Μυαλό δε θα βάλει αυτο το κεφάλι........

αλλα κ γιατι να το κανει???????


αφου ετσι κ αλλιως ολοι τα ιδια σκατα ειναι.........

καλλια να εισαι διαφορετικος παρα ενα με τη μαζα...........

ποτε δεν ημουν ποτε δεν θα γινω.........

σημερα ειμαι πολυ πολυ θυμωμενη.........

σημερα τα εχω παρει με ολους κ

κ κυριως με το κεφαλι μου..............

ρημαδι θα σε σπασω που ηθελες να αρχισεις να σκεφτεσαι αλλιως..........


ετσι να μεινεις σου λεω!!!!!

Μου λείπεις τοσο πολυ.....

Αλλα δεν ξερω τι μου λείπει περισότερρο..........

Εσύ ή εγώ??????????

Γιατι ξέρεις χάνοντας εσένα έχασα κ εμένα..........

Νιώθω μια μόνιμη ανησυχία μέσα μου.....

Κάτι που δεν με αφήνει να χαλαρώσω και μου προκαλεί εφιάλτες....

Ξέρεις εκείνους που με κάνουν να πετιέμαι ουρλιάζοντας απο φόβο....

μου λείπεις......

δεν ξέρω πως αλλιως να στο πω.........

καλημερα............

ενα ακομα παγωμενο μοναχικο πρωινο της ζωης μου...........


ποτε θα αλλαξει?


ποτε θα βρω την δυναμη να το αλλαξω?

Καμια φορα

λεω να φυγω αλλα να παω που?????????

πως????????

με χανω.........

σε χανω........

τι μου μενει?

Σας ψαχνω......

Δεν κοιμηθηκα καθολου καλα.......

για ακομα ενα βραδυ η σκεψη μου γεματη απο εσας..........

η καρδια μου σας ψαχνει γιατι νιωθει χαμενη........

δεν θελω να σας χασω κ ας ξερω πως τωρα πια ειναι αναποφευκτο.......

Μου λείπετε τόοοοοοοοοοοσο πολυ.......

Σας ψαχνω μεσα μου γιατι εκει ζητε........

κ δεν θα σας αφησω να φυγετε ακομα κ αν ειναι εγωιστικο ακομα κ αν φυγετε γιατι δεν θελετε να ειστε πια κοντα μου.........

ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ...

Όσο το σκέφτομαι τόσο χειρότερα νιώθω....
τελικά δεν αντέχω να πίνω μόνη μου καφέ το πρωί....
η μοναξιά γίνεται ασήκωτο βάρος... και οι σκέψεις παίρνουν λάθος δρόμο και χάνονται στο λαβύρινθο του μυαλού....

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ........

Ετσι απλα........
κλεινει ενα κεφαλαιο ζωης...

Δεν ξερω τι υπαρχει μετα και αυτο με τρομαζει...

Δεν ειναι ο φοβος του άγνωστου...

Είναι ο φόβος της αποτυχίας...

Δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να αντιμετωπισω ακομια μια ηττα.....

και ετσι αγωνιώ για το αύριο που μονο αισιοδοξο δεν μου μοιαζει...

Δρογώσης Στάθης - Θα περάσουν οι μέρες

Κι όπως φεύγουν οι μέρες
και σε παίρνουν μακριά
σαν λουλούδι η καρδιά μου
στον αέρα σκορπά

Δεν μου μένει τίποτα
τίποτα να κάνω
τίποτα να πω

Δεν μου μένει τίποτα
κι όμως σ' αγαπάω
κι είμαι ακόμα εδώ...

Στάθης Δρογώσης-Σκότωσέ με

ισως ετσι ησυχασω ........

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ...

Μια αληθινή ιστορία με δίδαγμα

«Δεν μπορώ" του είπα। "Δεν μπορώ!»

«Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.»
«Ναι। Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!»

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: «Να σου πω μια μια ιστορία...»

Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται: «Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...»
«Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος।
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.» «Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο - Μα τι τον κρατάει; - Γιατί δεν το σκάει;»

«Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;»

«Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα»

«Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός।»

«Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ’ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.»

«Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο... …Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.» «Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...»
«Έτσι είναι, Ντεμιάν। Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.
Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.»
«Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα।
Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."» Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
«Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι। Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!»


Αφιερωμένο, σε όλους όσοι παραμένουμε δεμένοι σε μικρά ή μεγάλα παλούκια και μη συναισθανόμενοι την τρομερή μας δύναμη, δειλιάζουμε και δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά...