Μέσα σε ήλιους κίτρινους και πορτοκαλί κρύβομαικαι κάτι μέρες που μοιάζουν με νύχτες με καταπίνουν....
Κι αφήνομαι....αφήνομαι...αφήνομαι στα μονοπάτια μιας υπόγειας διαδρομής,κρυφής απ΄ τον κόσμο και τ’ ανθρώπινα.
Κι όλο θυμάμαι....θυμάμαι...θυμάμαι γιατί διάλεξα να βουτήξω στα άδυτα της μοναξιάς,κάθε φορά που κοιτάζω μάτια χωρίς χρώμα θυμάμαι...
Ανάσαινε, μου φώναζαν τα κύματα.
Ανάσαινε, αύρα θαλασσινή κι αλμύρα.
Να γεμίζεις τις πληγές ιώδιο να γιατρεύονται,να κλείνουν, να ξεχνιούνται, να μην πονούν...
Μετά ν’ απλώνεις το χέρι σου να χαϊδεύεις τους αχινούς κι αυτοί να σε γαργαλάνε με τις άμυνες τουςκαι εσύ να παραδίνεσαι έτσι απλά χωρίς μάχες...
Να λες τραγούδια να νανουρίζεις τη φουρτούνακι απε να στρώνεις ένα σεντόνι αφρόκι αργά ν’ αποκοιμιέσαι στο γαλάζιο της.
Να ονειρεύεσαι....να ονειρεύεσαι...να ονειρεύεσαι ταξίδια και προορισμούς και τόπους άφθαστους,ανθρώπους στοργικούς, γαλήνιους κι ανέγγιχτους,να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά!
Ύστερα ν’ αγγίζεις τρυφεράτις ουλές που άφησαν τ’ αστέρια όταν έπεφταν βροχή το βράδυ στο κορμί σου,να παρακαλάς τον άνεμο να φυσήξεινα δροσίσει τα σημάδια.
Κι αυτός να φυσάει...να φυσάει....
να φυσάειστο πρόσωπο σου,πνοή αρχέγονη να απλώνεται στο στήθος,στην καρδιά, στα κύτταρα σου και να σε παρασέρνει σε μνήμες και αλήθειες που αγάπησες....
Και να μην κρύβεσαι πια σε ήλιους,ούτε σε ανέμους θεϊκούς...
Μόνο να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...
την αγάπη που ψιθυρίζει το κυμάτισμα της ψυχήςστη νοτισμένη κοιλάδα της καρδιάς σου,να ανασαίνεις και ν’ αφήνεσαι...
ΔΗΜΗΤΡΑ ΝΕΟΦΥΤΟΥ - "Ν΄ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ Ν΄ ΑΦΗΝΕΣΑΙ"
