Κυριακή 31 Μαΐου 2009

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ









Ακομα ενα συννεφιασμενο μεσημερι.....
Μεσημερι Κυριακης...
Πριν λιγα χρονια ηταν η αγαπημενη μου ημερα.
Τωρα πια δεν θελω να ερχεται.
Ειναι η πιο μοναχικη κ κουραστικη μερα της εβδομαδας.
Ειναι η μερα που μενω μονη με τις σκεψεις μου,και ειναι τοσες πολλες
και μονο μια,μια μονο μου δινει δυναμη να συνεχιζω.








Δεν ξερω που παω,δεν ξερω ποια ειμαι,δεν ξερω τι θελω.
Ουτε κ ο οργανισμος μου ξερει......
Με προδιδει οπως τον προδιδω.
Βρισκεται κ αυτος σε πληρη αρνηση.
Μου ανταποδιδει τα ισα αφου του αρνουμαι τα αυτονοητα.

Εξι ολοκληρους μηνες ειμαι αρρωστη,βηχω,ποναω παντου,τα παντα μου εχουν αποδιοργανωθει.
Καθε μερα λεω απο αυριο ολα θα τα αλλαξω.















θα παψω να κλαιω για ανθρωπους που ηρθαν κ χαθηκαν,για τα ονειρα που εγιναν εφιαλτες,για τις αγαπες που εγιναν πληγες,για τους φιλους που εγιναν φιδια,για οσους αγαπησα κ δεν με αγαπησαν ποτε,για οσους με αγαπησαν κ ποτε δεν μπορεσα να τους κοιταξω στα ματια κ να τους πω ποσο τους αγαπησα κ εγω,για εκεινους που με εκαναν να κλαιω κ να γελαω την ιδια στιγμη,για οσους εκλαψαν μεσα τους μαζι μου για κοινες αγωνιες και φοβους,για ολα εκεινα τα κρυφα και ανομολογητα που εχουν γινει ανεξητηλα σημαδια μου.












Σε λιγο θα αρχισει να βρεχει.
Μερικες φορες θελω να βγω στη βροχη,να με ξεπλυνει,να διωξει απο πανω μου ολο εκεινο το φορτιο που με κανει να γονατιζω.













Στα χρονια που ζω εμαθα πως μπορω να κανω την απιστευτη υπομονη.
Ομως οταν αποφασισω να τα διαλυσω ολα τιποτα δεν με σταματα.
Εμαθα να αγαπω με καθε κυτταρο του κορμιου μου.
Αλλα οταν πονεσω ολα γινονται σφαιρες για εκεινον που μου προκαλεσε τον πονο.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ,Μ'ΑΚΟΥΣ????????








Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς?
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς?
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς,μαχαίρι!
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς?
Είμ' εγώ, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, μ'ακούς?
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώτο λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς?
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς,σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς?





Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες,θα 'ρθει μέρα, μ' ακούςνα μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι.
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς?
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς,των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει.
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς,τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούςκι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς?
Όπου κάποτε οι φιγούρεςτων Αγίωνβγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς?
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς?
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς?
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς,της αγάπηςμια για πάντα το κόψαμεκαι δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούςδεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέραςπου αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς?
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούςαπό τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς,να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς?
Μες στη μέση της θάλασσαςαπό μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούςανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςΆκου, άκουΠοιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει –ακούς?;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς?
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?




(Ελυτης, Μονογραμμα)












Ποσα λογια εχω να πω..........




ποσα εχουν μαζευτει μεσα μου και ψαχνουν απελπισμενα διεξοδο?










χειμμαρος να γινω..........






πουλι να πεταξω μακρια............




πνιγομαι θελω να βγω απο εμενα.............