Στην αναμονη...

Κυκλος η ζωη και ατελειωτους κυκλους κανει...

Μαλλον ειμαι εγω εκεινη που κλεισει εκεινον τον κυκλο που ξεκινησε ενα χρονο πριν...









Λιγο φοβαμαι αλλα δεν το ομολογω σε κανεναν.

Το κρατω για εμενα λεγοντας οτι εγω που τα ζω απο μεσα

ξερω τι θα αντιμετωπισω κ ετσι..."ψυχραιμια"...










Ομως δεν την εχω γιατι ειμαι ανθρωπος με αδυναμιες και φοβους

και σε τετοια θεματα ειναι ασχετη η δουλεια σου,

οι γνωσεις σου,η εμπειρια σου...

Ξερω πως οποιο κ αν ειναι το αποτελεσμα θα τα καταφερω...

Εχω μαθει καλα το παιχνιδι του να δειχνω δυνατη.....

Ομως καποιες στιγμες,καποιες μικρες στιγμουλες

νιωθω τοσο μονη και λυγιζω και τρεχω να κρυφτω

εκει που ξερω πως κανεις ποτε δεν θα καταφερει να με βρει...

Βαθεια μεσα μου.....

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ

Κοιτάζεις ώρες την οθόνη
της τηλεόρασης το χιόνι
που έχει γεμίσει όλο το σπίτι και το χολ
Κουβέρτες, ρούχα και σεντόνια
ποτήρια, βάζα -μάυρα χρόνια
σερβίτσια, πιάτα, τα βιβλία και τα μπολ


Μα κανείς δεν έρχεται. Δε θα' ρθει
γιατί κανείς δε νοιάζεται να μάθει
πώς είναι η κόλαση με χιόνι και φωτιά
Πάρε τα ηρεμιστικά σου
να λες πως όλα είναι δικά σου
κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά

Κοιτάζεις ώρες το ταβάνι
σαν να περίμενες καράβι
πως με φτερά κάποτε θα' ρθει απ' τον ουρανό
Τις ξέρω τέτοιες παραισθήσεις
που σου μιλούν για κατακτήσεις
κι όλα τα βλέπεις σαν εχθρό Αγαρηνό