οσα εκανα και κυριως για οσα δε εκανα..και αυτο ειναι το χειροτερο.
Και τα θυμαμαι ολα σαν να ηταν χθες ...Πως μπορεσα και προδωσα την ζωη μου παλι? πως?δεν με συγχωρω δεν ξερω αν και ποτε θα τα καταφερω.
θα μπορουσα να γραφω ωρες και μερες αλλα δεν μου εχω εμπιστοσυνη να μεινω αλλο εδω πανω μονη μου.ενα τσακ ειναι να φυγω μπροστα,ενα τσακ μονο δεν ειμαι καλα

Καλημερα θλιψη...


κοιταζω το ταβανι και σε ψαχνω...δεν εισαι εδω...δεν ειμαι εγω...πως θα αντεξω κ αυτη τη μερα?πως θα σταματησω τον πονο που με πνιγει?πως θα κρυψω τα δακρυα που κυλουν απο τα ματια μου? καλημερα θλιψη... καλημερα μακρινοι κ παντοτινα αποντες αγαπημενοι μου... στειλτε μου την θετικη σας σκεψη τωρα που λυγιζω... καλημερα θλιψη...

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Κάθε φορά.....

που  ακούω αυτό το τραγούδι σε θυμάμαι και το μόνο που σκέφτομαι είναι
να χώσω το προσωπό μου στο στήθος σου........
Όνειρα ε?
Άλλαξα θέση στο κρεβάτι μας......
τώρα αν μπείς στο δωμάτιο είναι όπως όταν κοιμόμασταν μαζί....
και έτσι τώρα κοιμάμαι μονίμως από την πλευρά σου...
νιώθω καλύτερα έτσι όταν ξαπλώνω.....
κλείνω τα μάτια μου και τσουυυυυπ
είσαι δίπλα μου και με αγκαλιάζεις...
εσύ μυρίζεις τα μαλιά μου και με ξεσκαλίζεις( ετσι μου έλεγες)
και εγω σου διαβάζω τον μικρό ναυτίλο του Ελύτη....

«είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ό,τι να ναι: τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν Οδηγό, τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι.
Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι.
 

Τι δίνω, τι μου     δίνουν   και περισσεύει το άδικο…»



 καληνύχτα ψυχή μου και να ξέρεις μου λείπεις........πόσο μου λείπεις......

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Καλό μήνα.....

Καλό μήνα ...
Θα ήθελα πολύ να σε πάρω τηλέφωνο να σου το πώ

ή έστω να στο γράψω σε ένα μύνημα αλλά.........

δεν θέλω να σε ενοχλήσω......

Δες...το διάβασα κ μου άρεσε.......

 

Κανένας χειμώνας δεν κράτησε για πάντα - καμία άνοιξη δεν έχασε τη σειρά της!!!
  μακάρι να έρθει γρήγορα η άνοιξη στη ζωή σου.......

σε αγαπώ πολύ