Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Φιλία (Χαλίλ Γκιμπράν “Ο Προφήτης”)





Κι ένας νέος είπε,

- Μίλησε μας για τη Φιλία.


Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:


-Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας.
Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε με ευγνωμοσύνη.
Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας.

Γιατί πηγαίνετε στο φίλο με την πείνα σας, και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.
Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δε φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι.


Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για ν’ ακούσει την καρδιά του.

Γιατί στη φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δε λυπάσαι, γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ’ αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.








Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.
Και δίνετε το καλύτερο εαυτό σας στο φίλο σας. αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του.










Είναι ο φίλος σας κάτι που θα έπρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε;


Καλύτερα να γυρεύετε το φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε। Γιατί έργο του φίλου σας είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.

Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο, και μοίρασμα χαράς.



Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούργια αυγή της και ξανανιώνει.








Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Στην αναμονη...






Κυκλος η ζωη και ατελειωτους κυκλους κανει...

Μαλλον ειμαι εγω εκεινη που κλεισει εκεινον τον κυκλο που ξεκινησε ενα χρονο πριν...









Λιγο φοβαμαι αλλα δεν το ομολογω σε κανεναν.

Το κρατω για εμενα λεγοντας οτι εγω που τα ζω απο μεσα

ξερω τι θα αντιμετωπισω κ ετσι..."ψυχραιμια"...










Ομως δεν την εχω γιατι ειμαι ανθρωπος με αδυναμιες και φοβους

και σε τετοια θεματα ειναι ασχετη η δουλεια σου,

οι γνωσεις σου,η εμπειρια σου...

Ξερω πως οποιο κ αν ειναι το αποτελεσμα θα τα καταφερω...

Εχω μαθει καλα το παιχνιδι του να δειχνω δυνατη.....

Ομως καποιες στιγμες,καποιες μικρες στιγμουλες

νιωθω τοσο μονη και λυγιζω και τρεχω να κρυφτω

εκει που ξερω πως κανεις ποτε δεν θα καταφερει να με βρει...

Βαθεια μεσα μου.....





ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ




Κοιτάζεις ώρες την οθόνη
της τηλεόρασης το χιόνι
που έχει γεμίσει όλο το σπίτι και το χολ
Κουβέρτες, ρούχα και σεντόνια
ποτήρια, βάζα -μάυρα χρόνια
σερβίτσια, πιάτα, τα βιβλία και τα μπολ


Μα κανείς δεν έρχεται. Δε θα' ρθει
γιατί κανείς δε νοιάζεται να μάθει
πώς είναι η κόλαση με χιόνι και φωτιά
Πάρε τα ηρεμιστικά σου
να λες πως όλα είναι δικά σου
κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά

Κοιτάζεις ώρες το ταβάνι
σαν να περίμενες καράβι
πως με φτερά κάποτε θα' ρθει απ' τον ουρανό
Τις ξέρω τέτοιες παραισθήσεις
που σου μιλούν για κατακτήσεις
κι όλα τα βλέπεις σαν εχθρό Αγαρηνό









Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Για εσάς...........

Γράφω σε λευκό χαρτί το κενό του μυαλού μου
αποτυπώνοντας το μαύρο
που εχει πλυμμηρίσει το ατέρμονο δίκτυο του είναι μου.
Ψάχνω την άκρη στο νήμα που χάθηκε
μέσα στην άγνωστη διαδρομή
που επέλεξα να ζήσω
στο χάσμα του χρόνου που γίνατε σημείο αναφοράς μου
Και εκεί έχασα τα όρια του εγώ μου,
που αρχίζω και που τελειώνω
Αρνούμαι να ψάξω να τα βρώ,
προτιμώ το χάσιμο και την εξερεύνηση
στο τούνελ της φωλιάς μου,
την πρόκληση της εξόδου
και το αόρατο αύριο
τυλιγμένο στην αύρα της απούσας παρουσίας σας.

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΗ





Ειμαι πολυ θυμωμενη.........


Με τον εαυτο μου που αφηνει τους αλλους να τον θυμωνουν।

Με την αδυναμια μου να βαλω τελος σε οτι με πληγωνει।

Με τον φοβο μου να κανω νεα αρχη।

Με τους εφιαλτες που δεν με αφηνουν να κοιμηθω και να ξεκουραστω।







Με αυτους που ποτε δεν ειναι διπλα μου οταν τους χρειαζομαι।

Με την μανια μου σε καθε πονο της ψυχης μου να θελω να κανω κακο στο σωμα μου।

Μ ε τον καιρο που εφερε αποτομα το φθινωπορο και εγω εχασα ακομα ενα καλοκαιρι।

ειμαι πολυ θυμωμενη με εμενα που θελω να πω τοσα πολλα αλλα δεν λεω κουβεντα και τα στοιβαζω μεσα μου κ εχουν αρχισει να με πνιγουν।



/a>

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

Άκλιτο "έλα"









Πώς να πορευτώ στο «έλα» σου
με την ταχύτητα εμπρόθετης απουσίας
απαρέμφατα «γίγνεσθαι»
θρυμματισμένα εντός μου κάμπτονται
για την αυταπάτη του οριστικού σου «φεύγω»
και μια ελαστική ενίοτε υποτακτική "ας...."
που τολμάει διαταγή να γίνει
μείνε να …δεις
(μα κι αν μείνεις τι θα δεις)
αν δεν μείνεις πάλι θα τον δεις…
τον πλου των μελλούμενων γύρω μας
να απειλεί τα ρήματα με διάρκεια

και οι σιωπές του αορίστου ερχομού
ζηλιάρες ερωμένες του ενικού σου δισταγμού
υποκλίνονται όλες στην Ευκτική
μιας ιουλιανής εξακολουθητικής συγνώμης
και συ να επιμένεις στην κατάφαση
των στιγμιαίων «θέλω»
νότα σκονισμένη στο παράφωνο
κλειδοκύμβαλο παρατατικό της τύψης
σκορπίζεσαι στα «μη» σου πλήκτρα
σε κενό ονείρου η πτώση
διαμελίζεσαι …
πεισματικά αρνείσαι
τη δοτική των άστρων
ο πληθυντικός των φόβων μου είσαι
με άκλιτα «έλα»
επιβάλεις σε καθαρεύουσα άπταιστη
την απόγνωση των ουσιαστικών


Τζούλια Φουρτούνη (Μωβ) – Άκλιτο "έλα"

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

ΛΥΠΑΜΑΙ...........








TO NA KANEIΣ ΛΑΘΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ....................


ΤΟ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΓΙΚΗ

ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ............

ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΣΠΑΤΑΛΗΣΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ...........

ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΤΟΝ ΕΠΕΝΔΥΣΑ...........


ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ............



ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΩς ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ Κ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΑ ΜΙΣΑ..........


















Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Ν΄ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ Ν΄ ΑΦΗΝΕΣΑΙ"



Μέσα σε ήλιους κίτρινους και πορτοκαλί κρύβομαικαι κάτι μέρες που μοιάζουν με νύχτες με καταπίνουν....

Κι αφήνομαι....αφήνομαι...αφήνομαι στα μονοπάτια μιας υπόγειας διαδρομής,κρυφής απ΄ τον κόσμο και τ’ ανθρώπινα.

Κι όλο θυμάμαι....θυμάμαι...θυμάμαι γιατί διάλεξα να βουτήξω στα άδυτα της μοναξιάς,κάθε φορά που κοιτάζω μάτια χωρίς χρώμα θυμάμαι...

Ανάσαινε, μου φώναζαν τα κύματα.

Ανάσαινε, αύρα θαλασσινή κι αλμύρα.

Να γεμίζεις τις πληγές ιώδιο να γιατρεύονται,να κλείνουν, να ξεχνιούνται, να μην πονούν...

Μετά ν’ απλώνεις το χέρι σου να χαϊδεύεις τους αχινούς κι αυτοί να σε γαργαλάνε με τις άμυνες τουςκαι εσύ να παραδίνεσαι έτσι απλά χωρίς μάχες...

Να λες τραγούδια να νανουρίζεις τη φουρτούνακι απε να στρώνεις ένα σεντόνι αφρόκι αργά ν’ αποκοιμιέσαι στο γαλάζιο της.

Να ονειρεύεσαι....να ονειρεύεσαι...να ονειρεύεσαι ταξίδια και προορισμούς και τόπους άφθαστους,ανθρώπους στοργικούς, γαλήνιους κι ανέγγιχτους,να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά!

Ύστερα ν’ αγγίζεις τρυφεράτις ουλές που άφησαν τ’ αστέρια όταν έπεφταν βροχή το βράδυ στο κορμί σου,να παρακαλάς τον άνεμο να φυσήξεινα δροσίσει τα σημάδια.

Κι αυτός να φυσάει...να φυσάει....

να φυσάειστο πρόσωπο σου,πνοή αρχέγονη να απλώνεται στο στήθος,στην καρδιά, στα κύτταρα σου και να σε παρασέρνει σε μνήμες και αλήθειες που αγάπησες....

Και να μην κρύβεσαι πια σε ήλιους,ούτε σε ανέμους θεϊκούς...

Μόνο να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...

την αγάπη που ψιθυρίζει το κυμάτισμα της ψυχήςστη νοτισμένη κοιλάδα της καρδιάς σου,να ανασαίνεις και ν’ αφήνεσαι...




ΔΗΜΗΤΡΑ ΝΕΟΦΥΤΟΥ - "Ν΄ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ Ν΄ ΑΦΗΝΕΣΑΙ"

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

..Γι αυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις..






Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές – αγκαλιά απ΄την μέση
μετρήσαμε τ΄αμέτρητα τ΄άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
γαι να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο – παιδιακίσια πράματα -
τον Ιούλιο κάποτε.
Γιαυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση πίσω
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι αυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πως θα μ΄αγκαλιάσεις.





Πονάει εδώ.

Κι εδώ.

Κι εκεί.



Μη!

Κι εδώ.

Κι εκεί.



Κατερίνα Γώγου - "Ιδιώνυμο"









Κυριακή 31 Μαΐου 2009

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ









Ακομα ενα συννεφιασμενο μεσημερι.....
Μεσημερι Κυριακης...
Πριν λιγα χρονια ηταν η αγαπημενη μου ημερα.
Τωρα πια δεν θελω να ερχεται.
Ειναι η πιο μοναχικη κ κουραστικη μερα της εβδομαδας.
Ειναι η μερα που μενω μονη με τις σκεψεις μου,και ειναι τοσες πολλες
και μονο μια,μια μονο μου δινει δυναμη να συνεχιζω.








Δεν ξερω που παω,δεν ξερω ποια ειμαι,δεν ξερω τι θελω.
Ουτε κ ο οργανισμος μου ξερει......
Με προδιδει οπως τον προδιδω.
Βρισκεται κ αυτος σε πληρη αρνηση.
Μου ανταποδιδει τα ισα αφου του αρνουμαι τα αυτονοητα.

Εξι ολοκληρους μηνες ειμαι αρρωστη,βηχω,ποναω παντου,τα παντα μου εχουν αποδιοργανωθει.
Καθε μερα λεω απο αυριο ολα θα τα αλλαξω.















θα παψω να κλαιω για ανθρωπους που ηρθαν κ χαθηκαν,για τα ονειρα που εγιναν εφιαλτες,για τις αγαπες που εγιναν πληγες,για τους φιλους που εγιναν φιδια,για οσους αγαπησα κ δεν με αγαπησαν ποτε,για οσους με αγαπησαν κ ποτε δεν μπορεσα να τους κοιταξω στα ματια κ να τους πω ποσο τους αγαπησα κ εγω,για εκεινους που με εκαναν να κλαιω κ να γελαω την ιδια στιγμη,για οσους εκλαψαν μεσα τους μαζι μου για κοινες αγωνιες και φοβους,για ολα εκεινα τα κρυφα και ανομολογητα που εχουν γινει ανεξητηλα σημαδια μου.












Σε λιγο θα αρχισει να βρεχει.
Μερικες φορες θελω να βγω στη βροχη,να με ξεπλυνει,να διωξει απο πανω μου ολο εκεινο το φορτιο που με κανει να γονατιζω.













Στα χρονια που ζω εμαθα πως μπορω να κανω την απιστευτη υπομονη.
Ομως οταν αποφασισω να τα διαλυσω ολα τιποτα δεν με σταματα.
Εμαθα να αγαπω με καθε κυτταρο του κορμιου μου.
Αλλα οταν πονεσω ολα γινονται σφαιρες για εκεινον που μου προκαλεσε τον πονο.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ,Μ'ΑΚΟΥΣ????????








Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς?
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς?
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς,μαχαίρι!
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς?
Είμ' εγώ, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, μ'ακούς?
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώτο λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς?
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς,σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς?





Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες,θα 'ρθει μέρα, μ' ακούςνα μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι.
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς?
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς,των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει.
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς,τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούςκι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς?
Όπου κάποτε οι φιγούρεςτων Αγίωνβγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς?
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς?
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς?
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς,της αγάπηςμια για πάντα το κόψαμεκαι δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούςδεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέραςπου αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς?
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούςαπό τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς,να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς?
Μες στη μέση της θάλασσαςαπό μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούςανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςΆκου, άκουΠοιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει –ακούς?;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς?
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς?




(Ελυτης, Μονογραμμα)












Ποσα λογια εχω να πω..........




ποσα εχουν μαζευτει μεσα μου και ψαχνουν απελπισμενα διεξοδο?










χειμμαρος να γινω..........






πουλι να πεταξω μακρια............




πνιγομαι θελω να βγω απο εμενα.............


Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Θυμος...............



Ειμαι αφορητα θυμωμενη.......... κυριως με τον εαυτο μου.

εδω και 2 χρονια εχω ακουσει κ διαβασει αμετρητες φορες την φραση ''ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ"..................



Νιωθω ακυρωμενη,τοσο αφορητα λαθος ,τοσο ανυπαρκτη.
Το χειροτερο απο ολα ομως ειναι να γινεσαι κ να νιωθεις ολα αυτα οταν εχεις προσπαθησει απεγνωσμενα για το αντιθετο..... Οταν με πολυ προσπαθεια εδωσες παλι φτερα στην ψυχη σου να πεταξει αλλα στο πρωτο πεταγμα, το πρωτο αληθινο πεταγμα τσακισαν και εμεινες ενας γκρεμισμενος Δαιδαλος.










Μια θεα χωρις το βαθρος της πια,αναρωτιεμαι και αν υπηρξε και ποτε.... Και οταν θυμωσεις,οταν ολα τα κυτταρα σου αγριεψουν μεσα σου κ τρεχουν σαν τρελα και θελουν να ορμησουν προς τα εξω και να πνιξουν εκεινον που σε πονεσε τα πραγματα γινονται ανεξελεκτα............ Εχω ακουσει τοσες αρνητικες αλλα και τοσες θετικες αποψεις για εμενα......... Ο ανθρωπινος εγκεφαλος ομως ειναι προγραμματιμενος να καραταει μονο τα αρνητικα , να τα κανει σημαια και βαση αυτων να παλευει να επιβιωσει....... Εχω αφορητο θυμο και τα κυτταρα μου ειναι τρελλαμενα. Δεν ξερω πως να τα κατευνασω,να τους πω παλι παμε παρακατω δεν πειραζει........ Τα αρνητικα υπαρχουν μεσα μας αθροιστικα και λειτουργουν συσσωρευτικα και θελω να τα ακυρωσω,να τα κανω ασημαντα και ανυπαρκτα.........








Η λυση δεν ειναι ουτε τα χαπια μου ουτε το ποτηρι μου. Ελα ομως που δεν ξερω πια ειναι κ η λυση.......... Θυμος........... και δεν με αφηνει να δω ουτε μετρο περα απο μενα..........






Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

ΦΟΒΑΜΑΙ


θα ηθελα να γυρισω τον χρονο πισω........ πολυ πισω....... πριν καν ακομα γεννηθω......... και θα ηθελα να γινοταν κατι να μην ερχομουν ποτε. Δεν αντεχω αλλο τον πονο της ψυχης μου....... Νιωθω τραγικα κουρασμενη,κομματιασμενη. Δεν θελω να κανω βιαστικες κινησεις που για ακομα μια φορα θα μετανιωσω αλλα ολα καπου με οδηγουν....
.Δεν με αρεσει ο δρομος της σκεψης μου,
δεν θελω να γινουν πραγματικοτητα οι εφιαλτες μου αλλα στην μεχρι τωρα ζωη μου παντα γινοταν εκεινο που ποτε δεν ηθελα.




Ετσι θα γινει και τωρα. Οσο αμυνα και αν κρατησω φοβαμαι την καταληξη......... Υπαρχει τιποτα χειροτερο απο τον να μην εχεις δυναμη και να θαβεις τον εαυτο σου ζωντανο? ΥΠΑΡΧΕΙ??????????

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

λαθος μου


Μερικα λεπτα ειναι αρκετα για να γκρεμισουν

ζωες,φιλια και αισθηματα...........

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

εκεινος ο φιλος..........


μιλανε για φιλους........... που βγαινουν ,που πινουν,που διασκεδαζουν,που γελανε........... μιλανε για εικονικους φιλους......... που δεν ξερει κανεις πως ειναι....... που δεν ξερουν την πραγματικη υποσταση του,τη σταση του σωματος τους, την μυρωδια τους,τις γκριματσες τους.......... ποιοι ειναι ομως οι αληθινοι φιλοι? ειναι εκεινοι που οτι μα οτι κ αν γινει ειναι διπλα σου.......... μπορει να ειναι γραμμες στην οθονη ενος υπολογιστη, αλλα ειναι ανθρωποι με σαρκα και οστα. ειναι εκεινοι που δεν φοβουνται να εκτεθουν και να ξεδιπλωσουν τον πονο της ψυχης τους. ειναι εκεινοι που σε κανουν να χαμογελας στη σκεψη της υπαρξης τους. ειναι εκεινοι που σου κρατουν το χερι και σε παιρνουν αγκαλια ακομα και με την σκεψη τους οταν εχεις γονατισει. ειναι ολοι εκεινοι που ειναι διπλα σου και σου χαμογελουν με οποιο τροπο........... ειμαι τυχερη. εχω καλους φιλους............

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

ΛΟΙΠΟΝ..........


Ειμαι εδω.....

Να περιμενω ενα σου σημαδι....ενα μυνημα ,οτι εισαι καλα ,οτι ολα ειναι καλα......

Τιποτα...Δεν υπαρχει τιποτα....

Κατι τετοιες στιγμες νιωθω απιστευτα χαλια......Ξερω πως δεν εχω τιποτα πια να ελπιζω.

Ξερω πως ζω μια τελειωμενη ιστορια.

Ομως δεν θα την αλλαζα για τιποτα την ιστορια μας.

Με μεγαλωσε,με ωριμασε,με εκανε καλυτερο ανθρωπο.

Μου ανοιξε νεους οριζοντες,με εφερε κοντα σε αξιολογους ανθρωπους,με εκανε να βλεπω θετικα τη ζωη οσο αρνητικα και αν ειναι τωρα ολα.

Με εκανε να με αγαπησω,να με δω,να σταματησω να θελω να μου κανω κακο,να πιστεψω σε εμενα....

Να ξεθαψω πραγματα που με πονουσαν,που με εφερναν πισω,που με καθηλωναν σε λαθος συμπεριφορες.

Ξερω πως τιποτα δεν θα ειναι πια το ιδιο....

Το ηξερα απο εκεινη την πρωτη ημερα που εφυγα αποτο σπιτι μου για να ερθω να σε βρω...

Δεν μετανιωνω ουτε για ενα λεπτρο απο οσα εζησα μαζι σου....

Σε ευχαριστω που ηρθες στη ζωη μου και ας φευγεις τωρα...

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ?




Ακομα ενα πρωινο που με βρισκει κομματια.......

Ριχμενη στη θαλασσα του πονου της καρδιας μου.Μονη ,πεσμενη κατω,λυγισμενη και εξανλτημενη πια.Τα δακρυα μου ασταματητα με καινε.Μουσκεψαν τα μαξιλαρια,την μπλουζα,νοτισαν ακομα και την ψυχη μου.Δεν μπορω να σταματησω να κλαιω.Δεν μπορω και δεν θελω.Γιατι το μονο που θελω ειναι να κλαψω τοσο σπαραχτικα που πια να μην μεινει δακρυ,να μην μεινει πονος,να ξεπλυθουν ολα,να με κανω αλλη.
Εχω βγει απο εμενα και με κοιταζω απο μακρυα.
Δεν με αναγνωριζω.........
Που ειμαι?

Που ειμαι?

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ..........


Σβηνουν τα λογια......

Χανουν το νοημα τους οι λεξεις.....
.

Τελειωνει η μαγεια........


Δεν ξερω πως να το χειριστω....


Ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος......

Εκεινο που ξερω ειναι οτι ποναμε πολυ...........


Καθε μερα και περισσοτερο........


Φοβαμαι τη μερα εκεινη που δεν θα υπαρχεις πια και θα παψω και εγω να υπαρχω μεσα απο εσενα.........

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ......


Ποσο καλος μπορει να ειναι αυτος ο μηνας οταν ξερω οτι εμεις οι δυο
δεν θα ειμαστε πια μαζι???????

Οταν θα θελω να σου πω απλα μια λεξη αλλα δεν θα μπορω να σε παρω τηλεφωνο?

οταν θα θελω μια αγκαλια αλλα ξερω οτι δεν θα σε ξαναδω ποτε?

οταν σε λιγο θα μεινει μονο η σκονη απο τα ονειρα που καναμε?

οταν θα λυγιζω γνωριζοντας οτι τιποτα δεν μπορω να κανω για να σε βοηθησω?

οταν νιωθω οτι εμεινα εντελως μονη?

οταν θα σε νιωθω πιο μονο και απο τον πιο μονο ανθρωπο πανω στη γη?

οταν θα κοιταζω καθε λιγο το τηλεφωνο μου αλλα κανενα μυνημα σου πια δεν θα με περιμενει?

οταν θα κοιταζω το δαχτυλιδι στο χερι μου και θα ξερω οτι αυτη η υποσχεση ποτε δεν θα γινει πραγματικοτητα?

πως μπορω να πω

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ????????

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...........


Θελω να σου πω οτι καποια στιγμη θα προσπαθησω να μεταφερω εδω ολη την ιστορια μας.

Ολα αυτα που γραφω πιο πανω αλλα με πολλα πολλα λογια.

Μου ειχες πει καποια στιγμη πως ηθελες να το κανεις κ εσυ.......

Σιγουρα δεν ειναι κατι που πρεπει να χαθει.

Θελω να πιστευω πως ουτε εμεις θα χαθουμε ασχετα που τωρα ειμαι αναγκασμενη να δεχτω την οποια αποφαση σου.

Ακομα βεβαια αρνουμαι να πιστεψω πως φτασαμε στο τελος.

Αλλωστε ξερεις καλα οτι εδω και δυο μηνες ζω την απολυτη αρνηση.

Εμεις οι δυο ειμαστε και θα ειμαστε απολυτα ιδιοι.

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ.

κωστη δεν εισαι εδω αλλα εισαι παντου

Με γνώρισες μια νύχτα του Σεπτέμβρη
κάπου με μια παρέα
τα μάτια μου, σου θύμιζαν Δεκέμβρη
κατεβασμένη όμως είχα την αυλαία

Δύσκολα σε δέχτηκα κοντά μου
όμως εσύ επέμενες
ξέροντας όλα τα πείσματά μου
στο τέλος όμως μ έπεισες

Περάσαμε όμορφες στιγμές
και μ είχες πάντα πλάι
κάναμε σκέψεις θετικές
μου διωξες το σκοτάδι

Σε ευχαριστώ αγαπη μου
όλα ηταν ωραία
που μου εδωσες τα χερια σου
να φύγουμε παρέα

Ήρθε η ώρα κι στιγμή
για να σ ευχαριστήσω
που μ αγαπησες τόσο πολύ
και ας με αφηνεις μονη......