Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

βοηθησέ με........

Νιώθω τόσο χάλια σήμερα......

πιο χαλια από άλλες μέρες......

φταίει που μου λείπεις....μου λείπεις........

φταίει που δεν καταλαβαίνω γιατι οδήγησες εκεί τα πράγματα....

ΓΙΑΤΙ???????????????

Mε αγαπούσες τόσο,ήμουν η θεά σου,το μπιμπελό σου, το μωρό σου,ήσουν ο αγγελός μου κ η ανάσα μου και τώρα πια δεν έμεινε τίποτα.........

ΓΙΑΤΙ?????????

Δεν αντέχω αυτόν τον πόνο.........δεν τον αντέχω άλλο.............


βοηθησέ με σε παρακαλώ............

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΦΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ..........


_ Η ενήλικη αγάπη είνα η απόφαση να κοπιάσεις για την ελευθερία του άλλου ωστε να επιλέξει να κάνει οτι θέλει με την ζωή του.Ακόμα κ αν δεν συμπεριλαμβάνει εσένα μέσα σε αυτήν.

_ Συμφωνώ σε όλα εκτός απο τη λέξη ενήλικη.Η αγάπη είναι μια κ δεν υπάρχει ενήλικη ή ανήλικη.ι

_ Καλά θα το πω στον χοντρό... _Ποιός είναι αυτός?

_ Ο Χόρχε, ο ψυχίατρος...

_ Ψυχίατρος κ έδωσε ηλικία στην αγάπη?Μάλλον μιλούσε σε συγκεκριμένο άνθρωπο.

_ Εννοεί την ώριμη αγάπη,την ερωτική, και όχι όποια άλλη αγάπη γιαυτό και την ορίζει ενήλικη!

_Μάλιστα...Εσύ τις ξεχωριζεις τις αγάπες?


_Αλλιώς αγαπούσα σαν παιδί,αλλιώς στα 20,στα 30,αλλιώς όταν σε γνώρισα...ποιο βαθιά.

_ Ναι ποιό βαθιά,ποιο ώριμα και με ποιό ανοιχτό μυαλό.Καμιά φορά όμως σκέφτομαι αξίζουν όλα αυτά ή να γυρίσουμε στην ποιό παλιά αγάπη?Σε αυτήν που σε έκανε να μην βλέπεις και να μην ακούς τίποτα και να κάνεις μόνο αυτό που σου λέει η καρδιά σου?

_Οχι ...δεν θα ήθελα την πριν αγάπη γιατί ήταν επιδερμική.Τώρα είναι γεμάτη η ψυχή μου,γεματη αγάπη!!

_Μια αγάπη που καταλήγει που? Που βγάζει όλο αυτό? Όλοι ξέρουμε την κατάληξη μια τέτοιας αγάπης και γιαυτό αναρωτιέμαι ποια είναι η καλύτερη?Αυτή σήμερα ή η άλλη χθές? Απάντηση δεν πήρε ποτέ κανείς και ξέρω οτι θα μείνω με την απορία αλλά όπως και να έχει σε ευχαριστώ πολύ γιατι με έκανες να τις ζήσω ολες।

_Και τώρα? Τι γίνεται τώρα?

_Τίποτα.Απλά δεχόμαστε την αγάπη όπως μας έρχεται χωρίς να το σκεφτόμαστε...

_Και αγαπάμε με ολα τα κύτταρα μας ενεργά!!!

_Και τα πεθαμένα...Μέχρι και αυτά αναστήθηκαν!Ετσι νιώθω...


_Σήμερα μόνο?

_Από τον καιρό που μιλούσαμε χωρίς καν να ξέρω ποιά είσαι...Από τότε μου έκανε κλικ!

_Κλίκ? Ετσι το ένιωσες? Αυτό είναι?

_Ναι με έδεσε αμέσως με τις πρώτες κουβέντες που είπαμε και αυτό δεν μπόρεσα να το εξηγήσω ποτε...


_Κάρμα? Πεπρωμένο?Υπάρχει?


_Οτι και να είναι δεν με ενοχλεί πως το λένε...Με ενδιαφέρει που το ζώ!

_ Εμένα με ενδιαφέρει που πετάω....Μου έδωσες φτερά...


ΑΥΤΟ ΕΊΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ....

ΦΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ...................


(όταν η ओज़लिना μιλουσε με τον ओज़ल κ είχε φτερά στην ψυχή...τώρα έγινε ανάμνηση,ίσως κ εφιάλτης εκείνου που τόσο αγαπούσε.....)

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

ΕΧΩ ΤΟΣΑ ΝΑ ΠΩ..........


ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΛΕΞΗ.....


Δεν έχει κανενα νόημα να λες ξανα κ ξανά τις ίδιες λέξεις।Δεν οδηγεί πουθενά άλλωστε।

Πράξεις...


Αυτές μένουν....Αυτές πρέπει να γίνουν.......


Λίγο χρόνο θέλω.......


Για να με πείσω.......σιγά σιγά τα καταφέρνω......


Και μετά θα είναι όλα τόσο αλλιώς......


Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

ΚΥΚΛΟΣ


- Φοβάσαι το τέλος;
- Εξαρτάται.
- Από τι;
- Αν αυτό που τελειώνει ήταν καλό ή άσχημο.
- Δεν έχει καμία σημασία. Ότι κι’ αν είναι. Είτε καλό, είτε άσχημο.
- Πως δεν έχει καμία σημασία. Αν ήταν άσχημο, καλώς τελειώνει. Αν ήταν καλό όμως, θα λυπηθώ και θα στεναχωρηθώ πολύ που τελειώνει.
- Δεν θα έπρεπε. Χωρίς να με θεωρήσεις υπέρ-αισιόδοξο, πιστεύω ότι κάθε τέλος κρύβει μία αρχή. Ή καλύτερα, κάθε τέλος είναι και μία αρχή.
- Δεν σε θεωρώ υπέρ-αισιόδοξο. Απλά, μου φαίνεται παράξενο. Δεν μπορώ να το δω έτσι.
- Άσε με να σου δώσω ένα παράδειγμα. Έστω, δύο άνθρωποι έχουν μία ερωτική σχέση. Όταν φτάνει στο τέλος της, πάει να πει ότι έχει κλείσει ο κύκλος της, ότι ήταν να δώσει στα μέλη της το έχει δώσει και αφήνει, τα μέλη της και πάλι, να τραβήξουν για άλλους δρόμους. Μπορεί εκείνη τη στιγμή, να στεναχωριούνται, αλλά σε βάθος χρόνου καταλαβαίνουν και συνειδητοποιούν ότι καλά έκαναν και χώρισαν. Έτσι δεν είναι;
- Εδώ παίζει ρόλο και ο χρόνος.
- Ο χρόνος βοηθάει να σκεφτείς και να συνειδητοποιήσεις. Και να βρεις κάτι καινούργιο. Ο άνθρωπος είναι που κάνει την διαφορά.
- Δηλαδή;
- Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη μέσα του να ελπίζει και να προσπαθεί. Και, υποσυνείδητα, ξεπερνάει καταστάσεις και δεν πτοείται. Και το τέλος το αντιστρέφει και το κάνει αρχή. Και αυτό το κάνει σε όλα τα επίπεδα. Ακόμη και στον θάνατο.
- Τι εννοείς;
- Αυτοί που όρισαν τα πιστεύω της θρησκείας μας, όρισαν και τον θάνατο σαν την αρχή της αιώνιας ζωής. Δηλαδή, ακόμη και στο πιο μεγάλο αδιέξοδο της ζωής μας, που είναι ο θάνατος, δώσαμε στους εαυτούς μας, στα μυαλά μας, μία εναλλακτική. Μία συνέχεια. Μία αρχή. Την αιώνια ζωή. Κάτι μη πεπερασμένο. Κάτι άπειρο.
- Μα, εγώ στεναχωριέμαι όταν τελειώνει κάτι που μου έκανε καλό, που μου άρεσε. Αυτό, δεν μπορεί να το αλλάξει καμία θεωρία.
- Άμυνα είναι. Άμυνα του εαυτού σου στο χρόνο που σπατάλησες, που πέρασες με αυτό που τελειώνει. Αν ήταν να ξεπερνάς κάτι χωρίς πόνο, δεν θα σου άφηνε κανένα αποτύπωμα, δεν θα είχες εμπειρίες, δεν θα σε έκανε σοφό. Και η σοφία, οι εμπειρίες, χρειάζονται. Σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
- Πρέπει να πονάω για να αποκτώ εμπειρίες; Έτσι, χωρίς πόνο, δεν γίνεται;
- Έχει το τίμημά του.
- Το οποίο, πληρώνω ανελλιπώς.
- Ναι, αλλά πάντα έχεις τη δύναμη να το πληρώνεις. Δεν παραιτήθηκες ποτέ. Πληρώνεις και συνεχίζεις. Κάνεις το τέλος αρχή, ακόμη και στον πόνο σου.
- Από δω το είχες, από εκεί το είχες, επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο.
- Φέραμε το τέλος στην αρχή. Κλείσαμε κύκλο.
- Ωραίο σχήμα.
- Το τελειότερο.
- Πάλι τον αναφέρεις.
- Δεν το κάνω επίτηδες. Απλά, ορίζει την ζωή μας. Χωρίς προεξοχές, χωρίς γωνίες, χωρίς ανώμαλες ευθείες. Κλείνει προστατευτικά γύρω μας. Ενώνει τις άκρες μας. Αναβάλλει τις απαισιοδοξίες μας. Και δίνει συνέχεια στο ‘τέλος’ μας.


( Rachael Stroud)

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠ'ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

αν κι κεινο που εχει μεινει στα ματια μου ειναι το ονομα της.........



να ειστε καλα.......

οπως ειχε πει κ ο parkadoros ολοι κανουμε τις επιλογες μας.....

για ακομα μια φορα την εμφανισες μπροστα μου γνωριζοντας ποσο πολυ με ποναει η υπαρξη της........

μαλλον δεν εφυγε κ ποτε εδω κ εναμιση χρονο απλα εγω ειχα την στραβομαρα μου..........

να 'σαι καλα ......

see you........λεμε τωρα.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Άραγε να 'μαι κάποιος άλλη?????????

κουραστηκα.........

καταρεω...............

δεν θελω να αρχισω παλι να μην με θελω αλλα τωρα πραγματικα δεν με θελω..........

αχχχχχχχχχχχχχχχχχ.........

τι βουητο ειναι αυτο μεσα στο μυαλο μου??????????

δεν ξερω τι μου γινεται..........

ποια ειμαι??????/τι θα κανω?????????/

αντε κ καλο μας μηνα.......

σου εχω τετοια νευρα.........

μα τετοια νευρααααααααααααααα...............

μου εχεις κανει κομματια.......θρυψαλα....

ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ??????????????????????

Τι αλλο θα επρεπε να εχω κανει που δεν το εχω ηδη κανει???????

γιατι τοσο τυφλος εγωισμος???????

ωωωωωωωωωω ναι ειμαι πολυ θυμωμενη γιαυτο κ αυτη τη φορα ανενδοτη............


την πατησες.........

ΘΥΜΩΣΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ και τωρα ολα αρχιζουν να μετρανε αναποδα.......


εσυ με εμαθες να σκεφτομαι αναποδα......τωρα θα αρχισω κ να φερομαι ετσι........

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Μυαλό δε θα βάλει αυτο το κεφάλι........

αλλα κ γιατι να το κανει???????


αφου ετσι κ αλλιως ολοι τα ιδια σκατα ειναι.........

καλλια να εισαι διαφορετικος παρα ενα με τη μαζα...........

ποτε δεν ημουν ποτε δεν θα γινω.........

σημερα ειμαι πολυ πολυ θυμωμενη.........

σημερα τα εχω παρει με ολους κ

κ κυριως με το κεφαλι μου..............

ρημαδι θα σε σπασω που ηθελες να αρχισεις να σκεφτεσαι αλλιως..........


ετσι να μεινεις σου λεω!!!!!

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Μου λείπεις τοσο πολυ.....

Αλλα δεν ξερω τι μου λείπει περισότερρο..........

Εσύ ή εγώ??????????

Γιατι ξέρεις χάνοντας εσένα έχασα κ εμένα..........

Νιώθω μια μόνιμη ανησυχία μέσα μου.....

Κάτι που δεν με αφήνει να χαλαρώσω και μου προκαλεί εφιάλτες....

Ξέρεις εκείνους που με κάνουν να πετιέμαι ουρλιάζοντας απο φόβο....


μου λείπεις......


δεν ξέρω πως αλλιως να στο πω.........





Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

καλημερα............

ενα ακομα παγωμενο μοναχικο πρωινο της ζωης μου...........


ποτε θα αλλαξει?


ποτε θα βρω την δυναμη να το αλλαξω?

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Σας ψαχνω......


Δεν κοιμηθηκα καθολου καλα.......

για ακομα ενα βραδυ η σκεψη μου γεματη απο εσας..........

η καρδια μου σας ψαχνει γιατι νιωθει χαμενη........

δεν θελω να σας χασω κ ας ξερω πως τωρα πια ειναι αναποφευκτο.......

Μου λείπετε τόοοοοοοοοοοσο πολυ.......



Σας ψαχνω μεσα μου γιατι εκει ζητε........


κ δεν θα σας αφησω να φυγετε ακομα κ αν ειναι εγωιστικο ακομα κ αν φυγετε γιατι δεν θελετε να ειστε πια κοντα μου.........









Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ...


Όσο το σκέφτομαι τόσο χειρότερα νιώθω....
τελικά δεν αντέχω να πίνω μόνη μου καφέ το πρωί....

η μοναξιά γίνεται ασήκωτο βάρος... και οι σκέψεις παίρνουν λάθος δρόμο και χάνονται στο λαβύρινθο του μυαλού....

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ........


Ετσι απλα........
κλεινει ενα κεφαλαιο ζωης...

Δεν ξερω τι υπαρχει μετα και αυτο με τρομαζει...

Δεν ειναι ο φοβος του άγνωστου...


Είναι ο φόβος της αποτυχίας...


Δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να αντιμετωπισω ακομια μια ηττα.....


και ετσι αγωνιώ για το αύριο που μονο αισιοδοξο δεν μου μοιαζει...

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Δρογώσης Στάθης - Θα περάσουν οι μέρες


Κι όπως φεύγουν οι μέρες
και σε παίρνουν μακριά
σαν λουλούδι η καρδιά μου
στον αέρα σκορπά

Δεν μου μένει τίποτα
τίποτα να κάνω
τίποτα να πω

Δεν μου μένει τίποτα
κι όμως σ' αγαπάω
κι είμαι ακόμα εδώ...

Στάθης Δρογώσης-Σκότωσέ με

ισως ετσι ησυχασω ........

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩΩ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ...


Μια αληθινή ιστορία με δίδαγμα

«Δεν μπορώ" του είπα। "Δεν μπορώ!»

«Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.»
«Ναι। Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!»

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: «Να σου πω μια μια ιστορία...»

Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
«Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...»
«Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος।
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.» «Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο - Μα τι τον κρατάει; - Γιατί δεν το σκάει;»

«Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;»

«Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα»

«Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός।»

«Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ’ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.»

«Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...
…Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.» «Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...»
«Έτσι είναι, Ντεμιάν। Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.
Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.»
«Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα।
Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."» Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
«Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι। Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!»


Αφιερωμένο, σε όλους όσοι παραμένουμε δεμένοι σε μικρά ή μεγάλα παλούκια και μη συναισθανόμενοι την τρομερή μας δύναμη, δειλιάζουμε και δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά..
.