ΚΕΝΟ......

Προσπαθώ να βρώ τα λόγια που θα μπορούσαν να εκφράσουν αυτό που νιώθω.
όμως άδικος κόπος......Πως γίνεται να νιώθεις κενός με μια τρύπα στο στήθος και την ίδια στιγμή τόσο μπουκωμένος που θέλεις να ουρλιάξεις, νε ξεριζώσεις απο την φωνή το λαρύγγι σου?
Οχι για να σε ακούσει κανείς,όχι για να σου απαντήσει απλά για να τα πείς.......

Να βγουν να πετάξουν, να κλείσει λίγο η γαμημένη τρύπα,να ξαλαφρώσεις να πάρεις μια ανθρώπινη ανάσα....
Πόσο καιρό έχω να ανασάνω κανονικά?

Να περπατήσω και να βλέπω γύρω μου?



 Να συνυπάρχει το σώμα και η ψυχή μου?
Πίστευα ότι θα είμαι καλύτερα και κάθε μέρα είμαι χειρότερα.
Λείπω,λείπω από όλα και από όλους και πλέον κανείς δεν μπορεί να με βρεί.....
κανείς δεν μπορεί να καλύψει όλο αυτό το κενό.....
έχασα την πίστη μου, έχασα τον δρόμο μου........

τίποτα πια δεν έχει νόημα και κουράστηκα τόσο να υποκρίνομαι
θέλω να πάψω για λίγο να νιώθω, να σκέφτομαι, να υπάρχω.
θέλω να βρω ένα τρόπο .....

κατάντια.........δεν μπορώ να γράψω αυτά που σκέφτομαι
γράφω και σβήνω και αυτό εγώ δεν το μπορώ..........

ΛΙΝΑ και ΟΖΑΛ.......

Ήταν κάποτε η ΛΙΝΑ και ο ΟΖΑΛ......

Ξεκίνησαν την κοινή ζωή τους με ένα υπέροχο,μαγικό όνειρο.

Να κοιμούνται αγκαλιά.....

ΌΜΩΣ όπως όλα τα όμορφα δεν κράτησε πολύ το όνειρό τους......

Μήτε και η ζωή τους.......

κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται.....

η αγάπη όμως δεν τελείωσε....

περιμένει .........

ΔΙΚΟ ΣΑΣ...

γιατί απλά έτσι είναι....

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,

Ενα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,

Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,

Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει

Οταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα 'χει λιώσει.

Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο...


Γιάννης Ρίτσος-Kι εσύ να λείπεις...